DEFÝNE AVCILARI

                  Ýlk görev yerim olan Ayazaða Þehit Mürüvvet Akpýnar Karakolundayým. Ýki saatlik çevre koruma nöbetim henüz bitmiþ. Belimdeki ve bacaklarýmdaki yorgunluðu biraz gidermek için bir bardak çay alýp masanýn kenarýnda bir sandalyeye sessizce iliþiyorum.

                 Gözlerim memur dinlenme odamýzda oturan görev arkadaþlarýmda. Ali abi her zamanki gibi önünde bir gazete derin düþünceler içinde, kare bulmacasýna dalýp gitmiþ. Kendini ve hatta ruhunu bu dünyadan soyutlamýþ gibi. Sürekli fazla kilolarýndan, artan saðlýk sorunlarýndan þikâyet eder. Yine de en küçük bir olayda çevik ve cesurdur. Hasan abi aðzýnda sigarasý, elinde küçük bir kâðýt ve kalem. Sürekli zihninde olan bir hesaplama içinde. Ev kirasý, su, elektrik, mutfak masraflarý, kýzýn yurt parasý, aklýnca içinden hesaplýyor ama odadaki herkes sesini duyabiliyor. Sýk sýk þu benim kýz bir Üniversiteyi bitirip diplomasýný alsa diyor. Hemen sað tarafýmda kahverengi üniforma içinde Bekçi Nihat abi. O zamanlar henüz yeni yeni çýkan ve çok az sayýda insanda olan gri renkli Nokia marka cep telefonunu masanýn üstüne koyup titreþime ayarlayarak uðultulu bir þekilde masa üstünde titreyen cep telefonunu büyük bir hayranlýkla seyrediyor. Ali abi demek bu telefona bu kadar para verdin diyerek hayretini belirtirken; Titreþimden ve görüþmeden baþka hiçbir teknik özelliði olmayan bu küçük telefona hepimiz dikkatle bakmaktan kendimizi alamýyoruz.

             Gecenin derin saatinde, ýþýklar içindeki müphem gölgeler gibi önümde duran mesai arkadaþlarýma baktýkça içimde deðiþik hisler oluþuyor. Týpký þairin “ Gömülmüþ duvara baþ baþ gölgeler” dediði gibi.  Gölgeler ve isli duvarlarla bir o kadar ahenk içindeki insan siluetleri. Biraz kaygý, biraz endiþe, biraz mutluluk. Sanki kýrýlmaya namzet cam bir mozaik gibi. Düþüncelerimi ve hafýzamý zorlayan içimde kaynayan bir yangýnýn serin buharlarý gibi.

             Birde Karakolun koridorunda duvarda asýlý fotoðrafýyla sabah akþam göz göze geldiðimiz karakolumuza ismi verilen Þehit Mürüvvet Akpýnar ablamýz. Buðulu gözleri, biraz mahzun bakýþlarýyla gece gündüz bizi izliyor gibi. O hüzünlü bakýþlarla karþýlaþtýðýmda sanki ablamýz sonsuzluktan bize sesleniyor gibi bir duygu oluþuyor içimde. Emniyetimizin ilk kadýn polis þehidi olan Mürüvvet Akpýnar o zamanki adýyla siyasi Þube olan; Terörle Mücadele Þubesinde çalýþýrken iki arkadaþýyla birlikte örgüt militanlarý tarafýndan Bakýrköy’de 1992 yýlýnda pusuya düþürülüp çapraz ateþle þehit edilmiþti.

                   Askerliðimi de jandarma olarak yapmýþtým. Bu nedenle karakollara yabancý deðildim. Jandarmada görev alanlarý hem daha çeþitli hem daha disiplinliydi. Burada ise sivil hayatla daha çok iç içeydik. Karakolumuzda sabaha kadar hareket eksik olmuyordu. Müracaat için gelenler, þikâyeti olanlar, alkollüler, kayýp þahýslar, kavga edenler, hýrsýzlýk suçuyla yakalananlar ve daha niceleri. Bazý geceler sabahýn nasýl olduðunu bile anlamýyorduk. Ancak seviyordum ben bu hareketi. Karakollar benim ikinci evim gibiydi. Bazen göz ucuyla içeriyi süzüp, göðsümdeki ay yýldýzlý armaya bakarak ben bir polisim ve buraya aitim diyordum. Karakol nöbetçimiz Muzaffer abiydi gelen vatandaþlarý ilkönce o dinliyor yönlendiriyordu. Neredeyse sabaha kadar elinden düþürmediði el telsiziyle koridorda bir saða, bir sola gidip geliyordu. Sadece namaz vakitleri geldiðinde ortadan kayboluyor, sonra yine elinde telsiz pür dikkat bir þekilde karakolun içinde çevresinde dolaþýp duruyordu. Sýk sýk bize öðüt verip baþýndan geçen anýlarý anlatýyordu. Bu kadar olayý nasýl yaþadýðýný anlayamýyordum. Dýþarýda devriye halinde olan ekibimizle bazen telsizden görüþüyor. Talimatlar veriyordu.

