Tadýmlýk aþklar;

Bir gölgede peyda olan o muamma:

Yine isli gecenin ve geçmiþin enkazý.

Bir suretim de yok asýl,

Müridi iken aþkýn

Rakýmý kayýp bir þiirde teveccüh buyurdu mademki özlem:

Önce umudumu çaldý evren

Ve derken yitip gittim.

Boþ sayfalarý ömür denen tantananýn:

Hayli lakayt bir lehçe yine densizliðim,

Demini tutturamadým gitti

Hele ki sabra delalet tüm izdüþümü

Yorgun cümlelerimin:

Bir cümle ile hemhal derken vücut bulduðum

Yetim ve körelmiþ yüreðim.

Andan baðýmsýzým; hayli kopuk ve sefil;

Irgat bir düþ’te boþ vermiþliðim…

Tabanlarý yanýyor umutlarýmýn,

Iskartaya çýkarmýþçasýna yarýnlarým,

Hanidir kökeni kayýp bir sefalet,

Yürekte saklý tuttuðumu sanýrdým oysa:

Önce kaybolan dirayetim ve temkinli gönülden

Sýrdaþ bir surede hemhal olduðum sevi dilinde

Mahrem tokalaþmalar yine boyutsuzluðumun

Kepenklerinde kýstýrýlmýþ o hulasa yalnýzlýk.

Týnýsýnda mahrem bir coþku,

Bayat ekmek tadý olsa da terk edilmiþlik

Rakýmý kayýp bir þehirden yok farkým.

Ucube gölgelerde sinen o kokusu belli ki

Titrek bir izbede,

Kayýp bir surette

Dokunulmazlýðý yüreðin;

Hele ki sýðdýramazken aþký minnacýk bir terennüme.

Çatýk kaþlý kelamlardan da almýþken nasibimi,

Hayli de yüksek ökçeli bir tedirginlik peyda olan

Sanýrsýn ki taziyeye gelen konu komþu

Oysaki yitip gitmedi henüz bunca arzu.

Hayli yüklü gözlerim hayli nemli,

Yüksünmedim de hem aðlarken kaybetmeyi umudu,

Kaybolduðuma yanmak belki de

Hayatýn rüþtü.

Tamtakýr yürek epeydir,

Sükûtu yitik bir kelamdan daha aldým nasibimi

Ve fazlasýyla debdebeli serzeniþler

Yine ayyuka çýkan hele ki yok mu o can pazarý?

Ýçinde kefen saklý bavulu beþerin

Bilmezken öleceði cürümü.

Tadým yok Allah’ým ama ifrata da kaçmadým ezelden,

Yeter ki ufkumu geniþ tut

Ve yüreði ferah,

Baðýþla da cehaletini þu faninin,

Birazdan ben de çekip gideceðim,

Fazla bekletmeye gelmez hani

Hele ki ecel kapýya dayanmýþken;

Ölüm deðil tecellim sadece içeceðim þehadet þerbeti

Teselli olan ve eþlik eden nedamet yüklü gölgelere.

Demem o ki derlerdi de inanmazdým:

Mazlum bir yetimden geride kalan son hutbe

Yine indinde doyamazken aþka,

Kavuþmaksa Hakka,

Gözlerimin feri henüz sönmeden.