Mavi tükenmedi, azizim çünkü tükenen bendim: ýrký, dili olmayan bir renktim karanlýðýn kâbusu çökerken geceyi minnet etmediðim gölgelerin söndürdüðü feriydim de giz’in selamýný verdiðim, aþkýn endamýyla mahal verdiðim bir duyuydum.

Enkazý yoktu misafir gölgelerin çünkü sahipsizdi her biri ve sahipsizliðime inanan mevta imgeler kurcaladýkça içimdeki metni ben hepten metin olmaya meyletmiþtim.

Ezkaza silindi.

Endamý ile aþkýn kendimden geçtim.

Faniydim lakin uzak beþeri isteklerden.

Asiydim çünkü rengimle hemhal çürüðe çýkan gölgelerden yüceydi yüreðimdeki ikbal.

S/avunduðum kadar doðruyu ve sahip çýktýðým kadar da sevgime hele ki minnet etmediðime biat aciz benliðimle.

Aþkla sýrdaþtý kelamým ve kalemle sýrdaþ gizin tutsaðýydým.

Þerh düþtüm kimi zaman geceye.

Þiar edindiðim sönük gücümde parlayan illa ki aþkýn ateþiyle.

Doðurgan hüznüm; devasa hikmetin de sahibine âþýk ve semada dolaþan bir yýldýzdým belki de sahiplenmekten uzak iken adýmý; yýldýz olmaya meyletmiþ bir göktaþýydým.

Ýsmimle müsemma gezindiðim gül bahçesinde.

Ýsmimle müsemma parlamayý sevdim gecenin gizeminde.

Þahidi olduðum her düþün ve peþine düþtüðüm meþru doðasýnda ömrün kayýtlara geçtim.

Aczi yetime sýðýndýðýma binaen evraka demeyi pek bir sevmiþtim.

Keþfetmekse içimdeki sihri.

Þaibeli söylemler mümkünse kirletseydi anýmý ve dünümü…

Salkým saçak imler takýlý ve pelüþ gölgelerde simler asýlý.

Bir lahit kadar yalnýz ve yalýn.

Bir lanet kadar uzaðýnda durmaya yeminli kötünün ve zalimin.

Kanýmda akýþkandý çünkü harfler nüfus etmiþti pompalanýrken kaným püskürebilirdim de topraðýmýn her bir yerinden.

Topraðýmdý mabedim.

Topraðýmdý uðruna gözümü kýrpmadan canýmý vereceðim.

Mübalaða edenlere göz kýrpan asi bir ýrmak ve sevgiyi kutsayan kucak kucak vaveyla.

Düþ gücüm semirdi ve semazen âþýklar yüreði hatmetti.

Piþekâr bir hüzünle tasý taraðý toplamaya bir kez meyletmiþtim belki de binlerce kez lakin s/avunduðum sevgimdi ve hürmetim ve Ýlahi Ateþin kucaðýnda serin kalandý içim ne de olsa hikmetine vakýftým bilinmezin týpký içimden geçenleri sadece O’nun bildiði ve silinmiþ olsam da kayýtlarýndan cihanýn makberime yakýndým hatta makberin ta kendisi.

Oynamadým.

Öykünmedim.

Oylumda saklý bir serap ve göðün kucakladýðý dolunay ve yýldýz kümesi.

Sabýkamdý kalemim; kalemimdi seferberliðim.

Bir sekant.

Bir siren sesi.

Bir de koþturan çocuklar ve çocuk kalmayý saklý tuttuðum.

Göðün mimarý idi matem ve rüzgâr eninde sonunda týrmandýðým basamaklar oysaki kimi batmýþtý çamura ve gizlenmiþti çukura.

Alt etmekti niyazým: kötüyü ve laneti.

Savunmak ve savurmaktý mizacým elbette yürek dolusu inançla kavrulduðum dünyanýn ateþi ve hicranýyla.

Ne edinmediðim mertebe ne de gözümün yaþýný gizlediðim.

Kördüðüm olan tüm yetiler yetimliðin hikmeti ile mademki savruk birer im idiler.

Varlýðýmý adamakla da eþdeðer peþine düþtüðüm deðerlerden taviz vermeden yükümlülüðüme de vakýftým.

Dara düþsem geniþti yüreðim.

Genlerimde asil bir kan ve yarýna odaklý ç/aðrýsýnda Rabbimin kul köle olmadýðým kadar nefsime b/arýndýðým safiyet yüklü bir kelam aþkýn indinde bir kör kurþun zaman zaman basiretim b/aðlansa da yürüdüðüm kadar mutluydum ve önüme bakmakla mükellef çünkü aþmam gerekendi itibar ettiðimi saklý tuttuðum ve nefsimle olan savaþýmda dirayetim kýrýlmadan umudumla sabrýmý kolaçan ettiðim.

Tükense de gücüm tükenir miydi kalbimde aþk ile atan ritim?

Marifet de bellemedim ne közümü ne dünümü çünkü olmasý gerekene baþ koymuþtum ve savaþým kendimle en azýndan öykündüðüm muradým dillenirken kalp sesimde.