DÝLEK

Kýzýl ekimden sararýp dökülen

Masum yapraklar miras kaldý;

Mazlumlara dinmek bilmeyen

Ýnciler, sitemler, yaslar kaldý.

Karanlýða mahkûm ettiðim gaflet,

Þimdi býraktýðým ninnilere hasret.

Ne olur, bir kere de hakikatý

Konuþsa soðuk çehreli silahlar…

Ne olur, bir kere de bizlere

Gülücükler daðýtsa o kutlu sabah.

Ne olur, pembe yarýnlarý

Görmek hayal olmasa aynalarda.

Suskun kalemler kýlýç kuþansa,

Gözlerden umut ve sevinçler boþansa,

Ýstasyonlardaki yarýnlar yaþansa,

Sýyrýlsa ensemizden soðuk korkular,

Kuþatmasa çocuklarý gölge sular,

Yýldýrým gibi yer edinse umutlar.

Yüreðimde filizlenip alevlenen isyan,

Tebessümle göz kýrpan bir kardelen,

Zulme bir baþkaldýrý türküsüdür.

Kalmasýn baþka bir bahara,

Dudaklarda gizlenen zafer müjdesi.

Kardýðým imanla, umutla, azimle

Aramalý artýk dalgalanan perdeyi.

Zafer muþtularý dinmeyecek,

Yumruklarla hiçbir zaman.

Ayyuka þahlanmýþ sevinç sularý,

Sindirilemeyecek; sinmeyecek

Ufuklara koþuþan sinelerde.

Kafkaslardan uzanan zalim topraklara,

Çelikten zulümlere diþ geçirecek

Ceylan gibi ürkütülmüþ aslanlar.

Ve bütün dünya alkýþ tutacak,

Zulmün haritasýný silen nasiyelere.

Analarýn kanlý gözyaþlarýnda,

Zulmün ekinlerini periþan edecek taþlarda;

Ýnançla, azimle gerilen mütevazý baþlarda

Beklentilerle bezenmiþ zafer tebessümleri,

Gösterecek yüzünü þehit kanlarýyla.

Sallayacak zifiri karanlýðýn diþlerini,

Teker teker birer beþik gibi.

Dipçiklerle susturulmuþ yürekler,

Dalgalandýracak istiklâl bayraðýný

Gözyaþlarýyla emzirilen emellerle.

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY