Ne güzel, efendi efendi oturmuþ öykü okuyorken gözlerim kararmaya baþladý. Oksijen makinesine baðlý iki adet burun deliðime ulaþabilen oksijen ciðerlerime ulaþamaz olmuþtu. Sanýrým Stratokümülüs ya da Stratüs bulutlarýndan bir gurup gözlerimden öpmeye gelmiþti. Az sonra bu yoðun karaltýnýn bulut yoðunluðundan deðil de, gözlerimi karartan tansiyon ayarsýzlýklarýndan olduðunu anladým. Son zamanlarda bu ayarsýzlýk sýk sýk kýllýk yapýyordu.

Sýrtýmdaki, koltuk altlarýmdaki, boynumdaki ve kýçýmdaki ýslaklýklarý icat eden Tanrý'nýn elbette ki bildiði bir þey vardý. Ýþin o tarafýna karýþamam! Benim aklýmýn almadýðý þey, beni hamama girmiþ gibi terleten bu kadar yüksek ateþe gark olmuþken, böylesine tir tir üþümek neyin nesiydi? Yanýma gelen Azrail'e bunu sormayý düþündüysem de Arapça bilmediðimi hatýrlayarak sormaktan vazgeçtim.

Azrail ise benim Arapça bilmediðimi bildiðinden þakýr þakýr Türkçe konuþarak, "غبي Selamünaleyküm أو خاطئين " (Selamünaleyküm ya günahkar salak!) dedi.

Hemen itiraz ettim. "Ben inançta müslümaným aðam!"

O da hemen, "yaþantýda kafir bir halksýnýz," dedi. "Üstelik bunu o kadar kanýksadýnýz ki, yaþantýnýzla inancýnýz arasýndaki çeliþkiyi sorgulama gereði bile duymuyorsunuz."

"Benim kalbim temiz..." diyerek itirazýmý sürdürmek istedim.

Azrail, "Benim kalbim temiz, kliþesi size ne zaman ezberletildi bilmiyorum. Bildiðim, bu cümleyle Müslüman olabileceðinizi sandýðýnýzdan beri kafirleþtiniz," diyerek noktayý koydu.

Aslýnda, bana her gün, birileri,  "günahkarsýn, kafirsin, ateistsin ulen!" diye diye haddimi bildiriyordu, ama bu kez bunu ehlinden iþitmiþ olmak baya bir zoruma gitmiþti.

Yüz on iki gelip de hastabakýcý herif, "bu sedye yüz otuz kilo kapasiteli, bu amcayý taþýmaz," diyerek beni yürütmeye çalýþýrken eþimin þahadetine raðmen yüz yirmi iki kilo çektiðimi anlatabilemedim ve anlatabilebilmek için banyodan getirttiðim ev kantarýnýn üstüne çýkýp yüz yirmi iki rakamýný cümle aleme ifþa ettim. Herifcaðýz, "keþke, bu sedye yüz yirmi kilo kapasiteli, deseydim," diye hayýflanarak arkadaþlarýnýn katkýsýyla beni ambulansa taþýdý.

"Çabucak iyileþmen için dua edeceðiz!" diyerek arkamdan su döken komþularýma þöyle seslendim:

"Hastalýðý yenebilmem için herkes bana dua etsin, gibi laflarý sevmiyorum. Yaþanacaksa yaþarýz, öleceksek ölürüz abi! Altmýþ iki yaþýndayým. Ölürsem gözüm açýk gitmez. Benim yerime gençler yaþasýn, onlar öldürülmesin. Ben hayatýn hakkýný vererek yaþadým. Gözlerimi kapatýrken gönlüm rahat olacak. Bu rahatlýðý olmayanlar düþünsün. Ben ölümden korkmuyorum. Dik durun, adil olun, sabýrlý olun. Daha iyi bir dünyada görüþmek ümidiyle, Atatürk ile kalýn, Cumhuriyet ile kalýn, hoþça kalýn!"

Ben böyle dedim ama, böyle dediðimi anlayamayan bazý komþular, bu sözlerimi "hiç kimseden dua istemiyorum," diye çarpýtarak sosyal medyada paylaþmýþlar. Olsun, varsýn...

Kayýplara karýþtý sanýrken hastanenin yoðun bakým makineleri arasýndan çýkarak yanýma gelen Azrail ile selamlaþýp kucaklaþtýk. Beni öptü. Niye öpmüþ olabilir, vallahi bilmiyorum. Garantisi var, nakliyatýmý öperek yapmanýn daha az acýtýcý olacaðýný düþünmüþtür. Galiba suratýmýn mutluluktan gülücükler açacaðýný sanmýþtý, ama aðlanacak halimle gülemezdim. Aslýnda sýrf onu memnun edebilmek için gülümsemeyi düþünmedim de deðil...

"Beni takip et!" diyerek önüm sýra yürümeye baþlayan Azrail'in bu emrine isyan ettiysem de, kendimi bir anda onun gösterdiði bir kuyrukta buldum.  Upuzun bir kuyrukta... "Burada sýranýn gelmesini bekle!" diyen Azrail'e:

"Bu... Bu... Ne kuyruðu bu?" diye sordum.

Kýsaca, "Cehennem!" dedikten sonra sýrýttý.

Kuyruktakilerin altlarýna kaçýrdýðý kaka kokularýndan anlamalýydým. Hemen önümdeki herifin, herif deðil de bir melekmiþ gibi kollarýný çýrpýp durmasý asabýmý bozdu. Sanýrým kendini melek diye yutturup yýrtmaya çalýþýyordu.

Dalga geçmek için, "kendinizi melek sanýyorsunuz galiba," diye laf attým.

"Hayýr," dedi. "Ben Pastataryaným."

Þaþýrarak, "O da ne lan?" dedim.

Anlattý. "Benim Tanrým Uçan Spagetti Canavarý... Bu cehennemin sahibiyle bir alakam yok benim, buraya yanlýþlýkla getirildim..."

Acýdým adamcaðýza. Hemen Azrail'e  baþvurdum. "Yavu Azrail aðam! Bu adamcaaz Pasta tarýyanmýþ. Adamcazý býrakýn gitsin!"

Azrail, kýzdý. Beni, "Sen kendi kýçýnýn derdine düþsene ulen!" diyerek azarladý. "Az sonra sýran gelecek, canýný alacaðým..."

Bu izahatý çok koydu.

"Sen benim canýmý alabiliyorsun, ama ben sana dokunamýyorum bile! Biraz ayýp olmuyor mu?" diyerek itiraz ettim. Haklý deðil miyim ama? Eþitlik denilen bir þey var...

"Valla kusura bakma! Zatürree baðlý nefes güçlüðü çeken birini bulup getir, dediler..."

"Sen de bula bula beni mi buldun?"

"Ne yapayým? Bu aralar ayaðýmýn altýnda çok dolaþmaya baþladýn."

"Benden baþkasý dolaþmýyor sanki! Týpký benim gibi zatürre yüzünden kýçýndan soluyan Çetin Altan var. Herif seksen sekiz yaþýnda hem... Git onu götür!"

"Olmaz! O çok yaþlý, yazýk..."

"Bi'piscrem versem?"

"Ha... Bak o zaman olur..."

Azrail'i bi'piscremle bu kadar kolay kandýrdýðým an yýrttým.

O gitti, benim yerime Çetin Altan'ý getirdi, beni de hanýmcýðýmýn yanýna geri yolladý. Allah razý olsun!