Onlarca yaptýðým iþ baþvurum reddedilmiþti. Hayatýmýn en kötü gününü yaþýyordum o gün. Sahilin karþýsýnda bulunan, yeþil renkli banklardan birine oturdum bitkin bir halde. Sabah, erken saatlerde özenle hazýrlanmýþ ve randevularýma yetiþme telaþý içinde koþturup durmuþtum. Üzerimde su yeþili mini bir elbise ve ayný renk ayakkabýlar vardý. Gelip geçenlerin süzen bakýþlarýndan rahatsýz olmaya baþladým. Bacaklarýmý kapatmak için elbisemi aþaðýya doðru çekmeye çalýþsam da boyu buna izin vermeyince , beyaz pardösüyle amacýma ulaþtým.

Tertemiz baharý derin soluklarla ciðerlerime doldururken, bugün yaþadýðým talihsizlikleri unutmaya çalýþtým. Etraf ve deniz sakindi. Yorgunluktan ve temiz havanýn etkisiyle gözlerimi kapatýp, kendimi martý seslerine teslim ettim. Ne kadar öylece kaldým bilmiyorum. Gözlerimi açtýðýmda, yaný baþýmda ; üstü baþý temiz, takým elbiseli , bakýmlý bir adam oturuyordu. “ Bu kimdi þimdi ? Ne zamandýr buradaydý? “

-Beyefendi !

Adam bir heykel gibi duruyor, bir yanýt vermiyordu.

-Beyefendi ! Size diyorum. Saðýr mýsýnýz ?

Derin bir uykudan uyanýr gibi mahmur bakýþlarla baktý adam.

-Efendim … Bir þey mi dediniz ?

-Kalk diyorum kalk! Dolu bu bank görmüyor musunuz ?

Kýlýný bile oynatmýyor, umursamýyordu. Bu hali beni çileden çýkardý.

-Kalk git be ! Baþkasýna asýl !

-Pardon da hanýmefendi ! Bunu da nereden çýkardýnýz? Ben size neden asýlayým ki ?

- Neredeyse asýlacaktýnýz. Niyetiniz belli. Ýzin versem…

-Saçmalamayýn. Diyerek alaycý bir tavýrla güldü.

-Sensin saçma. Kalk dedim !

-Burasý kamuya açýk. O halde karýþamazsýnýz hanýmefendi.

- Uzatmayýn!  Kalkýn diyorum.

-Þu tavrýnýzdan dolayý kalkmýyorum iþte! Hiç kimse beni buradan kaldýramaz. Siz kalkýp gidin rahatsýz olduysanýz!

Bacak bacak üstüne atýp ,yüzünü denizden yana, sýrtýný da benden yana çevirdi. Bense iki yana ayýrdýðým bacaklarýmýn arasýndan sarkýttým kollarýmý. Uzun bir sessizliðin ardýndan ilk konuþan ben oldum.

-Biliyor musunuz bugün otuza yakýn iþ baþvurum reddedildi.

-Bana niye anlatýyorsunuz ki , bana ne?  Küsmüþ bir hali vardý.

-Ne bileyim dinleyin istedim. Bakýn gerçekten özür dilerim. Aslýnda sinirimi sizden çýkarmak istedim galiba. Normalde hiç böyle biri deðilim.

- Önemli deðil hanýmefendi.

-Size ne oldu peki ?

-Hiç, iþ yerinde bir problem var da bunaldým. Deniz havasý iyi gelir diyerek kendimi buraya attým.

Dudaklarýmýn barikatýný yýkamýyordu sözcüklerim bir türlü. Nedense hep böyleydim. Cümlelerimi allayýp pullayýp karþý tarafa armaðan edemiyordum.

-Þey… Ýþiniz var mý ?

 O an sanki yeniden nefes almaya baþladým.

- Yok aslýnda . Ama çekiniyorum , nasýl olacak ki ? Orada da yer kavgasý ederseniz?

-Nerede ?

-Kafe de. Bir þeyler içmeyecek miyiz ? Davet etmiyor musunuz ?

Gülümsedim. Oldukça zeki bir adamdý. Yakýþýklý sayýlýr bir yüzü, dar bir alný vardý. Aðzý bir çizgi gibi upuzun , burnu ise; sanki bütün organlarý büyümüþ de o bebek kalmýþ gibi orta yerde savunmasýz duruyordu. Ufacýk burnunu öpme isteðimi zorla bastýrdým.

- Kalkalým mý ?

Yan yana yürürken ellerimiz birbirine deðiyor, ikimiz de geri çekilmiyorduk. Sahil ip gibi gergin, ýþýltýlý huzmeleriyle yeni bir baþlangýcýn müjdeleyicisiydi. Adam;

-Þurada bir yer var. Oturalým mý ?

Daha önce hiç görmediðim sessiz sakin bir kafeydi burasý. Çok güzel tasarlanmýþtý.

-Nasýl beðendiniz mi ?

-Evet .Sýkça geliyorsunuz galiba buraya. Tanýyor sizi garsonlar.

-Bazen.

-Kaç yaþýndasýnýz ?

- 34

-yaa! Bende 22.

Yaþýnýn biraz büyük olmasý canýmý sýktý. Aldýrýþ etmemeye çalýþýp, sohbetin akýþýna býraktým kendimi.

Masamýza yüzünde yýlýþýk bir ifadeyle yaklaþan garson ;

-Ooo ! Abim benim. Hýzlýsýn yine! Panikleyen adam;

-Ýki çay bize sýcak olsun!

