Ben de; bir insanýn hatasýný kabul etmesinin erdem olduðuna inanan kiþilerden biriyim.

Neden öyle olmasýn ki; Doðuþtan, mükemmel akýlla doðmuyor insanlar, mükemmel cihazlarla doðuyorlar. Yaratan, mükemmel aklý aramasý ve ona ulaþabilmesi için gerekli her türlü donaným ile donatýlmýþ bir halde gönderiyor insaný, dünyaya.

Gerisi artýk kiþiye kalmýþ.

Bunun için, aklýmýz ermeye baþladýðý ilk anlardan itibaren hemen eðitimimize baþlatýlýrýz.

Herkes en güzel þekilde, eksiksiz mi almaktadýr, bu eðitimi? Deðil tabii. Bu ayrý bir yaradýr. Ayrý bir makale konusu…

Ancak diyelim ki; biz yanlýþlarla dolu bir yaþam içerisine girmiþ bulunduk. Hatalý düþüncelerle donandýk. Hayat bu, olur. Çocuklarýn düþe kalka yürümeyi öðrendikleri gibi; büyükler de kafalarýný taþlara vura vura olgunlaþmayý öðrenirler, bazen.

Arkaya attýðýmýz yýl sayýsý arttýkça, daha bir oturaklaþýr, daha bir sükunet hali ile donanýrýz.

Gönül sarayýmýzýn müþterileri çeþitlenip, çoðaldýkça, daha bir geniþ, daha bir kuþatýcý oluruz.

Beyin hücrelerimizi meþgul eden kavram ve kelimeler yerlerine oturup, kendi düþüncelerimizi oluþturmaya baþladýkça, daha bir olgun, daha bir aðýr aðabey, amca, dede oluruz.

Zaman getirir bunlarý.

Hücrelerimizin ölüp sürekli yenilendiði gibi zihin yapýmýzdaki fikirlerimiz, düþüncelerimiz de sürekli yenilenir. Buna baðlý olarak tavýr ve hareketlerimiz de farklýlaþýr.

Dolayýsýyla eski yaptýðýmýz hatalý davranýþlarýmýzý bu gün eleþtirerek, örnek olmasý için itiraf etmek bir mahsur teþkil etmez.

Ayrýca herkes önce kendinden sorumlu deðil midir, zaten?

Dolayýsýyla ben ilkin kendimi eleþtirip, kendimi düzeltmeliyim diye düþünüyorum. Herkes ayný þekilde davranýr, herkes kendine çeki düzen verirse, zaten toplum düzelmiþ olmaz mý?

Ayrýca baþkasýna müdahale etmeye hakkýmýz var mý ki; baþkalarý ile uðraþmaya kalkarýz?

Hem kendini düzeltmeyen baþkalarýný nasýl düzeltsin ki? Klasik bir laftýr; “Sen kendine bak hemþehrim” demezler mi, insana?

Doðru, herkes kendine bakmalý. Daha þýk, daha etik, daha ahlaki…

Tam altmýþ senemi geride býraktým. Bugün ben kendi ülkemdeki kendi insanýmdan, kendi vatandaþýmdan, kendi komþumdan helallik istiyorum. Farklý fikir yapýsýna sahip diye onu hiç dinlemeden yaftaladýðým oldu. Vatan haini ilan ettiðim. Kötü gözle baktýðým. Belki iftiralar attýðým. Yalan yanlýþ, kulaktan dolma, aslý astarý olmayan þeylerle suçladýðým. Farklý inanç yapýsýna sahip diye demedik þeyler býrakmadýðým zamanlar oldu. Hâlbuki hiç bir araya gelip iki kelime bile etmemiþtik. Ýþte sorun da bu deðil mi? Yan yana gelip birbirimizle hiç konuþmadan, benim insaným, benim vatandaþým, benim komþum; solcu diye, saðcý diye, alevi diye, sünni diye, Kürt diye, Türk diye benim için nasýl öteki oldu? Bu nasýl bir mantýk? Bu nasýl bir düþünce? Bu nasýl bir akýl? Oysa o kiþi; hem vatandaþým, hem komþum, hem de insan!

Evet, her þeyden önce insan!

Benim kadar yaþamaya hakký var. Benim kadar inanmaya hakký var. Benim kadar inancýný yerine getirmeye ve ifade etmeye hakký var.

Tüm kainatý ve insanlarý yaratan, yani külli irade insanýn cüz’i iradesine müdahale etmediði halde, ben hangi hak ve yetkiyle müdahale ve hatta yargýlama hakký buluyordum kendimde?

En baþta ve en doðal olarak yaratanýn külli iradesiyle, yarattýðý insanýn cüz'i iradesine müdahale hak ve yetkisi zatý uluhiyetinde olmasýna raðmen sadece resul ve kitap göndermek suretiyle, hak ve hakikati bildirmekten ve tercihi insanýn kendisine býrakmýþ olmaktan baþka bir þey yapmamýþ olmasýna raðmen, bana verilmiþ olan mesuliyetin de sadece emri bil maruf ve nehyi anil münker çerçevesinde teblið etmek olmasý gerekirken, sorumluluðumun dýþýna çýkma cesaretini ben nereden almýþtým?

Ýþte bu nedenle, tüm hata ve yanlýþlarýmdan rücu ederek, bari ölmeden evvel hak ve hakikati yakalayabilme derdine düþeyim duygularýný hissetmeye baþladým.

Ýnanýyorum ki hatayý kabul etmek erdemdir.

Hatalarýmý kabul ediyorum, bir daha yapmamaya ahdediyorum.