Dedem uzun yýllardýr bu evde yaþýyormuþ. Ben ve kardeþlerim de yakýn bir zamanda bu evde yaþamaya baþladýk. Konulduðumuz vitrinden , kaç kere dýþarýya çýkarýlmýþtým? Düþündüm de sahiden hiç çýkmadým. Dedem anlatýr durur; bir elin parmaðýný geçmezmiþ dýþarýya çýkýþlarý. Kýsa ve öz olan dýþarý yaþamýnda, büyük tecrübeler edinmiþ. Geniþ, parlak ve beyaz gövdesini þiþirerek , baþlar nasihatlerine. Olur da bir gün dýþarýya çýkarsam, baþýma gelebilecek muhtemel felaketlere karþý nasýl davranmam gerektiðini, nasýl hayatta kalabileceðimi anlatýr durur.

Dedem bir gün; annemle babamýn tanýþma hikayesini anlattý bana. Babamlarýn genleri süt beyazýndan , annemin ise kýrýk beyaz bir soydan gelmekteymiþ. Hemen hemen ayný zamanlarda satýn alýnarak bu vitrine yerleþtirilmiþler. Gel zaman git zaman , yan yana durmaktan, gönülleri birbirlerine akmýþ. Bu durumu herkes fark edince, dedem : ” Bu böyle devam edemez. Bu aþkýn adýný koymak þart oldu ! “ demiþ. Ne de olsa porselen tabaklýðýn geleneðinde düðün vardý. Dedem; eski kafalý, tutucu birisidir. Kýsa sürede sevenleri evlendirerek kavuþturmuþ birbirine. El ayak çekilip herkes uykuya teslim olunca, sabaha kadar düðün eðlencesi sürmüþ. Ýçinde bulunduðumuz þu koskocaman vitrinde , babamla annemin düðünü gibi ihtiþamlý bir düðün olmamýþ bir daha. Ve zamanla bizler eklenmiþiz geniþ ailemize.

 Ben ve kardeþlerim, baba tarafýna çekmiþiz, süt beyaz renginde olmuþuz. Ancak ufak boyutlarda ve oldukça narin.                                                                                                                 

Denilene göre bizim üzerimizde tatlýlar yenilirmiþ. Nasýl bir histir hiç bilmiyorum ve meraktan çatlayacak gibiyim.  Nihayet beklediðim an geldi. Kýzýl yüzlü, çirkin bir kadýn, tombul elleriyle vitrinin kapaðýný açtý. Aile üyelerinin tümünü kucaklayýp mutfaða götürdü. Kadýn telaþýný mýrýldandýðý þarkýyla bastýrmaya çalýþýyordu. Bizi býrakýp dýþarýya çýktý.

Evin emektar tabaklarýndan biri olan ; kenarlarý çiçekli, sarý tabak seslendi; 

-Selam küçük ! Ýlk defa mý dýþarýya çýkýyorsun?

-Evet.

- Zor be! Vitrinde hayat daha güzeldir emin ol.

-Çok sýkýcý.

- Ne sanýyorsun sen ? Çalýþmak kolay mý ?

-Nasýl ki ?

-Her gün, sabahtan akþama kadar hizmet gör. Kirlen. Bir de üzerine ,canýn çýkasýya yýkan. Sonra bir de makineye atýldýn mý tamam ! Ýki seneye kalmadan dedenden bile yaþlý görünürsün!

- ya öyle mi ?

Çok korkmuþtum bu emektar tabaðýn anlattýklarýndan.

-Hele bir de bütün gün çalýþmanýn kiri pasýyla bir köþede býrakýlýrsan yandýn ! Sabaha kadar kaþýnýp durursun.

-Demek o kadar zor?

-Zor tabii! En iyisi sen hiç dýþarýyý falan merak edip de rahatýný bozma. Kýsa yaþamak istemiyorsan elbette! Haydi kal saðlý….

Sözlerini tamamlayamadan kýzýl yüzlü kadýn, üzerine yemek harcýný boþalttý.

Tezgâhýn en uç kösesinde umursamaz tavýrlarýyla dikkat çeken iki plastik tabak vardý.

-Selam ... dedim onlara.

-Selam !

-Sizin nasýl geçiyor günleriniz?

-Valla biz uzun yaþarýz! Kolay kolay kullanýlmaz, kolayca da ölmeyiz. Hayat bizim için güzeldir anlayacaðýn.

                     Az sonra; üzerimde sýcak, þerbetli bir tatlýyla ; obez bir kadýnýn önüne konuldum. Kadýn iki aðýzda bitirdi tatlýyý.

-Bir tabak daha alabilir miyim ?

