Buraya hacýlarýn ‘þeytan taþlama’ gününde düþtüm.

Þeytan, “Ýlk görev yerin Mina Daðýnda, Akabe Cemresi,” dedi. “Orada bana vekaleten sen taþlanacaksýn!”

Yaþarken þeytanýn vekilliðini yapmýþsanýz, burada da þeytana vekaleten taþlanmaya siz gönderiliyorsunuz.

Komþu karýsý Emine’ye recm uyguladýðýmýz o gün canlandý gözümde, hani omuzlarýna kadar bir çukura gömüp, tekbir getire getire taþlamýþtýk ya… Aslýnda Emine’ye o kadar çok dil dökmeme raðmen bana yüz vermedi diye hiç acýmamýþtým o gün, ama þimdi kendime pek acýyorum.

Yalvarýyorum: “Efendimiz, yalvarýrým acýyýn bana!”

Yalvarsam ne olacak?

Baþ parmaðýný iþaret parmaðýyla orta parmaðýnýn arasýna sokarak “Nah!” deyip kolunu gösteriyor. “Alýn döve döve götürün þunu görev yerine!” diye emrediyor iki zebanisine.

Zebani deyip de geçmeyin, her birinin  boyu da, eni de benim tam dört mislim.

Ýsterse on mislim olsun! Bana sökmez! Bir sýçrýyorum, ‘uçan tepiðimi’ çakýyorum suratýnýn ortasýna. Kütük gibi sýrt üstü devriliyor. Üstüne çýkýyorum, iki dizimle göðsüne çöküyorum. Bir güzel marizliyorum þerefsizi. “Sen benim nereden olduðumu biliyor musun ulen?” diye soruyorum. Zebani suratýný hallaç pamuðu gibi daðýttýðýmdan cevap bile veremiyor. Ben söylüyorum. “Eskiþehir! Burada dövülecek biri varsa, onu da ben döverim! Benim adým Tatar Kamil! Ben bu oyunu bozarým arkadaþ!”

Ne güzel havamý atýyordum, ama kalleþin biri enseme bir odunla vurup sersemletiyor beni. Sürüklenerek Mina Daðýndaki Akabe Cemresi denilen yere götürülüyorum.

Baþlýyor hacýlar taþ atmaya. Her biri “Allah ü Ekber!” diye diye yediþer taþ fýrlatýyor; binlerce misket büyüklüðünde taþ…

“Ulan taþladýðýnýz þeytanýn vekili de olsa netekim bir insan, biraz merhamet eder adam!”

“Yediðimiz her haltý senin yüzünden yedik, yok sana merhamet filan!”

Kafam gözüm darma duman oluyor.

Düþmüþüm bir kere cehenneme, çekilecek azabýn sýnýrý mý olur? Geri döner dönmez, hemen yeni göreve yollanýyorum.

“Mina Daðýna geri döneceksin…”

“Ama ekselanslarý, daha yeni geldim oradan,” diyerek itiraz ediyorum, ama dinleyen yok.

“Orada, hacýlarýn beni taþlamak için attýklarý taþlarý toplayacaksýn…” diyor.

Hacýlar onu taþlamýþ! Yalanýný seveyim. Sözünü kesiyorum:

“Seni taþlamak için attýklarý taþlarý mý? Ulan, sana mý attýlar o taþlarý? Hepsini ben yedim. Þu kafamýn gözümün haline bak!”

Ýtiraz da edemiyorsun. Hemencecik kýzýyor.

“Kes lan mýzmýzlýðý! Ha sen, ha ben, bir farkýmýz mý var? Topladýðýn taþlarý Müzdelife denilen yere götüreceksin, orada bekleyen hacýlara o taþlarý satacaksýn, topladýðýn paralarý bana getireceksin! Anladýn mý ulen?”

“Tamam, anladým, kolay iþmiþ,” diyerek gidip, görevimi ifa etmeye baþlýyorum.

Görevimi ifa ederken etrafýmda dolaþan zebanilere kafayý kötü takýyorum. Sabah dövdüðüm zebanin yanýndaki þu kirli kýzýl saçlarý havaya dikili, yanaðýnda derin bir yara izi ve yusyuvarlak gözlerinden birinde yarým perde olan kambur zebani, enseme odunla vurmasýnýn hesabýný mutlaka verecek bana. Þeytan affeder, ben affetmem!

