Eve, "Sana önemli bir haberim var karýcýðým,” diyerek giriyorum.

Dinlemiyor. Hemen dýrdýra baþlýyor. “Bana önemli bir haberi varmýþ! Ukala herif sen de! Elinde iki ekmek, bir kilo kýymayla mý geldin? Elini kolunu sallaya sallaya gelmiþsin yine! Bir günden bir güne elin kolun dolu gel de þu eve diþimi kýrayým! Öküz gelmiþsin, öküz gidiyorsun iþte... Sen karý kýymetini ne bilirsin ki zaten? Allah belaný versin inþallah! Ahlaksýz herif! Utanmaz herif! Bir gün yüzü göstermedin bana! Manyak kafam benim! Ýkimizin adý da Hüdaver olduðu için, sýrf orijinallik olsun diye evlilik yaparsan sonun böyle olur iþte…”

“Hüdaver’ciðim, susarsan sana önemli bir þey diyeceðim…”

Hüdaver’ciðim önemli haberin ne olduðunu merak edip sormuyor bile, her zamanki gibi yine burnundan soluyor.

“Þu halime bak! Pazenden elbiselerle çingene karýlarý gibi  dolaþýyorum ortalýkta. Söylesene bana, zorum ne? Bir de kürk kaban alacaðým sana, diye söz verdiydin bana! Bu kafayla gidersen, sen deðil kürk kaban, muþambadan kaban bile alamayacaksýn bana! Kýþa alacaðým diyordun, iþte kýþ geldi. Hani? Nerede? Bu kara kýþta almadýktan sonra baþýna çal o kürkü!  Domuz herif! Domuz gelmiþsin, domuz gideceksin... Allah belaný versin inþallah! Ahlaksýz herif! Utanmaz herif! Bir kürk kabaný bile çok gördün bana!"

Yerden göðe kadar haklý. Bütün mendeburluk bende, söz verdiðim halde bir kürk kaban bile alamadým karýcýðýma.

“Haklýsýn karýcýðým! Ama bir dinle…”

“Haklýsýn karýcýðýymýþ! Beni ne doktorlar, ne avukatlar istediydi de varmadýydým. Onca kýsmetimi seninle evlenip sürünmek için tepmiþim meðer! Annem, bu devlet memuru, bakamaz sana, süründürür, dediydi de, dinlemediydim. Eþþek kafam benim! Aldýðý maaþa bak! Bin altý yüz seksen beþ lira yetmiþ beþ kuruþ… Yedi yüz elli lira ver kiraya, kalýr dokuz yüz otuz beþ lira yetmiþ beþ kuruþ… Üç yüz lira ver doðal gaza, kalýr altý yüz otuz beþ lira yetmiþ beþ kuruþ… Yüz yirmi lira elektrik, otuz lira su, elli lira internet, kalýr dört yüz otuz beþ lira yetmiþ beþ kuruþ… Onun da üç yüzü cigaraya, yüz otuz beþi dolmuþa derken kalýr yetmiþ beþ kuruþ. Koca bir ay yetmiþ beþ kuruþla mý geçineceðiz Hüdaver efendi? Yat kalk, anneciðimin dul maaþýna dua et, yoksa acýmýzdan gebereceðiz!”

“Ama Hüdaver’ciðim, dinlesene bir…”

“Sus! Bana Hüdaver’ciðim falan deme! Maymun herif! Yüz kere söyledim sana… Hacer’in kocasý kiloylan tütün alýyor dedim, onu sarýp içiyor dedim, içme þu uçlu cigarayý, pahalý, dedim…”

“Sen de içiyorsun, hem de yabancýsýný!”

“Ýçerim elbet! Benle sidik mi yarýþtýrýyorsun sen? Ben senin gibi ne idüðü belirsiz biri miyim? Köklü aile kýzýyým ben! O odun kafana sok bunu… Odun kafalý herif! Odun gelmiþsin, odun gideceksin... Allah belaný versin inþallah! Ahlaksýz herif! Utanmaz herif! Bir malbuþu bile çok görüyorsun bana!"

“Estaðfurullah karýcýðým, lakin söyleyeceðim þeyi bir dinlesen…”

“Estaðfurullahýn batsýn! Karnýmda piçini taþýyorum bir de… Sen eþek gelmiþsin, eþek gideceksin.  Yeter artýk! Ben seninle yapamayacaðým. Yarýn gidip aldýracaðým piçini, çocuk mocuk yok sana! Neydi o kürtajcý herifin adý? Hani gazeteler yazdýydý, beþ aylýk hamile karýya kürtaj yaparken ölümüne sebep oldu diye. Her neyse iþte, bileziðimi bozdurup ona gideceðim. Yarým saatte söker alýr dölünü. Kim gittiyse memnun adamdan. Köþebaþýndaki Azize karýsý aldýrdýydý bir çocuk da, eli pek hafif deyip sabah akþam Allah razý olsun diye anýyor adamý.”

“Çocuðuma elletmem, bilmiþ ol!”

“Nasýl elletmeyecekmiþsin bakayým? Sen iþte olacaksýn nasýl olsa, o arada gider, gelirim ben.”

