Baþýmý çevirdiðimde denizin mavi ýþýltýsý beni büyülemiþti yine. Su buhar olur,bulut olur, yaðmur olur, kar olur, buz olur. Deðiþmeyi, bir halden bir baþka hale geçmeyi, sudan iyi kim bilebilir? Ben de deðiþebilir miydim, eskisi gibi olabilir miydim? Ben su isem Mustafa’m okyanustu; dönüp dolaþýp yine ona dökülecektim.
 
Merak ediyordum aslýnda bana ne söyleyeceðini. Ben mi önce konuya girmeliydim yoksa önce o mu anlatmalýydý bana diyeceklerini? Kafam allak bullak olmuþtu. Ah Mustafa’m! Bu güzel günde içimi kemiren þu kuþku ne? Etlerimi bir mil yardýmýyla çekip ayýrýr gibi, bütün organlarýmý güçlü bir fýrtýna karþýsýnda aþaðýdan yukarý döndürüp fýrlatan hortum gibi evirip çevirerek beni döven bu kuþku ne?
 
Bulut gözlüm; karnýmdaki meþhur aðrý, içimdeki güzel ülke adý, sen de olmasan ben
kimin için güneþ taklidi yaparým?
 
Çok sevdiðimi bildiði için deniz çipurasý, çinakop, lüfer, hatta çok ender bulunan kalkan balýðýndan da sipariþ vererek raký servisimizin açýlmasýný istedi Mustafa’m. Sanki bunca balýðý kim yiyecekti ki? Gün güzelliðini akþamýn gizemine býrakýyorken, Mustafa’mla kadehlerimizi kaldýrýyorduk bu güne…
 
Balýklarýmýzýn gelmesinden önce, “Sana söyleyeceklerim var.” diyerek baþladý Mustafa’m konuþmasýna. Heyecanýnýn yanýnda ciddi bir hali de vardý.
 
-Söyleyeceklerim seni biraz üzebilir. Sana söylemekte geciktiðim için beni affet lütfen; ama ancak zamaný geldi. Ona verdiðim söz vardý; o istemeden sana hiçbir þey söylemeyecektim.
 
Bu rakýnýn içinde ne vardý ki boðazýmdan süzülerek ciðerimi yakmayý baþarmýþtý? Elimdeki bardaðýn titrediðini görebiliyor olmam, halen bayýlmadýðýmý, iyi olduðumu kanýtlýyordu bana.
 
-Hazýrým. Devam et Mustafa.
 
Mustafa, böyle acý veren bir konuyu fazla rahat anlatýyordu. En çok da bu üzmüþtü beni ve hala gözlerime ayný aþkla bakarak hem de…
 
-Babam annemle görücü usulü evlendikten sonra, askerliðini yapmak için Kars’a gitmiþ ve orada baþka bir kýza âþýk olmuþ. Ve o kýzdan bir bebek dünyaya gelmiþ. O dönemde askerlikler dört yýldý biliyorsun. Uzun zaman beraber olmuþlar. Tabi annem ve ben burada hiçbir þeyden habersiz hayatýmýza devam ediyormuþuz. Kýzýn abisi durumu öðrenince, kardeþini oracýkta öldürürken, babamla dövüþmüþler. Yaralamýþ adamý ve askerde olduðu için atmýþlar içeri babamý. Babam yalvarmýþ arkadaþýna kýzýna sahip çýkmasý için. Arkadaþý da asil yürekli adammýþ; kýz kardeþime sahip çýkmayla kalmamýþ, zaten evladý da olmadýðý için kendi evlat edinmeyi teklif etmiþ babama. Babam da çaresiz kalmýþ. Evli ve bir çocuðu varken, kime nasýl açýklayabilirdi ki bu durumu?
 
Soluksuz dinliyordum…
 
-Sonra babam, annemlere ve ailesine durumun gerçeðini deðil de, nefsi müdafaa olarak býçakladýðýný, kendini baþka türlü koruyamayacaðýný söyleyerek cezasýný çekip, bizlerin yanýna, evine döndü. Gerisini bizim evdeki durum açýsýndan biliyorsun zaten. Babam kýz kardeþimi benden gizlemedi; bizi yýllar önce tanýþtýrdý. Halen annemin haberi yok. Kýz kardeþim de bilmesini istemiyor. Hem biliyor musun, neden bizim oradaki okula yazdýrdým Murat’ýmý? O da senin gibi baþarýlý, güzel bir öðretmen. Yeðenini sevgiyle okutacak, esirgeyip koruyacak. Dün akþam karar verdik artýk sana söylememiz gerektiðine. Seninle tanýþmak için can atýyor. Hazýr mýsýn çiçeðim? Seni kardeþimle tanýþtýrmak istiyorum.
 
