Bir Yaz günü sabah saatlerinde þehrin ana caddeleri üzerinde devriye halindeyiz. Bu gün günlerden Cumartesi.  Soðuk ve karlý günleri geride býraktýk. Yaz mevsiminde iþlerimiz daha da yoðunlaþýyor. Caddeler ve sokaklar kalabalýklaþýyor.  Umutlar yeniden tazeleniyor. Yavaþ yavaþ tatil planlarý yapýlýyor. Akraba ziyaretleri baþlýyor.

           Kalabalýk ve gürültülü ortamlarda bazen sýkýlýyoruz. Biraz daha sessiz ve sakin ortamlar arýyoruz. Ben kendimi bildim bileli yalnýz kalmayý severdim. Sessizlikte daha çok huzurlu olurdum. Okul yýllarýmda Silivri’de Boþnak yarlarýndan denizi ve gemileri seyrederdim. Þöyle uçsuz bucaksýz okyanuslarda bir gemiyle seyahat etmek en büyük arzumdu. Bozkýrda doðup büyümeme raðmen bu küçük sahil kasabasý benim için unutamayacaðým mutlu günlerimi yaþadýðým bir yerdi. Arkadaþlarla beraber Boþnak yarlarýndan aþaðýya kadar iner, büyük bir heyecan ve þevkle kendimizi soðuk ve mavi sularýn kucaðýna býrakýrdýk. Henüz sekiz bin nüfuslu þirin ve güzel bir ilçeydi Silivri. Nedendir pek bilemem ama yaðmurlu ve soðuk havalarda daha çok severdim bu kasabayý. Gri gökyüzünü, kül rengi bulutlarý, gök delinmiþçesine aralýksýz yaðan yaðmurlarýný severdim. Yaðmurlu havalarda hiç þemsiye taþýmazdým.

            Çocukluðumda da hiç sevmezdim þemsiyeleri. Küçük bozkýr kasabasýndaki evimizin penceresinden dýþarda yaðan yaðmuru seyrederken, þemsiyeli insanlarý görünce onlarý ölüler zannederdim. Babaanneme siyah þemsiyeli adamlarý gösterirken;” Nine bak! Ölüler” Derdim. Çocuk aklýmla ölülerin siyah þemsiyeli insanlar olduðunu zannederdim. Meslek hayatým boyunca da en þiddetli yaðmurda sýrýl sýklam olsam bile asla kaçmazdým. Þemsiye taþýmazdým.

            Küçük bozkýr kasabasýnda benim doðduðum evin hemen arkasýnda; Büyükbabamýn yetiþtirdiði yarýþ atlarý varmýþ. Babam bu atlarýn yaðmurlu havalarda keyiflendiklerini, dýþarý çýkmak, koþmak istediklerini, þaha kalkýp, tepindiklerini söylerdi. Büyükbabamdan izin alýp atlarý dýþarý çýkardýðýný sonra doludizgin uçsuz bucaksýz bozkýrda at sürdüðünü anlatýrdý. Babam; Büyükbabamýn atlarý çok sevdiðini, onlarý elleriyle beslediðini söylerdi. Ben de küçükken babamýn yardýmcýsý Ýbrahim Amca’nýn köyden getirdiði atlara binerdim. Ata binmeyi bana o öðretmiþti. Ata binmek gerçekten çok keyifliydi.

         Devriye güzergâhýmýzda olduðu için, zaman zaman þehrin dýþýna çýkýp ormanlýk alanlarý da kontrol ediyoruz. Bu alanda ayrýca büyük bir mezarlýk var. Bazen çevre yolundan þehre gelirken daha kestirme olduðundan bu yolu kullanýyoruz. Bazen de þehrin kalabalýðýndan sýkýlýp biraz temiz hava alýp þöyle doðayý ve huzur verici manzarasýný, o doyumsuz yeþil renklerini seyretme ihtiyacý hissedersek, devriye yönümüzü yine bu ormanlara çeviriyoruz. Bekir Amca’yý da bu ormanlýk alanda mezarlýða yakýn olan toprak yolda çalýþýrken tanýmýþtýk. Burada taþ toprak moloz yýðýnlarýný temizliyordu. Ekip otomuzla yanýna yaklaþtýk, sýrtý bize dönüktü.