“Savcýlýða dilekçe veririm, rýzam hilafýnda dört buçuk aylýk çocuðuma kürtaj yaptýracakmýþ, mani olun diye…”

“Ver! Cumhurreisimiz ne dedi? Fetöcü olduðundan þüphelendiðiniz kocanýz bile olsa ihbar edin dedi. Ver dilekçeyi de, ben de Fetullah denilen terörist baþýnýn bir iki kitabýný bulup koyayým kitaplarýnýn arasýna, bu Fetöcüdür deyip ihbar edeyim seni. Hanyayý da, konyayý da görürsün o zaman. Sonra, ahhh ah, ne yaptým ben, diyerek kafaný duvardan duvara vurursun da iþ iþten geçmiþ olur… Bok herif sen de! Bok yolundan gelmiþsin, bok yoluna gideceksin... Ahmak herif! Geri zekalý! Allah belaný verir inþallah!”

“Tamam karýcýðým, tamam, dilekçe filan vermem, sinirlenme sen. Sana söyleyeceðim þeyi duyduðun zaman, zaten kürtaj yapmayý hiç istemeyeceksindir.”

“Neymiþ o, beni kürtaj olmaktan bile caydýracak kadar önemli olan þey?”

Çok þükür Allah’ýma, nihayet dinleyecek beni.

“Sana vereceðim çok önemli haber þu ki, ben…”

Odanýn kapýsý açýlýyor, bir kaynanam eksikti ya, o da geliyor. Haliyle lafým da yarým kalýyor.

“Kýzýmý yine niye kýzdýrýyorsun Hüdaverdi?”

Ýsmimin Hüdaverdi diye telaffuz edilmesinden oldum bittim nefret ederim.

“Hüdaverdi deðil efendim, Hüdaver!”

“Her ne boksa…  Kýzýmý sabah akþam sinir et diye vermedim ben sana. Gül gibi kýzýmý zebilziyan ettin. Ah, kabahat sende deðil, bende... Ben, eþek kafalý ben... Hem kýzýmý ziyan ettim, hem kendimi. Benim kýzým gibi kýzlar, þimdiki zamanda karaborsada... Alýncaya kadar yalvarýp yakarýp ayaklarýma kapandýn. Onu dünyanýn en mutlu karýsý yapacaðým diye diller döktün. Söylediðin her laf yalanmýþ meðer. Çarþýnýn ortasýnda daire alacaðým, orada oturtacaðým dedin, getirdin bu kýyý mahallede oturttun. Yetmezmiþ gibi, bir gecekondu kiralayýp oturtmaya kalkýþtýn da, zar zor bu apartman dairesini kiralattýk. Fakir olduðuna göre adam olsaydýn bari, lakin adam da deðilsin. Damat olup da damat gibi bir adam olamadýn. Kýzýmý verdiðime de vereceðime de piþman ettin beni. Ne avukatlar, doktorlar çaldýydý kapýmý da yüzlerine kapadýydým kapýyý. Ne zorumuz var ki, senin kahrýný çekelim? Bu isin sonu nereye varacaksa, varsýn artýk... Körpe kýzýmýn vakti geçmeden, bir çaresine bakalým...  Senin layýðýn, benim kýzým olmaz, olsa olsa kendin gibi mýymýntýnýn teki olur… Anladýnmm mý Hüdaverdi efendi?”

Gerçekten sinirlerim bozuluyor bu defa:

“Bana bak, valide haným! Benim adým Hüdaver, aynen kýzýnýn adý Hüdaver olduðu gibi,” diye çýkýþýyorum. “Size vereceðim haberden sonra benimle yine Hüdaverdi deyip alay edecek misiniz bakalým?”

“Neymiþ o haber?”

“Size vereceðim haber þu ki, ben sayýsal lotoda altýyý tutturdum. Ýki milyon lira ikramiye kazandým. Geldiðimden beri onu demeye çalýþýyorum size, ama dinlemiyorsunuz ki! Benim bu dünyada bir karým var, bir de kayýnvalideciðim. Siz benim her þeyimsiniz…”

Karýmla kaynanam girdikleri þoktan kurtulana kadar birbirlerinin suratýna baka kalýyorlar. Epey bir þaþkýnlýktan sonra kendine ilk gelen kaynanam oluyor. Kýzýna:

“Hüdaver kýzým! Hüdaver oðluma öfkeyle pek aðýr mý konuþtuk, ne? Pek haksýzlýk ettik galiba, baksana aslan gibi benim damadým.”

“Tabii aslan gibidir benim kocacýðým. Öyle olmasa onunla bunca yýol evli kalýr mýydým? Caným benim... Sen öyle sinirli iken söylediðim lâflara pek kulak asma... Ýkimiz de bir yastýkta kocayacaðýz elbet...” Kalkýp geldi, bir güzel sarýlýp öptü beni.

Ona, “bana ne söylerseniz söyleyin, ama Hüdaverdi demeyin bir daha!” diyerek sitem ediyorum. “Adýma Hüdaverdi denilmesinden hiç hoþlanmýyorum.”

“Asla demeyiz kocacýðým. Der miyiz kýz anne?”

“Yok valla, asla ve kat’a demeyiz…”