Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir kelimenin içine kırk tane anlam yükleyeceğim diye kırk dereden su getirmeyi yeğlerken, kırk anlamı silip yerine bir kelime koyabilmeyi kim istemez ki.
Kırk kovayı devirip yerine bir bardak suyla susuzluğunu gidermek gibi.
Her hangi bir konudan bahsederken gerekli açıklamayı yapmak karşındakinin anlamasına yardımcı olacağı gibi; bu açıklamayı yaparken gereklilerin yanına gereksizleri de ekleyerek bir yüke bir yük daha yüklemektir, eziyettir.
Tıpkı; gidilen yere kısa yol varken aynı yere varan üç misli daha uzun zaman harcayan yoldan gidilmesi gibi. Gereksiz zaman kaybı,yorgunluk,sıkıntı.
Dilin söylediğini ‘beyin’i yok sayarak ‘dil’e mal etmek ne kadar yanlış ise hayatın yaşattıklarını yaşayana mal etmek o kadar yanlıştır diyebilir miyiz?
Hayat insana neler söyletiyor. Evet deme hakkın olduğu gibi hayır deme hakkında mevcuttur. Zaten ne fark eder ki… Nasıl evet diyenler çoğunluktaysa hayır diyenlerde bir o kadar çoğunlukta.
Herkes kendine göre bir doğruya sahip.
Doğru dediğin nedir ki?
Ya beynine yerleştirilmiş bir kabuldür, sağına soluna bakmadan yalnızca önüne bakarak doğru nereyi gösteriyorsa peşine takılıp gidersin.
Ya da doğru diye öğretilenleri sorgularınla eleştirir kafanda kendine göre cevaplar bulup onaylarsın ya da onaylamazsın.
Çoğu kez onaylanmaz. Onaylanmayan yaşamına girmeyecek diye bir kural koyamazsın. Ya gözünün önünden geçer gider ya da gözlerinin içine girer ben geldim der. Gözlerinin içine bakarsın konuşmadan. Telkinlerini akıtırsın gözlerine anlasın diye ya da anlatamadığından yakınırsın, anlamadığını bile bile…
Onaylı onaysız yaşamına girer çıkar.