Ýdame ettirmek yalnýzlýðýn gölgesini:

Ýsi kayýp bir þehir kadar kimsesiz belli ki:

Hani sarmalýnda ufkun,

Kýble bildiðim ruhun

Ta derini saklý sevince ortak müþkülpesent bir günce.

Adýmý týrsak bir varlýða emanet etmiþ Tanrý

Sonra da üstü karalý bir cümleyi mahzen bilmiþim,

Demeye ne hacet,

Kýraðý çalan kerrat cetvelim:

Sondan baþa,

Akýlsýz kepçemde bir tutam huzuru eklediðim

Tuz ruhu o cimri kelimelerim

Ve dokunmaya kýyamadýðým hayallerden arda kalan,

Ah ki ah: nasýl bir talan.

Ölümlü düþlerim… Ben gibi.

Yürek yarasý mý dediðim o aykýrý rota,

Hadi buyur, buradan yak çatýk kaþlý meleðim.

Hem demedim mi ben sana:

Sen de býkarsýn bir gün onlar gibi

Bu yüzden bak ve gör,

Ýndinde saklý düþleri

Þu közün bilinmez seyrinde

Ve hoþ bir eda ile savrulduðum rüzgârýn

Titrek naz’ý.

Nazlardan naz beðenirdim bir zamanlar

Ve üstümde rüküþ bir elbise,

Dünlerden kalma

Ve ahkâm kesen yarýnlardan kesip de umudumu

Yitirmemeye ahdettiðim çocukluk manifestom.

Hala takýlýyým dünde:

Nasýl da raðbet etmiþtim oysa

Hatta adým gibi emindim,

Peþrevinde yetiþkinliðin

Makbul göreceðine devranýn.

Kýrýk kelam sahibine ait:

Sýkan, sindiren zaman zaman silmeye muktedir

Darmaduman isyanýndan damlayan beþerin.

Saklý sýradan cümleler iken boykot eden hayatý,

En sihirli mecra yine tüketilmiþliðin neferi.

Bir gömütten midir ibaret o eksik günce,

Soluduðu kadar hayatý,

Solmayý sonlandýramazken gökyüzü

Ve isine muhalif ömrün,

Sükûtu kim bellemiþse fermaný gönlün…