                  Ben mi… Ahhh! Beni sormayýn. En acemi, en genç, en tecrübesiz olmanýn zorluklarýný yaþýyorum. Çay demlenecekse ben, sofra hazýrlanacaksa ben, fotokopi çekilecekse ben. En küçük ve en kýdemsiz benim. Ama hissediyorum en sevilen de yine benim. Aslýnda gündüzleri karakolda çay, yemek, temizlik iþlerine bakan görevlimiz var. Ancak akþam saatlerinde mesaisi bitiyor. Bu nedenle geceleri kendi iþimizi kendimiz yapýyoruz. Yoruluyoruz ancak hepsi tatlý bir yorgunluk. Ama bu gece bir sessizlik var karakolda. Kimse konuþmuyor. Sadece bir ileri, bir geri koridorda yürüyen ve sabaha kadar bir dakika bile susmayan telsizin ve Muzaffer abinin ayak sesleri. Hepsi bu. Ama büyüklerimiz hep söylerdi. Hayat bir polis için sürprizlerle doludur ve iyi biliriz ki bu sessizlik fýrtýna öncesi sessizliktir.

              Az sonra Karakoldan içeriye baðýrarak, o kendine has Karadeniz þivesiyle, hemen karþýmýzdaki büfenin sahibi giriyor.        

            -Benim malýmý kazýyorlar! Arazimde define arýyorlar. Þikâyetçiyim davacýyým…

              Muzaffer abi koridorda karþýlýyor onu.

             - Hele bir sakin ol Recep Bey! Ne definesi, ne arazisi?

Muzaffer abi uzun yýllardýr bu karakolda çalýþtýðý için Ayazaða semtinde oturan çoðu insanlarý, esnafý tanýyor. Bu nedenle ismiyle hitap ediyor.

           Adam heyecanla Ayazaða ormanlarýna yakýn olan arazisinde gecenin bu saatinde üç dört kiþinin define aradýðýný þikâyetçi olduðunu söylüyor. Orada tarihi bir taþ olduðunu yakýnlarda hafta sonlarý piknik yapanlarýn, orada bir þey var sanýp sýk sýk kazý yaptýðýný söylüyor. Muzaffer abi elindeki telsizle bölgede devriye halindeki ekibi çaðýrýyor, ekip gelince bana sesleniyor.   

                -Nurettin sen de git.MP5’ Ý(Yarý otomatik silah) de al. Dikkatli olun. Þu adamlarý yakalayýp getirin. Diyor.

