Gitmenin müthiþ heyecaný ve güzelliðinin yanýnda, ayrýlmanýn hüznü ve burukluðuyla ekþi bir tadý olan eylemdir veda. Hüzne boyanmýþ kelimelerin boðazdaki düðüme takýlmasý gibi ansýzýn duru zaman. Bir can yanmasý, bir suskunluk ve durgunluktur o. Kimine göre ruhun tenden sýyrýlmasý, kimine göre sonbaharýn ilkbahara duasýdýr. Duyarlý olmanýn yüklü faturasýdýr vedalar.

Her kapalý göz uyku olmadýðý gibi, her ayrýlýk ta veda deðildir. Hele ki,  sadece  dört harften oluþan astarsýz öylesine bir kelime asla  deðildir. Dünya, zaten geçici bir duraktýr; veda, bu geçiciliðin en yüksek sesle konuþtuðu, iç burkan bir hayat gerçeðidir.

Kalbin sesini dinlemekle aklý baþa almak arasýnda gidip gelmenin son basamaðýdýr veda. Tebessümün bir anda gözyaþýna dönüþüverdiði anda gizlenir. Kapýnýn eþiðinde size "güle güle" diyene son kez bakmaya gücünüz yetmez, içiniz kaldýrmaz, aklýnýz ayaðýnýza dolanýr, ellerinizin titremesi artar ve  ukdeler düðüm olup ardarda dizilir boðaza.

Her veda, aslýnda kalmak isteyen bir parçayý da beraberinde sürükler. Gidenin gölgesi, kalanlarýn omzunda bir süre daha durur. Kimisi için ise, ayrýlýrken sahip olduðu  en keskin býçaðý çekip çýkardýðý andýr veda.

Kapatýlan bir kapýnýn ardýnda kalan havanýn soðumasý gibi bir haldir bu. Ýçerideki sesler yavaþça yankýsýný kaybederken, dýþarýda zaman baþka bir ritme geçer. Sözcükler, dudaklardan düþmeden önce tereddüt eder.

Zamaný yoktur vedalarýn. Hikaye bitmediðinde ve kitap kapatýldýðýnda daha da can yakar. ‘’Bazý insanlara geç kalýrsýn, bazý vedalara erken’’ der Oðuz Atay. Bazen erken gelir, bazen gecikir ama mutlaka gelir. Ýçimizde büyüttüðümüz alýþkanlýklar, o an birer yük olur. Sesler kýsýlýr, adýmlar yavaþlar. Kalabalýklar arasýnda bile insan, vedada tek baþýnadýr.

Bazen veda bir cümle deðildir, bir bakýþtýr. Gözbebeklerinde asýlý kalan o son ýþýk, anlatýlamayaný taþýr. Dil susar, kalp konuþur; ama kalbin dili aðýrdýr, tercümesi yoktur. Bu yüzden vedalar çoðu zaman eksik, yarým ve biraz da kýrýk kalýr.

Bir vedanýn en aðýr yaný, söylenemeyenlerdir. Dile gelmeyen cümleler, içte birikir; geceye karýþýr, rüyalara sýzar. “Keþke”ler, yol kenarýna býrakýlmýþ taþlar gibi, dönüþü olmayan bir yolu iþaret eder. Ve insan, kendi sustuklarýnýn yankýsýnda yürür.

Bir tren düdüðü, paslý bir peronda sabaha karþý; rüzgârýn savurduðu bir mendil; denize atýlan ama batmayan bir taþ. Hepsi vedalarýn baþka bir biçimidir. Ýnsan, ardýna baktýkça eþyalar bile anlam deðiþtirir; bir sandalye boþluða benzer, bir kapý kapanmaya.

Veda bazen bir kurtuluþtur da. Ayný gökyüzüne bakýp baþka yönlere yürümektir. Acýnýn içinde hafif bir ferahlýk, kaybýn içinde küçük bir baþlangýç saklýdýr. Çünkü her bitiþ, baþka bir cümlenin baþ harfini taþýr cebinde.

Yine de her veda, geride kalanlar için eksik bir hikâyedir. Sonu yazýlmamýþ, noktasý konmamýþ. Ýnsan, zamanla o hikâyeyi kendi içinde tamamlamaya çalýþýr; bazen affederek, bazen unutarak, bazen de sadece susarak.

Veda bazen de bir arýnmadýr. Gürültüden, kalabalýktan, fazlalýktan çekilmek… Ýnsan, azaldýkça berraklaþýr. Ve her gerçek veda, insaný dünyadan biraz daha eksiltirken, hakikate biraz daha yaklaþtýrýr.

Ve nihayet, veda bir iz býrakýr. Geçip gittiðini sandýðýmýz þeyler, içimizde ince bir çizgi olur. O çizgi, her hatýrlayýþta sýzlar ama ayný zamanda yaþadýðýmýzý da hatýrlatýr. Çünkü veda, kaybýn adý kadar, hatýrlamanýn da edebiyatýdýr. Zira ‘’Kiþi sevdiði ile beraberdir’’ demeseydi peygamber, kalpler dayanýr mýydý bu acýya . Vedalarýn intikam deðil imtihan olduðunun farkýna varanlara selam olsun . . .

.

.

.

.