              - Kolay gelsin Amca hayýrdýr ne yapýyorsun burada diye sordum.

Hiç cevap vermedi. Dönüp bakmadý bile bize. Önündeki küçük taþ yýðýnlarýný temizlemeye devam etti. Bu hali bende daha da merak uyandýrmýþtý. Tekrar seslendim.

              - Kolay gelsin Amca beni duymuyor musun?

Bu ýsrarlý sesleniþim karþýsýnda geriye döndü. Onunla göz göze geldik. Mavi gözlü beyaz sakallý, orta boylu yaþlý bir adamdý.  Tepe lambamýzýn ýþýðý yüzüne yansýyordu. Hava kararmýþtý akþam saatleriydi. Þaþýrmýþ gibi gözükmüyordu. Beþ on saniye kadar yüzümüze baktý. Üstü baþý toz toprak içindeydi. Baþýnda kahverengi bir bere vardý. Bedeni sanki bu dünyada ruhu baþka âlemlerde gibiydi. Suskundu. Ama bu suskunluk belki derinlerde belki sonsuzlukta kaynayan bir sevdanýn ya da bir aþkýn ya da bilinmeze açýlan kapýlarýn sýrrý gibiydi. Suskundu. Belki de bu suskunluk, içinde biriktirdiði bu fani dünyaya karþý bir isyandan baþka bir þey deðildi. Belki ruhunda kopan bir fýrtýna vardý. Belki bir hak aþýðý, belki de bir mecnundu. Yaþamak belki bir ýstýraptý içinde, belki de yitirmiþti sevdiklerini, ya da karanlýkta arýyordu aydýnlýðýný. Gözlerini bir anda üstüme çevirdi.

             -Oðlun var mý oðlun! Dedi

Bu ilgisiz soru karþýsýnda oldukça þaþýrmýþtým. Hem benim soruma o da bir soruyla karþýlýk veriyordu. Bunun da bir hikmeti olmalý diye düþündüm kendimce, sonra þaþkýn bir þekilde

              -Evet, elbette benim de bir oðlum var dedi

             -Oðlun varsa anlarsýn bir gün dedi.

Sonra yeniden arkasýný dönerek kaldýðý yerden iþine devam etti. Artýk anlamýþtým. Bu kýsa sohbet bitmiþti. Israr etmek edebe aykýrý olacaktý. Arkadaþa devam et. Gidelim dedim. Aklýma Ýbrahim Hakký Hazretlerinin o meþhur kýssasý ve mýsralarý geldi.

         “Hârabat ehlini hor görme Zâkir

         Defineye mâlik viraneler var.”

Ýlerleyen zamanlarda Bekir Amca’nýn bu mezarlýðýn bakýmý ve temizliðinden sorumlu görevli olduðunu öðrendik. Ancak o gün, neden öyle konuþtuðunu biz de anlamadýk. Ancak bir sýrrý vardý elbette. Belki de insanýn çok sevdiði ailesinden bile bir vefasýzlýk görebileceðini ima ediyordu. Buralarda devriye gezerken ara sýra onunla karþýlaþýyorduk. Daha sonra vefat ettiðini öðrenmiþtik. Görevli olduðu bu mezarlýkta yatýyordu, ancak mezarý neresi onu bilmiyorduk. Bu bölgede devriye gezerken hep aklýmýza geliyordu.

       O günde vakit öðleye yaklaþýyordu. Þehrin kalabalýðýndan biraz uzaklaþmak için ormana doðru gitmeye karar verdik. Az sonra sýk aðaçlarýn olduðu yeþil bir tabiatýn içinde bulduk kendimizi. Geceleri bu yolda devriye gezerken önümüze sýk sýk tavþan, tilki, kurt çýkardý ancak gündüz vakti görünmezlerdi. Aracýn camlarýný açarak temiz havayý içimize kadar çekiyor, bir yandan da yeþilin o doyumsuz renklerini cývýl cývýl kuþ seslerini dinleyerek geziyorduk. Devasa aðaçlar ilerlediðimiz toprak yolda sanki hep ayný ahenkle sýralanmýþ gibi gözlerimizin önünden akýyordu.

               Toprak yolda ilerlerken birdenbire arkadaþa; Dur! Dedim.