            Aman Allah’ým benim için her görev, tarifsiz bir heyecan ve mutluluk. Adeta uçarak, hayýr ýþýnlanarak gidiyorum. Hemen dolaptaki otomatik silahý alýyorum. Tam karakoldan çýkarken Muzaffer abi bana sesleniyor. Nurettin heyecana kapýlýp hemen ileri atýlma, sen biraz geride kal arkadaþlarýný koru çevre güvenliðini al onlar halleder. Diyor. Ben tamam Muzaffer abi diyorum. Ama ne çare ki aklým fikrim olayda, bu sözler bir kulaðýmdan girip öbür kulaðýmdan çýkýyor. Arazi sahibini de yeri göstermesi için minibüsümüze alarak yola çýkýyoruz. Yüzümdeki tarifsiz mutluluðu anlatamam. Hani Yahya Kemal Beyatlý’nýn bir þiiri var ya; Bin atlý akýnlarda çocuklar gibi þendik diye bende aynen öyleyim çocuklar gibi þenim. Demek olaya gidiyoruz. Dur bakalým diyorum içimden nelerle karþýlaþacaðýz. Az sonra þehrin ýþýklarýndan sýyrýlýp ormanlýk araziye dalýyoruz. Toz toprak içinde ýssýz yolda ilerlerken; Aracýmýzýn hafif açýk penceresinden yüzümü adeta okþayan yaz rüzgârýyla gökyüzündeki yýldýzlarý seyrediyorum. Ýçimde tarifsiz bir huzur ve sevinç. Aklýma askerlik günlerim geliyor. Dað yollarý, yaðmurlu ve puslu havalar, ormanlar, kayalýk araziler, sarp geçitler. Havada tatlý bir serinlik var. Elimdeki otomatik silahý sýký sýký tutuyorum. Olay yerine üç kiþi gidiyoruz. Bir de arazi sahibi var. Olay yerine yaklaþýnca bize kazý yapýlan yeri uzaktan gösteriyor, onu az ilerdeki iki katlý evine gönderiyoruz. Bizi fark etmemeleri için aracýn farlarýný söndürüp biraz uzakta karanlýkta park ediyoruz. Geri kalan yolu yürüyerek gitmeye karar veriyoruz. Aðaçlýk alana girip, yürümeye baþlýyoruz. Az ilerde hafif bir ýþýk… Ancak yaklaþtýkça büyüyor ve sesleri duyabiliyoruz. Bilal abi bize dönüyor, fýsýltýyla…

              -Nurettin sen saðdan yaklaþ, Ýhsan sen soldan, ben de ortadan adamlarý yere yatýralým üstlerini arayýp, kelepçeleyip alalým iþaretimi bekleyin diyor.

               Tamam diyorum. Üç kiþi yavaþ yavaþ yaklaþýyoruz. Iþýðýn olduðu yere doðru yürüyorum. Her yer karanlýk ve aðaçlýk, yerde kuru ot ve aðaç parçalarý çýtýrdýyor. Ses çýkarmamak için gayret ediyorum. Heyecanlýyým. Ýyice yaklaþýp bir aðacýn arkasýnda duruyorum. Kalbim yerinden fýrlayacak gibi. Az ilerde adamlarý görebiliyorum. Üç kiþi bir aðacýn dalýna taktýklarý fenerin aydýnlýðýnda ellerinde kazma kürek topraðý kazýyorlar. Kendi aralarýnda bir þeyler konuþuyorlar. Kalbim çarpýyor. Bilal abiyi, Ýhsan’ý göremiyorum. Hiç birimizde ýþýk yok. Karakoldan çýkarken Muzaffer abinin söylediði sözler hiç aklýmda bile deðil.  Beklemeye tahammülüm yok. Hýzlýca yürüyerek elimdeki otomatik silahý adamlara doðrultarak;

                Kýpýrdamayýn Polis! Yatýn yere! Diye baðýrýyorum.

Adamlar þaþkýn adeta donup kalýyor. Bir kaç adým daha atýyorum. Ama önce sað ayaðýmý, sonra sol ayaðýmý boþlukta hissedip, önümdeki derin bir çukura düþüyorum. Toprak zemine yüzüstü çarparken elimdeki silah da düþüyor. Ne olduðunu anlayamýyorum. Bir anda þok geçiriyorum. Her yer bir anda kapkaranlýk oluyor. Acý içinde sýrtüstü uzanýyorum. Yaz gecesi… Hava açýk... Yýldýzlar pýrýl pýrýl… Ölümde böyle aniden mi geliyor diye bir an düþünüyorum.  Yardým istemek geliyor aklýma ama konuþamýyorum. Burnumda topraðýn kokusu. Yukarýdan gelen sesleri duyabiliyorum. Bilal abi ve Ýhsan adamlarý yere yatýrýyor. Yatýn yere! Diye baðýrýyorlar. Sonra bana seslendiklerini duyuyorum.

             Nurettin neredesin? Nereye kayboldu bu. Kýpýrdamayýn polis dedi sonra ortadan kayboldu. Diyor. Ben baðýrmak istiyorum ama bir anda sesim çýkmýyor sanki.

                 Adamlardan birisi: Ýlerde bir çukur vardý polis abi oraya düþmüþ olabilir. Diyor.

