Ýnsanýn Kendini Aþma Arzusu

Bir günün sessizliðinde yürüyordum. Ýçimde, açýklamasý zor bir titreþim vardý; sanki görünmeyen bir akýþ beni taþýyor, ben de onunla birlikte sürükleniyordum. Her adýmda geçmiþin izleriyle karþýlaþýyor, onlarýn silinmiþliðin de kendi varlýðýmý sorguluyordum. Çevremdeki canlýlýk, kendi hikâyesini yazmaya çalýþan küçük ayrýntýlarla doluydu. Bir çiçeðin açýþý, bir dalýn ince titreyiþi, bana insanýn da kendi öyküsünü yazma çabasýný hatýrlatýyordu. Hepimiz, görünmez bir deftere satýrlar ekliyor gibiydik.

Yan yana duran aðaçlarýn sessizliði, bana birlikte olmanýn ama ayný zamanda ayrý kalmanýn anlamýný düþündürdü. Her biri kendi köklerinde derinleþiyor, ama gövdeleriyle yan yana durarak bir bütünlük oluþturuyordu. Ýnsan iliþkileri de böyleydi: ayrý hayatlar, ama ortak bir sessizlikte buluþan yan yana duruþlar. Yolun sonunda, sýnýrlarýn ötesine taþan bir his vardý. Sanki varlýk yalnýzca görünenle sýnýrlý deðil, görünmeyenle de tamamlanýyordu. O an, insanýn kendini aþma arzusunu, daha büyük bir bütünün parçasý olma isteðini hissettim.

Ýnsanýn yürüyüþü, yalnýzca adýmlarýn topraða deðmesi deðildir. Her adýmda görünmeyen bir çaðrý vardýr; bizi sýnýrlarýn ötesine, alýþýlmýþýn dýþýna davet eden bir ses. Bu ses, bazen geçmiþin silinmiþ izlerinden yükselir, bazen de geleceðin henüz yazýlmamýþ satýrlarýndan. Hayatýn küçük ayrýntýlarý, kendi öykülerini yazmaya çalýþan sessiz kahramanlardýr. Bir çiçeðin açýþý, bir dalýn titreyiþi, bize insanýn da kendi hikâyesini yazma çabasýný hatýrlatýr. Hepimiz, görünmez bir deftere satýrlar ekliyoruz; kimi zaman sevinçle, kimi zaman hüzünle.

Yan yana duran aðaçlar gibi insanlar da birbirine yaklaþýr ama köklerinde ayrý kalýr. Bu yan yana duruþ, hem yalnýzlýðý hem de birlikteliði taþýr. Ýnsanýn varlýðý, tek baþýna bir yolculuk olduðu kadar, baþkalarýyla paylaþýlan bir sessizliktir. Ve bir noktada, sýnýrlarýn ötesine taþan bir his belirir. Görünenin ötesinde bir bütünlük vardýr; insan, yalnýzca kendi varlýðýyla deðil, baþkalarýnýn varlýðýyla da tamamlanýr. Ýþte bu yüzden, her yürüyüþ aslýnda kendini aþma arzusudur: daha büyük bir anlamýn parçasý olma isteðidir, vesselam.

Mehmet Aluç