 Beni, obez kadýnýn ellerinden , ev sahibi kýzýl yüzlü kadýn almak üzereyken yere düþtüm. Büyük bir gürültü çýkararak tüm gözleri üzerimde toplamýþtým. Yuvarlanýp giderken, tüm gayretimle dengede durmayý baþardým.

-Ayy gitti takýmým !

Kadýn telaþla eline aldý beni. Ýçi gitmiþti takýmý bozulacak diye. Kendi kendine kýzarak;

 “ Onca para dök , vitrinin baþ köþesinde sakla. Muhafaza et. Obez Ayþe’nin yüzünden kýrýlsýn caným set !” 

Defalarca parmaklarý ve týrnaklarýyla üzerimde gezindi. Tek bir çizik bile yoktu. Durup durup kontrol etmeye devam ediyordu. Kýzýna soruyor,  ýþýða tutuyordu. Emin olduktan sonra , vitrindeki yerime büyük bir itina ile býraktý beni. Yorucu günün ardýndan anýnda uykuya daldým.

            Ertesi sabah evin yaramaz oðlu vitrinin kapaðýný açtý ve büyük ablalarýmdan birini aldý. Hiç acýmadan yere attý. Sadece “çat !” diye bir ses çýkardý ablam ölürken. O an ne acý ne feryat doluydu… Çocuk, annesinin korkusundan hüngür hüngür aðlamaya baþladý. Gürültüyü duyup, koþturarak gelen kýzýl yüzlü kadýn;

-Ah sen ne yaptýn ? Gitti takýmým!  Ben þimdi seni ne yapayým. Söylesene?

Kadýn neredeyse aðlayacaktý. Ablamý bu kadar çok sevdiðini bilmiyordum. Çok þaþýrdým.

            Akþam, kýzýl yüzlü kadýn, gülümseyerek bize yaklaþtý. Vitrinin kapaðýný kaldýrdý. Yanýnda bir kutu vardý. Aile üyelerimizin hepsini dýþarýya çýkardý. Yerimize;  bizden çok sonra türemiþ ,geçmiþle, kültürle alakasý dahi olmayan bir porselen ailesini yerleþtirdi. Biz de zorla mutfak dolabýna göçe sürüklendik. O akþam ailecek hiç durmadan çalýþtýk. Eski itibarýmýzý kaybetmiþtik. Eve getirildiðimizden bu yana bir kez misafir önüne çýkarýlmýþken, artýk evin pasaklý kýzýnýn hizmetine verildim. Bisküvi, cips, kremalý tatlýlar için kullanýlýyor, çoðu zaman yýkanmýyorum bile. Sevmiyorum bu kýzý hiç. Canýmý acýtýyor. Ýkinci günden yüzümü sakatlamayý bile baþardý.  Annesi “ Olsun . Azýcýk kýrýlmýþ kenarý kullanýlýr. “ dedi.

            O heybetli dedemin halini gördükçe kendimden utanýyorum. Þu yaþýnda harýl harýl çalýþýyor. Parlak renginden eser kalmadý .Bazý geceler tezgâhýn kenarýnda toplanýyoruz. En altta dedem, sabaha kadar , iþin kiri pasý üzerimizde direnmeye çalýþýyoruz. En çok da dedem ezilir bu gibi durumlarda. Büyük olmanýn yükünü sýrtlamýþtýr bir kere.

            Pasaklý kýz ve yaramaz kardeþi kavgaya tutuþtular bir gün, üzerimde duran cipsler için.

-Ya defol bücür !

-Bana ne yaa býraksana !

-Sen býrak. Benim bunlar.

 Ne olurdu sanki paylaþsalardý. Ama nerede !

-Býrak !

-Sen býrak!

            Bir anda yere düþüp, parçalara ayrýldým. Hayatým tuzla buz oldu.  Saða sola saçýlan parçalarým annelerini çok kýzdýrdý. Kýzýl yüzüyle sinirlenip ;

-Aman ne yaptýnýz yine! Basmayýn… Basmayýn ! Ayaðýnýza batmasýn.

Caným çok yanýyordu. Bir kere olsun parçalarýmý yapýþtýrmayý akýllarýndan bile geçirmediler. Bunun yerine faraþ ve süpürgeyle ; vücudumun oraya buraya saçýlmýþ parçalarýný toplayýp çöpe attý kadýn.

-Size artýk porselen tabak yok. Bundan sonra plastik kullanacaksýnýz !

            Çöp poþetinde son nefesimi verirken ailemi gördüm. Çalýþýyorlar , kirin pasýn içinde bir köþeye yýðýlýyorlardý .Gözlerim kapanmak üzereyken de Ýki plastik tabaðýn bana gülümseyerek göz kýrpýþlarýný gördüm.