Çimen yeþili gözleri vardý kýzýn. Hafif kalkýk burnu, daðýnýk saçlarý ve muzip bakýþlarýyla insaný kolayca etkileyebilen bir yapýya sahipti. Gözlerindeki ifade saflýðýný, içtenliðini öyle kolay ele veriyordu ki…

Esprileri havada uçuþan rengarenk balonlar gibiydi. Bir ölüyü bile güldürebilirdi; bununla beraber karakterinin bir diðer özelliði bastýrýlmýþ duygularýnýn, sýradanlýða olan öfkesini yansýtýrcýsýna sessiz ve ifadesiz oluþuydu. Bir anda neþeli gözleri buzdan bakýþlara dönebiliyordu, bu bir anlamda onun kalkanýydý. Aslýnda bu kalkana bürünmek için çok erkendi ama bazý kendini bilmezler onu buna mecbur etmiþti. Yýllar sonra öðreneceði doðru bildiðini sandýðý bir olay onun hayatta edineceði erken ama acý tecrübelerin henüz ilkiydi. Olayýn ne ya da nasýl olduðu hiç önemli deðildi; önemli olan deðer verdiði arkadaþlarýnýn ona vurduðu darbeydi.

Ýþin aslý bir oyuna kurban gitmiþti. Bazý kendini bilmezler onun sýrrýný deþifre etmiþ ve akýllarý sýr onu kandýrmýþlardý. Duygularýný paylaþýmý ona pahalýya mal olmuþtu. Baþkasýnýn aðzýndan yazýlan sahte ve yalanlarla dolu bir kâðýt parçasý oyunun ana temasýydý. Ayný havayý soluduðu, canýndan çok sevdiði ‘’arkadaþ geçinenler’’, anlýk bir ihanetle, ona bir ömre bedel acý ve hüzün yaþatmýþtý; gerçi iþin boyutunu ve mahiyetini yýllar sonra bir tesadüf eseri öðrenecekti ama bu, ona iyi niyetinin baþýna her daim iþ açacaðýnýn ilk göstergesiydi: Hayatta yaþayacaðý daha ne kumpaslar olacaktý. Ve bir gün hayatýn acýmasýzlýðýný gerçek anlamda görüp anladýðýnda, ‘’Keþke hep çocuk ve saf kalabilseydim’’, diyecekti.

Ne yazýk ki insanlar yaþadýklarý tecrübelerle olgunlaþýr. Kimi erken kimi geç tanýþýr yüze gülen gözlerin aslýnda bin bir entrikayla gerçeði yansýtmadýðýný… Bazýsý vardýr ki buz kalbi hep ayný katýlýkta kalýr; bazýsý vardýr ki kalbi hamur gibi yumuþacýktýr: Sevmeyi sever, karþýlýksýz sever ya da sevmese bile bunu belli etmez. Sevebilmek onun has özelliðidir. Sevilmeyi bekler hayatý boyunca. Sevgiyle büyür, sevgiyle yaþar, sevgiyle beslenir ve yine sevgiyle ölür.