“Pýnar! Gel güzelim…” diye, baðýrýr sesle restorana doðru seslendi. O kýzdý… Dün geceki, yýllar önceki, o kýzdý…
 
Derindi bakýþlarý Mustafa’m gibi. Boynuna sarýldým; dakikalarca aðladým, aðladýk…
     
Masaya bir servis daha açýlmýþtý, bir kadeh daha eklenerek. Þaþkýnlýk hali hepimizde vardý. Bu güzel gün ne kadar farklýydý. Duyduklarýma sevinmiþtim Pýnar’ýn hayatýna üzülürken. Kendime söz vermiþtim; bundan sonra Pýnar, benim de öz kardeþim gibi deðerli olacaktý. Onu da Mustafa’m gibi çok sevecektim.
 
Ýkimizde sarhoþtuk Pýnarla… Mustafa’m az içmiþti. Ýki bayan vardý sorumluluðunda ne de olsa. Balýk sipariþleri de neden bu kadar fazla diye düþünmüþtüm. Hepsi çok lezizdi; masamýz, yemeðimiz, sohbetimiz…
 
Pýnar benim en yakýn öðretmen arkadaþým olarak girecekti hayatýmýza. Üçümüzün ortak kararýydý bu. Murat’ým halasýnýn okuttuðunu belki yýllar sonra öðrenecekti.
 
Ýçim içime sýðmýyordu. Sabahki halimden eser kalmamýþtý. Kuþ olmuþ uçuyor gibiydim. Nasýl da suçlamýþ, günahýný almýþtým erkeðimin? Nasýl da kýymýþtým?
 
Pýnar’da artýk sýk sýk bize gelmeye baþlamýþtý. Aile sýcaklýðýný, bütünlüðünü, dayanýþmayý hep beraber yaþýyorduk. Ailenin birbirini onararak yaptýðý tamiri, baþka hangi usta el ya da yürek ya da beyin yapabilirdi ki? Her birimiz bir su damlasýydýk ve bütün dertlerimizin asýl nedeni, okyanus’a duyulan sýla hasretiydi. Hayatýmýzda ne düþmanlarýmýz ne de dostlarýmýz vardý. Sadece öðretmenlerimiz vardý her birinden bir þeyler öðrendiðimiz.
 
Annemin merakýný da; o gece Mustafa’mý yanlýþ anladýðýmý, iþ arkadaþlarý da diðer banklarda otururken, aslýnda kalabalýk bir ortamda sadece ikisiymiþ gibi algýladýðýmý söyleyerek geçiþtirdim. Annem de, tatsýz konularýn üstüne gitmeyi hiç sevmeyen yapýsýyla ikinci soruyu sormadý bile.
 
Pýnar tüm ailenin sevgisini kazanmýþtý. Rahatlýkla annemlere geliyordu; artýk bizim ailedendi. En çok da Mustafa’mýn babasý bu konudan huzur ve mutluluk duyuyordu. Kýzýnýn hayatýnýn bu þekilde içinde yer almasýndan ve kýzýnýn ona kýrgýn olmayýp, durumlarý olgunlukla karþýlayýþýndan mutluydu. Günler güzel geçiyordu.
 
Murat’ým halasýnýn yakýn ilgi ve takibinde kaliteli eðitimiyle ilköðretim dönemini baþarýyla tamamlayýp Subay Okulu’na hazýrlanmýþtý. Çalýþkan ve becerikliydi birçok alanda. Babasý gibi subay olacaktý Murat’ým. Kýsa zamanda kazandýðý haberi gelmiþti sýnavlarý; hem de en yüksek puanla… Yatýlýydý okulu. Hemen iþlemler yapýldý. Onun geliþmesinde ve güçlü olmasýnda etkili olacaktý; bizden uzak bir yerde, kendi ihtiyaçlarýnýn bazýlarýný da olsa yapýyor olmasý. Uzak kalacak olmamýz üzecekti bizi belki; ama zamanla alýþacaktýk.