Hemen saðýmýzdaki aðaçlarýn arasýnda biraz iç kýsýmda bir at görmüþtüm. Ya da bana öyle gelmiþti.

             - Sað tarafta ormanýn içinde bir at var. Dedim.

Arkadaþ kafasýný çevirip; Ormanýn içinde at ne gezsin olsa olsa ayýdýr o dedi.

           Emin olmak için bakalým dedik. Aracý geri vitese alarak, oraya doðru yaklaþtýk. Araçtan inip ormanýn içine doðru yaklaþýrken; Gerçekten de sýrtýna odun yüklenmiþ bir at gördük. Atýn dizginlerini tutan öndeki adam ise, bizi görünce sanki yýldýrým çarpmýþ gibi, dizginleri býrakarak sýk aðaçlarla, çalýlarla kaplý ormanýn içine doðru kaçmaya baþladý. Adamýn arkasýndan baðýrarak dur! Kaçma! Diye uyarsak da, bir müddet koþsak da, ormanýn içinde gözden kayboldu. Atýn yanýna geldik. Dizginleri elimize aldýk. Bu adam bizi görünce neden kaçtý? Diye birbirimize soruyorduk. Muhtemelen ormanda kaçak aðaç kesimi yaptýðý için bizi orman görevlisi zannedip kaçmýþtý. Ya da ona doðru geldiðimizi görünce, polis olduðumuzu görüp, beni alýr orman görevlilerine teslim ederler diyerek kaçmýþtý. Atýn dizginlerinden tutarak, onu kenardaki toprak yola, aracýmýzýn yanýna kadar getirdik. Zavallý hayvana kocaman aðaç kütüklerini yüklenmiþti. Cebimden çýkardýðým bir çakýyla ipleri keserek hayvaný bu aðýr yükten kurtardým. Orman görevlilerine telefonla haber vererek gelip odunlarý ve atý teslim almalarýný, ancak þahsýn ormanýn içine kaçtýðýný, bulamadýðýmýzý bildirdik. Orman yetkilileri ekip göndereceklerini söylediler. Hazýr atý bulmuþ sýrtýndaki yükü de indirmiþken, çocukluk günlerim aklýma geldi. Orman görevlileri gelene kadar biraz ata binmek istedim. Nasibimizde bir Cumartesi günü atla ormanda gezmekte varmýþ dedim. Yanýmdaki arkadaþ:

                    -Komiserim yapma düþersen kötü olur.  Dedi. Ona þöyle dönüp bir baktým.

                    -Bozkýr çocuðuyum ben, sen meraklanma Türk attan düþer mi? Bir þey olmaz. Dedim.

Atýn dizginlerini boynundan geçirdim. Ayaðýmý karnýma kadar çekerek atýn yanýndan sarkan üzengiye yerleþtirdim. Sol elimle eyerden tutup, bütün gücümle kendimi yukarý çekip, atýn sýrtýna binmeyi baþardým. Ancak ata biner binmez hayvan huysuzlanmaya baþladý. Üniformalý, silahlý yabancý birisinin sýrtýna binmesi belki onu tedirgin etti. Kafasýný saða sola çevirmeye baþladý. Hafif hafif þaha kalkýp beni sýrtýndan atmak istiyordu. Ýki ayaðýmýn topuklarýyla hafifçe karnýna deh! Diye vurunca hayvan birden doludizgin koþmaya baþladý. Yavaþlatmak için dizginlere asýlýyordum, fakat at gittikçe daha da hýzlandý. Toprak yoldan orman içine, onu bulduðumuz patika yola girdi. Hýzla koþuyordu.

