Bugün pek bir þýmarýk gökyüzü. Bir bakmýþsýn gülen gözleriyle seni sýmsýký sarýp sarmalayan bir sevgili, bir bakmýþsýn sert ve soðuk bakýþlarýyla tehdit eden bir düþman! Karmakarýþýk, dengesiz duygularýný insanlara da geçiriyor ister istemez. Bu atmosfere ben de ayak uydurdum. Günün belli saatlerinde cývýl cývýl sesim, þen þakrak. Ama bu neþeli anlarýn tam ortasýnda býrakarak kendimi, baþka duygulara yol alabiliyorum, aniden. Hüzün kümeleri sarýyor etrafýmý, bense bulutlara yükseliyorum çocuksu bir özgürlükle, sonra da dipte buluyorum kendimi bir boþ vermiþliðin aðýrlýðý üzerimde…

Bir demli çay ve ona eþlik eden birkaç kurabiye ile balkondan etrafý seyre dalmak ya da aylak aylak evin odalarýný -sanki ilk defa görüyormuþcasýna bir hayret yüzümde- dolaþmak! Bugünkü planýmýn özeti. Ama dedim ya size, bu havanýn deðiþkenliði sinirime dokunuyor bugün! Her þeye raðmen;  gözüme iliþen ve zaman zaman gidip vakit geçirdiðim, evimin tam karþýsýnda bulunan; minik, þirin, içerisinde hoþ- gülen gözlü insanlarý barýndýran. Simitleri de insanlarý gibi sýmsýcak, olan bu kafeye gitmeye karar verdim. Üzerimi deðiþtirmeme gerek yoktu. Zaten kimse bakmazdý ki öyle þeylere orada!

Kafenin pembe giriþi önünde; genç mi yaþlý mý olduðu anlaþýlmayan  -belki de yaþsýz- bir adam bekliyordu. Adamý gözüm hiç tutmadý. Bir tuhaf bakýyordu insanýn yüzüne, sanki bu dünyadan deðildi! Varlýðýný umursamadan, yanýndan hýzla geçip kafeye girecektim. Ancak;

-Kapýdan içeriye girmek ister misin?  Dedi maðaranýn derinliklerinden gelen bir sesle.

 Bir an yanlýþ duymuþ olabileceðimi düþünüp, yoluma devam ettim. Ses bir kez daha ;

-Kapýdan içeriye girmek ister misin?  Dedi güçlü bir hitabetle bu kez.

Adama dönüp;

-Ne kapýsý beyefendi, deli misin nesin, haydi iþine bak! Dedim.

Gözlerime baktýðý an bir týlsýmýn etkisinde gibi; vücudumu hareket ettirmeyi býrak hislerimi dahi oynatamayacak hale geldim! Bugünkü deðiþkenliðim de böylece son buldu!

-Evet!  Dedim anlamsýzca, sonunun nereye varacaðýný bilmeden.

Adam; bakýþlarýný bir an olsun benden ayrý býrakmadan; elimden tutup, beyaz bir kapýnýn önüne getirdi. Bulunduðum yeri incelediðimde beyaz olanýn sadece kapý olmadýðýný, her tarafýn bembeyaz olduðunu anladým. Gözlerimi yordu bu yoðunluk.  Birden adamýn artýk yanýmda olmadýðýnýn farkýna vardým.  Yapayalnýz olmak ürkütmüþtü, ne olursa olsun birinin varlýðý güçlü hissettirir böyle anlarda. Anlam veremediðim bir þekilde,  iradem dýþý bir gücün etkisiyle ; kapýnýn yüreðim, beyazlýðýn da bilinç altýmýn odalarýndan biri olduðu fýsýldanýyordu. Ürkmüþ, ne yapacaðýmý bilmez haldeyken, kapýnýn ardýnda olanlarý merak etmekten de geri kalmadým.

“ O kapýnýn ardýnda ne vardý ki? “ Çok düþündüm. Belki saatler, belki aylar, belki yýllar, asýrlar geçti… Ne istiyordum? Bir aþk, bir ev ya da araba mý? Bir evlat? Çok zengin olmak? Hayýr! Bunlarýn hiçbiri deðil.  Kapý yüreðimin en derininde bulunan, gizli , unutmak istediðim bir þeyi gösterecekti kuþkusuz. Hissettim, az sonra, yýllarca kendimden bile sakladýðým o giz ortaya çýkacaktý! Kapý tüm kudretiyle, kendisini aðýrdan alarak, bir yol gibi açýldý önümde. Biliyordum ki o açýlan kapý, beni benden daha iyi tanýyordu. Neyi geçeceðimi, seçeceðimi, ne yapacaðýmý, nelere þahit olacaðýmý önceden öðrenmiþti. Kapý bile bunca þeyi bilirken ben neden bilmiyordum?

Ýçimde bir nefret duygusu oluþtu kapýya karþý. Tekmelemek, yumruklamak, kýrýp dökmek istedim. Ancak orada beni bekleyen þeye olan onulmaz merakýma yenik düþtü nefretim. Kapýnýn açtýðý yolda ilerlediðimden beri, az çok bazý olaylar zihnimde canlanýnca, hatýrlayacaðýmdan korktum. Yerde Isparta halýsý bulunan bu geniþçe odanýn az ilerisinde; duvara bitiþik duran kýrmýzý, lacivert renkli bir çekyat vardý. Çekyat çok tanýdýk gelmiþti, sanki üzerinde defalarca uyumuþtum. Birden; çekyatta bir çocuðun uyuduðunu fark ettim. On yaþlarýnda, incecik bir kýzdý uyuyan… Ancak çocukla beraber bir baþkasý daha yatýyordu orada! Çocuðu arkasýndan kucaklamýþ, olgun yaþlardaki bu adam; gittikçe sýklýðý artan bir nefesle çocuða daha da sokuluyordu. Odanýn içini anason kokusu sardý. Midemi bulandýrdý bu koku, kusmak istedim gördüklerimi olgun adamýn suratýna.

Adam, uykudaki çocuðu kollarýnýn arasýna almýþ, öpüp, okþuyor, bir yandan da iðrenç sesler çýkarýyordu.  Bir ara gözlerini açan çocuk, hiçbir þeyin bilincinde olmadan sýký sýký yumdu gözlerini. Adam onun yakýnýydý ve kendisini sevme biçimiydi, çocuða göre tüm olanlar. O yüzden her ne kadar korksa da izin veriyordu yaptýklarýna. Daha fazla bakamadým olup bitene… Geri geri çýkýp kapýdan, koþmaya baþladým. Ve bir anda kendimi kafenin önünde buldum. O, yaþý olmayan adam, tam karþý caddede durup, gülümseyerek el salladý. Sonra da kaybolup gitti. Kafeye girmek anlamsýzdý, bunun yerine sahilde dolaþmayý tercih ettim. Ýçimde hafiflemiþ bir þeyler vardý. Sanki zihnimden, beni üzen anýlar, kocaman bir silgiyle silinmiþti.

Gökyüzü; dakikalarca temizlenilmesi için uðraþýlmýþ bir cam gibi parlýyordu. Bulutlar dans ederken usulca;  martýlar da mavi dalgalý, coþkun denizin üzerinden eþlik ediyorlardý bu valse. Durup denizi seyrettim. Suyun sesinden her þeyin berraklaþtýðýný ve geriye kötü bir izin kalmadýðýný anladým. Ýçimde þýmarýk bir huzurla yaþýyorum artýk.