Tümden gelen bir yolculuðun hibeli vazgeçiþi,

Kýyama durduðum gök kubbede,

Yâd ettiðim bir serzeniþ belki de

Hiçliðimin tezahüründe, o engel yüklü

Bedelli meylediþ ki rükû eden bir gölge kadar da

Çaresizliðe namzedim yokluðun coðrafyasýnda

Ve demlenirken usulca, hakkaniyet yüklü bir kalbe.

Dokunmaksa gönülsüz tümcelerimde

Anlýk bir hezeyana delalet

Ölümün mabedinde daldýðým uykunun

Verdiðim hangi molasý ise,

Uzaðýnda durduðum bir rakýma esir düþen

Kýrýk haznemde dolu boydan boya;

Sessiz cümleler kadar tevafuk bildiðim,

Yol yordam bilmeden düþmüþsem eðer

Telaþesine yüreðin çeperinde gizil bir hazine.

En münafýk gölge kadar kýymete binmiþse aþk,

Devrik bir yetide uðrarken yerli yersiz

Enginliðin coðrafyasýnda kesilen onca ahkâmdan

Arda kalan kýrýk bir nizam belli ki,

Hiçliðin, sipere konuþlanan

Varlýksýz sureti ki indinde tek rahmet

Yürekten sýzan anbean.

Duraðanlýðýnda ömrün aksayan tek yaným iþte;

Ellerimde tek bir günce,

Çocuk sevinçlerimi kaydetmiþken

Pür neþe olsam da uzaðýnda dünden hariç

Tek münafýk gölge

Þu sefil benliðim:

Hiçliðe kurmuþken zamaný,

Tek dokunuþla infilak etmezden önce.