                     - Ben; Dur! Sakin ol! Diye

Bir yandan baðýrýyor, bir yandan da olanca kuvvetimle dizginlere asýlýyordum. Ancak at durmak yerine ormanýn içine doðru hýzlanýyordu. Atýn sýrtýnda endiþelenmeye, paniklemeye baþlamýþtým. Düþmemek için dizginleri sýký sýkýya tutuyor, bir yandan da bir saða bir sola sallanýp duruyordum. Arkamdan arkadaþýn bana baðýrarak koþtuðunu duyabiliyordum. Artýk tek bir isteðim vardý o da bu hayvaný bir an önce durdurabilmekti. Ata binmeden yerdeyken küçük gibi gözüküyordu. Ancak sýrtýna binince kendimi sanki bir apartmanýn üst katýna çýkmýþ gibi yüksekte hissetmiþtim. Ýçimden hayvanýn beni düþürmeden durmasý için dua ediyordum. Bu þekilde ne kadar mesafe aldýk bilemiyordum. Ancak bu kýsacýk koþu bana kilometrelerce uzun gibi geliyordu. At doludizgin ormanýn içinde giderken bende üstünde zýplayarak onu durdurmaya çalýþýyordum. Bir anda gözüm karþý tarafa takýldý. Orman içinde boþ bir alanda iki kiþi ellerinde uzun baltalarla aðaç kesiyorlardý. Bunlar az önce kaçan adamýn arkadaþlarý olmalýydýlar. Yanlarýnda yine sýrtýna aðaç yüklenmiþ baþka bir at vardý. At doludizgin onlara doðru koþarken adamlar þaþkýnlýk ve hayretle donmuþ gibi bana bakýyorlardý. Doludizgin at üstünde üniformalý bir polisin ormanýn içinden onlara doðru gelmesi belli ki adamlarý þaþýrtmýþtý. Adamlar ellerinden baltalarýný býrakýp, orman içine doðru kaçmaya baþladýlar.

                  Benim bindiðim at; adamlarýn býraktýðý sýrtýnda aðaç kütükleri yüklü atýn yanýna gelince, sanki frene basýlmýþ bir araba gibi ani bir hareketle durdu. Bu ani duruþla hayvanýn boynuna çarparak kafasýnýn üstünden yere düþtüm. Neyse ki zemin yumuþaktý. Herhangi bir yaralanmam olmamýþtý. Kendimi bir anda gökyüzünü ve gökyüzüne doðru bir kalem gibi uzanan devasa aðaçlarý seyrederken bulmuþtum. Toparlanýp yerden doðruldum. Kaçan adamlarýn peþine doðru biraz koþtum. Kaçmayýn gelin buraya diye baðýrdým, ancak bu ikisi de diðer adam gibi sýk aðaçlarla, çalýlarla dolu, devasa ormanýn içinde koþarak kayboldular. Tekrar atlarýn yanarýna geldim. Üstünden düþtüðüm at hiçbir þey olmamýþ gibi orada bekliyordu. Atý hemen yanýndaki aðaca baðladým.

                 Arkadaþ, koþarak yanýma geldi. Ýyi misin? Diye sordu.

Ona önemli bir þey yok at beni buraya getirdi. Sýrtýndan attý dedim. Arkadaþ bir yandan gülüyor, bir yandan da sabah sabah nerden çýktý bu at karþýmýza diyordu. 

           Bunlar üç kiþilik ormanda kaçak kesim yapan bir ekipti. Ormanýn içinden aðaçlarý evlerine ulaþtýrýyorlardý. Ormanýn biraz aþaðýsýnda köyleri vardý. Adamlar kaçmýþtý ancak, elimizde iki tane at ve kesilmiþ aðaçlar kalmýþtý. Orman görevlileriyle telefonla irtibat kurarak yerimizi bulmalarýna yardýmcý olduk. Toprak yola çýkarak onlarý karþýladýk. Sonra onlara da olan biteni anlattýk. Ýki tane at ve aðaçlarýn olduðunu ancak adamlarýn ormanlýk araziden faydalanarak kaçtýklarýný söyledik.

              Orman görevlileri; Elinize saðlýk kaçak kesim yapýyorlar atlarý elimizde onlarý almaya gelirler gereken cezalarý yazarýz. Siz burayý nasýl buldunuz dediler.

            -Biz bulmadýk at bizi buraya getirdi.

Diyerek onlara olanlarý anlattýk. Sonra olay yerinde yazdýðýmýz bir tutanakla atlarý ve kesilen aðaçlarý görevlilere teslim ettik. Bir Cumartesi günü ormanda baþlayan devriyemiz küçük bir at gezisiyle sona ermiþti. Ancak bu devriyenin sonunda þahýslarý ele geçiremesek de tesadüfen de olsa ormanda kaçak kesime engel olmuþtuk.     

                                                                                          Mehmet Nurettin Üstün        

                                                                                       ( Polis Hikâyeleri Kitabýndan)