Ateş düşmeye görsün, ne ev kalır ne ocak;
Erer külle murada, sanma ki biraz yanar.
Bağ bahçe alazlanır, dolanır köşe bucak;
Yutar dalı, yaprağı; çiçekte kiraz yanar.
 
Zırhını giyinse de kâr etmez cihangire,
Ahuya rastlayınca sanılandan tez yanar.
Kaderine yenilip rıza gösterir Bir’e;
Ol İlahî emirle yürekteki buz yanar.
 
Kirpiklerin ucundan kıvılcımlar savrulur;
Tutuşan bakışlarla bir çift ala göz yanar.
Gönüller derya olsa söndüremez; kavrulur;
Cazibeye kapılan maşuktaki yüz yanar.
 
Titretir kahve tutan, pembe, beyaz elleri;
Aşkın hararetinden fincandaki tuz yanar.
Kavl-i karar edince havalanır tülleri,
Duvak bir yana düşer; zifaftaki kız yanar.
 
Maharet ozanda mı mızrapta mı; bilinmez,
Vurunca tellerine, inildeyen saz yanar       .
Kaç yıl geçerse geçsin yâr hayalden silinmez,
Mazi depreşir birden; yara kanar; iz yanar.
 
Meşveret meclisinde tutulurken mazbata,
Sevdanın karşısında sultan susar, söz yanar.
Hokka temize çıkar divitte ise hata,
İnce elekten geçer, son hesapta öz yanar.
 
Mücella Pakdemir