                  Konuþulanlarý duyuyorum, ama konuþamýyorum. Sadece gökyüzündeki yýldýzlara bakýyorum. Muzaffer abinin karakoldan çýkarken söylediði sözler o anda aklýma geliyor. Heyecanlanma… Ýleri atýlma... Sonra gözümün önüne silueti geliyor, sonra birden bire yok oluyor. Ancak sözleri hep kulaðýmda Ýleri atýlma… Ýleri atýlma… Kendi kendime büyük sözü dinlemezsen iþte böyle olur diyorum. Omzumda bacaðýmda bir aðrý. Ölünce insan da mezara böyle mi konuluyor diye düþünüyorum. Sonra toprak atýlacak üzerine ve karýþacak topraða.  Az sonra çukurun baþýnda arkadaþlarýmý görüyorum.

          Bilal abi fener tutuyor içeriye, ýþýktan gözlerim kamaþýyor.

           –Sen ne yapýyorsun orda?  Diye soruyor.

          Bu komik soruya cevap bile veremiyorum. Sanki kendimi isteyerek çukura atmýþým gibi. Ýyiyim ama dizim, kolum ve omzumda bir aðrý.

Yavaþça sesleniyorum.

           Dizimde aðrý var. Diyorum.

           Tamam, hareket etme kýpýrdatma diyor.

           Hayýr, inatçýyým kalkmak istiyorum. Kýpýrdayýp kalkýyorum. Ýkaz ve uyarýlarý dinlemiyorum. Yaklaþýk iki metre uzunluðunda bir metre geniþliðinde adeta bir mezarý andýran çukurun hemen saðýnda, topraðýn merdiven þeklinde oyulup basamak yapýldýðýný görüyorum. Bu basamaklarý kullanarak yukarý çýkýyorum. Bilal abi üstümdeki tozlarý temizliyor. Yeni giyindiðim pantolonum toz toprak içinde dizimde ve kollarýmda sýyrýklar var. Ambulans çaðýralým diyorlar istemiyorum. Daha önceden küçükken top oynarken askerlik yaparken de kýrýk çýkýk yaþamýþtým. Bu nedenle vücudumda kýrýk çýkýk olunca bunu önceki tecrübelerime dayanarak anlayabiliyordum. Bu nedenle aðýr bir saðlýk sorunum olmadýðýný anlamýþtým. Bilal abi çukura inip otomatik silahý alýyor. Az ilerde Ýhsan adamlarý tek baþýna yere yatýrmýþ baþlarýnda duruyor. Bilal abi minibüse giderek aracý yanýmýza kadar getiriyor. Adamlarý kelepçeli halde minibüse alýyoruz.  Arkadaþlar giderken sýk sýk bir aðrým olup olmadýðýný soruyorlar. Kolumda hafif bir þiþlik var. Yeni aldýðým pantolonumun dizi soyulmuþ, definecileri karakola býrakýp beni hastaneye getiriyorlar. Neyse ki tahmin ettiðim gibi önemli bir þey yok. Doktor röntgen çektiriyor. Bir kutu krem bir aðrý kesici yazýyor Þiþli Etfal Hastanesinden karakola dönüyoruz. Karakolda yakaladýðýmýz adamlara, sizin yüzünüzden neredeyse ölecektim, orada çukur olduðunu niçin söylemediniz diyorum. Defineciler abi nerden bilelim karanlýðýn içinden baðýrarak birdenbire çýktýn karþýmýza, elinde silah bizde þok olduk diyorlar.

           Altýný bulsaydýnýz ne yapacaktýnýz?  Diye soruyorum.

Zengin olurduk abi, hem karakola da yardým ederdik diye gülüþüyorlar.

                  Ben de karakolun yardýma ihtiyacý yok. Devlet sað olsun her þeyimizi veriyor. Ama siz altýný bulsanýz paylaþabilecek miydiniz, belki birbirinizi vururdunuz diyorum.

                 Adamlar yok abi bir þey olmaz vurmayýz. Biz hepimiz akrabayýz diyorlar. Ertesi gün mahkemeye çýkardýðýmýz defineciler izinsiz kazý yapmak suçundan tutuklanarak cezaevine konuluyorlar.

                                                                                              Mehmet Nurettin Üstün

                                                                                         ( Polis Hikâyeleri Kitabýndan)