Gösteriþsiz silueti farkýndalýk yaratýyordu ilk etapta.

Minyon yapýsýnýn esintisi, gözlerde duraðan bir tebessüm yakalýyordu hem de görüþ mesafesinin izafi uzaklýðý muteber bir açýdan yakalamýþken naif varlýðýný.

Düþlemsel kaygýlardan muzdarip bir serçe kadar telaþla seðirtiyordu, ulaþma telaþýnýn ayan beyan olduðu. Belli ki o tipik özelliðini çalmýþtý kafes kuþlarýný tensiye edercesine.

Telaþýnýn yaný sýra inanýlmaz bir dinginlik taslýyordu ela gözleri: Hayli iri ve fazlasýyla muzip týnýlar raks ediyordu adeta.

Þehla yansýmasý gözlerinin rahmetli annesinden mirastý ve taþýdýðý pek çok vasýf gibi.

Bir kýsrak kadar endamlý, bir çiçek kadar zarif ama bir o kadar çelik sinirleri vardý genç kýzýn üstelik bunu dakikalar evvel kanýtlamýþtý… Evet, az evvel müdahale etmiþti yolda yürürken aniden düþüp bayýlan adama. Hayli kalabalýk bir kaldýrým olmasýn raðmen olaya müdahale etmek istememiþti çoðu insan daha doðrusu kanýksadýklarý ön yargý ile kaçýþmýþlardý olay ertesi:

‘’Tanýmadýðýnýz birine nasýl müdahale edebilirim ki hele ki söz konusu yaþam ve ölüm arasýnda olasý bir yolculuk ise!’’

Ne de olsa temkinliydi günümüz insaný! Olasý bir ölümün müsebbibi olmayý kim isterdi ki her ne kadar olayýn ciddiyetini tam manasýyla kavrayamamýþ olsalar da… Ciddiyet ne miydi? Rutin bir günü savsaklayabilecek olaðandýþý bir olay belki de.

Ya, bir insaný kurtarmak mýydý bu standart sapma, muhtemel bir gösteriye zemin hazýrlayacak. Ne de olsa; insan hayatý, bir telefonun kamerasýyla kayýt altýna alýnacak kadar olaðan bir edimdi. Yardým etmenin çok ötesinde, kanýksadýklarý bir fiiliyat.

Ýþte Zerrin’in diðer insanlarla ayrýþtýðý nokta tam da bu dönemeçte devreye giriyordu. Varsa yoksa gösterdiði gayret ile insanlara daha ýlýman bir dünya sunmak üstelik hafif meltemlerle huzur bulacaklarý. Gerçi Zerrin’in hangi ölçüde baðlý olduðu huzur ve mutluluk ile dolu olup olmadýðý tartýþýlýrdý ama…

Hayatýnda ama’lara yer yoktu gene kýzýn ama asla da iyi olmamýþtý arasý keþke’lerle, belki’lerle. Bu yüzden anaç tavýrlarý ile yaklaþýrdý yanýnda ya da uzaðýnda kim varsa: en baþta da kýz kardeþi Sedef. Özellikle annelerini kaybettikten sonra daha kýymete binmiþlerdi birbirlerinin gözünde. Hele ki o diðer dönemeçte baþlarýna gelen melun olay: gerçi bu saatten sonra ah’larla vah’larla geçirecek zamanlarý yoktu yine de teselliyi birbirlerinde buluyorlardý ve er geç aþacaklardý yaþadýklarý zorluklarý.

Bu düþüncelerin eþliðinde yine düþmüþken yola, adamýn biri yýðýlýp kalmýþtý Zerrin’in tam da önünde: derken kaçýþan insanlar ya da direkt olayý normal bir edimmiþçesine telefonlarýna kayýt eden…

Acil müdahale edilip edilmemesi deðildi sorun teþkil eden. Bir pandomimmiþçesine, tepkisizliðe maruz kalmýþtý infilak eden bu saðlýk sorunu.

Güdümlü yolculuklarý vardý herkesin sonuçta hem de olasý bir yanlýþ müdahale, demir parmaklýklarýn arkasýna hapsedebilirdi Allah muhafaza.