“Hey, sen!” diye baðýrýyorum çirkin zebaniye.

Dönüp bakýyor.

Ýþaret parmaðýmý ona doðrultuyorum, “seni yarýn düzeceðim, hazýrla kendini!” diye baðýrýyorum.

Zebani, demek istediðimi anlamýyor; sabah dövdüðüm zebaniye, “ne diyo lan bu?” diye soruyor.

Sabah dövdüðüm zebani onun kulaðýna fýsýldýyor, ne fýsýldadýðýný duyamýyorum, ama kulaðýna fýsýldananlardan sonra acaip kahkahalar atarak güldüðünü görebiliyorum.

“Son gülen, iyi güler!” diye söylenerek topladýðým taþlarý Müzdelife denilen yere götürüyorum. Orada bekleþen hacýlara satýyorum. Ulan ne para be! Anasýna sattýðým þeytaný memlekete giren petrol parasýnýn da, hac parasýnýn da, taþ parasýnýn da sahibi. Bizim gibi salaklarýn sýrtýndan ihya olmuþ þerefsiz…

Gece atýldýðým gayya kuyusunda týka basa bir kalabalýðýn ortasýnda kalakalýyorum. Sapýðýndan katiline, yaþarken rast geldiðim her çeþit suçun faili etrafýmý sarýyor. Ama ve lakin zebani gardiyanlar acaip gaddar olduðundan kimse kimseye bulaþmaya cesaret edemiyor. Bir bakýyorum, kambur zebani de buralarda. “Hah! Þimdi ayvayý yedirdim sana puþt herif!” diyerek yanýna koþturuyorum. Dikiliyorum karþýsýna. Diðer cehennemliklere, “bu benim homom! Onu þimdi, burada düzeceðim! Aranýzda arzu edenler varsa sýraya geçsin!” diye seslendikten sonra, kambur zebaniye dönüyorum. “Güzellikle soyunur musun? Yoksa, zorla mý soymamý istersin?” diye soruyorum. Daha ben sorumu tamamlayamadan soyunup yere uzanýyor. “Aman Þeytaným! Ne lan bu?” Zebaninin çürük bir domatesi andýran kara kýçýnda výcýk výcýk kurt dolu, Gördüðüm manzaradan dolayý midem alt üst oluyor. Helaya koþturuyorum.

Tam midemi boþaltýp rahatlmýþtým ki, bu kambur zebani peþimden gelmiþ, aklý sýra beni sýkýþtýrýp dövecek. Hemen helanýn içine sokuyorum, kapýyý içerden kilitliyorum. Onu soluksuz býrakmam bir kaç dakika sürmüyor bile. Bir þey olmamýþ gibi, elimi kolumu sallayarak gayya kuyusuna geri dönüyorum.

Þeytan, ikinci günü, o gün teþrif eden Kenan Evren adýndaki bir herifi yolluyor kendine vekaleten taþlanmaya. Keþke beni gönderseydi.

Kambur zebaninin soluðunu kestiðim için beni ceza olarak ‘cahim’ adýný verdikleri bir ateþin içine atýyor.

Ateþ çukuru bile yola getiremez beni. Öyle ateþle filan pes edecek adam deðilim. Sürekli çukurun dibinde, ateþin ortasýnda tutuyorlar beni. Güya, “çok piþmaným, özür dilerim,” deyip yalvarýrsam öteki cehennemliklere bu þekilde göz daðý verip disiplini saðlayacaklar. Yaðma yok!

Çukurun içinde bir iki ay kaldýktan sonra Þeytan geliyor ziyaretime. Çukurun kapaðýný açýp seslendiyor.

“Tatar Kamil! Çýkartayým mý seni? Uzun bir zaman gelmeyeceðim, ona göre haaa!”

Cevap bile vermiyorum ona.

“Beni duymuyor musun ulen?” diye sesleniyor tekrar.

Onun ilk geldiðimde bana yaptýðý gibi baþ parmaðýmý iþaret parmaðýmla orta parmaðýmýn ortasýna sokup sertçe kolumu doðrultup ona doðru uzatýyorum. Tabii ki, çektiðim o harekete kýzgýnlýkla çukurun kapaðýný kapatýp, gidiyor.

Bu gün hala burada, bu ateþ çukuru içinde unutulmuþ durumdayým. Olsun varsýn, maksat namým yürüsün.