Basit bir sara krizini andýrsa da yaþadýðý solunum problemine temkinli bir yaklaþým getiren Zerrin, uzman bir doktor edasýyla gerekeni yapmýþtý.

Annesine az müdahale etmemiþti hani yaþadýðý o zor süreçte her ne kadar vahim bir sonla nihayetlense de.

Ambulans gelene kadar temkinli yaklaþýmýyla, tabir-i caizse ölüme çelme takmýþtý ve saðlýk ekibinin fazlasýyla takdirini kazanmýþtý.

Her þey sadece on dakika sürmüþtü sadece on dakika… Ya sonrasý?

Sonrasýný bilemezdi hiç kimse ama öncesinde bu on dakikalýk rötarla bineceði otobüsü kaçýrmýþtý üstelik otobüs garýndaki son otobüstü bayram öncesi zar zor bilet bulabildiði.

En kötü ihtimalle sedef ablasýný karþýlayamayacaktý arife günü. En kötü ihtimalle birbirlerine olan özlemlerini biraz daha saklý tutacaklardý. Ama fena mý olurdu bayram telaþýný erkenden yaþasalar? Peki, hiç yaþamama ihtimalleri var mýydý ya da kayýplarý saatlerle mi sýnýrlý olacaktý?

Sonuçta Sedef devlet bursuyla okuduðu yatýlý okulda hasretti aile sýcaklýðýna ve tek varlýðý ablasýydý. On dakikadan ne çýkardý oysa?

‘’Bu, senin insanlýk vazifendi Zerrin. Varsýn daha geç gideyim kardeþimin yanýna.’’

Ama gözünde tütüyordu fýndýk kurdu.

Bavulunu çekiþtirirken sesli düþünüyordu bir yandan. Öylesine acýkmýþtý ki. Elli metre ilerde bir esnaf lokantasý iliþti gözüne.

Sedef’i arayýp üzmekte istemiyordu varsýn ablasýný yolda bilsin. Hem þimdi arasa tadý fazlasýyla kaçacak bu da yetmezmiþ gibi feveran edecekti. Ne de olsa Zerrin dakikliðiyle hep örnek olmuþtu kardeþine.

Bunlarý düþüne dursun malum olmuþ olacak ki telefonu ýsrarla çalmaya baþladý.

‘’Eyvah’’ dedi usulca.’’Ýþte þimdi yandým. Nasýl da kýzacak þimdi. En iyisi açmayayým da beni yolda sansýn.’’

Huzursuzluðu öylesine artmýþtý ki. Göze aldý olacaklarý ve açtý telefonunu. Lakin Sedef’in ne dediðini anlamýyordu. Hýçkýra hýçkýra aðlýyordu kardeþi.

‘’Sedef, caným. Nen var? Ýyi misin söyle, bir þey mi oldu?’’

‘’Abla, ablacým. Sen misin? Nasýlsýn sen? Söyle, yaralý mýsýn? Doðruyu söyle. Ya, diðer yolcular nasýl? Aman Allah’ýn, doðru söyle, sensin deðil mi abla?’’

‘’Ne dediðini anlamýyorum meleðim. Ýyiyim tabii ki de ama neyden bahsettiðini anlamadým ki!’’

‘’Nerdesin sen? Hastane de mi, olay yerinde misin hala?’’

‘’Gardayým. Otobüsü kaçýrdým. Ben de tam seni arayacaktým.’’

‘’Nasýl yani? Kaza yapan otobüste deðil misin sen?’’

‘’Ne kazasý? Bir þey anlamýyorum dediklerinden. Hangi otobüs kaza yapmýþ ki?’’

Hattýn düþmesiyle gözü garýn giriþindeki dev televizyona iliþti; on dakika gecikmeyle kaçýrdýðý otobüstü dev ekrandan yansýyan: Artýk bir enkazdý az evvel yola çýkan otobüs ve muhtemelen Zerrin’e çoktan mezar olacak ve ne yazýk ki onlarca insana çoktan mezar olmuþtu.

Mutluluk ve acý arasýnda gidip gelen duygularýna eþlik eden karasýz gözyaþlarýyla kala kaldý olduðu yerde.