- Ne dedi size garson anlayamadým.

-Hiç caným . Sporla ilgileniyorum da onu diyor.

- Ya öylemi ne güzel. Ne sporu ?

-Tenis.

O gün dolaþýp durduk sokaklarda. Akþam beni eve býrakýrken öpüþtük. Hiç tanýmadýðým bir adamla sevgili oluverdim.

Zamanla buluþmalarýmýz sýklaþýp, kapalý alanlara sýðdýrýlmaya baþladý. Kendisine ait olduðunu söylediði ev, bana hep soðuk gelirdi. Sanki aydan aya gelinip kullanýlan , yaþam belirtisi olmayan bir evdi burasý.

Bir keresinde sevgilim , mutfakta fýsýltý halinde telefonda konuþurken , kendime yakýþtýrmamakla beraber dinledim.

-Alo… Tamam … Tamam dedim ya caným! Geç kalmam. Alýrým istediklerini.

Hiç bozuntuya vermedim. Ama þüphelerim gittikçe arttý. Ýliþkimiz, iki aydýr devam ediyordu. Bu süre zarfýnda beni hiçbir arkadaþýyla tanýþtýrmamýþtý. O an kararýmý verdim, takip edip gerçek kimliðini öðrenecektim.

Ertesi gün çýkýþ saatine yakýn, iþ yerinin karþý sokaðýnda beklemeye baþladým. Az sonra çýkýp; telaþla , önüne ardýna bakmadan yürümeye baþladý. Ýki sokak ötedeki bir apartmandan içeriye girdi. Böyle bir evden hiç bahsetmemiþti. Belki de arkadaþýnýn eviydi. Üçüncü kata çýktýðýný asansörün yanýna geldiðimde anladým. Merdivenleri ikiþer üçer koþarak çýktým. O kata ulaþtýðýmda, önümde karþýlýklý iki kapýnýn durduðunu gördüm. Soldaki kapýya yanaþtým ve dinlemeye baþladým. Hiçbir ses gelmedi. Kapýnýn önünde de hiç ayakkabý yoktu. Saðdaki kapýya yöneldim. Çocuk ayakkabýlarý vardý kapýnýn önünde. Ýçeriden cývýl cývýl bir aile sesi geliyordu .Þiddetle kapýya vurmaya baþladým. Solgun yüzlü bir kadýn açtý kapýyý.

-Buyurun !

-Merhaba . Ahmet Bey hangi katta oturuyor acaba ? Ahmet Demir.

- Neden sordunuz ? Eþimi ne yapacaksýnýz ki ?

 Kadýnýn, eþim dediði an, hala kendimi kandýrmaya çalýþýp,” Belki de baþka Ahmet Demir vardýr apartmanda.” Diyordum içimden.  

- Caným sarma harika …. Lokma adamýn boðazýnda takýlý kaldý. Sarmanýn yarýsý yere düþtü. Þoktaydý. Böyle bir sürpriz beklemiyordu.

-Ne oluyor hayatým , kim bu kadýn ?

-Hiç caným. Gel , içeriye geç sen. Ýþ yerinden arkadaþ.

-Öyle mi ! Ondan mý bu kadar rengin attý ?

- Hanýmefendi ben kocanýzýn sevgilisiyim.

Donuk, ifadesiz sesime eþlik etti yüzüm.  Þaþkýnlýða uðradýðým zamanlar böyle olurum. 

-Efendim… Neyisiniz ?

-Duydunuz iþte. Kocanýzý bekar sanýyordum. Benim salaklýðým. Yani yanlýþ anlamayýn ama ortada aldatýlan iki kadýn var!

-Gider misiniz evimden!

-Sizi de beni de aldattý bu adam!

-Sus be! kapa çeneni artýk. Gelmeyeyim oraya! Ben mi dedim sana koynuma gir diye!

Sevgilimin sözleri, kendime gelmemi saðladý. Bu sözler benim çok sevdiðim adama mý aitti ? Nasýl bu kadar kaba olabilmiþti? Ne çok güvenmiþim ona.

-Kandýrdýn beni !

-Kanmasaydýn kýzým! Sordun mu bana hiç evli misin diye ?

- Þerefsiz , adi !

-Eh yettin be defol !

            Kolumdan tutup itti beni.  Apartman sakinleri merdiven baþýna toplanmýþ, genç bir kýzýn düþtüðü hale acýyarak bakýyordu.

-Defol! Sakýn arama beni! Ben karýmý seviyorum!

            Yýllardýr ardiyede tutulup, bir gün, sokaktan geçen eskiciye bedavaya verilen eski bir eþya gibi hissettim kendimi. Yanýma gelen iki kadýn kollarýmdan tutarak ayaða kaldýrdý beni.

-Su ister misin kýzým ? Ýyi misin yavrum ?

-Teþekkür ederim. Ýyiyim.

Boðuluyordum. Sendeleyerek apartmanýn dýþýna attým kendimi. Hiç farkýnda olmadan istemsizce dolaþtýðým yollar, beni yeþil bankýn yanýna getirdi. Yapayalnýz oturdum bankta .Bir müddet sonra yanýma tanýmadýðým, þýk biri oturdu. Yüzümde kederli bir gülüþ, usulca kalkýp tam karþýsýnda durdum. Þaþkýn bakýþlarýyla ne diyeceðimi bekler gibiydi. Elimi kaldýrdým ve saðlý sollu iki sert tokadý adamýn suratýna patlattým. O, ne olduðunu anlayamadan ben, yavaþ yavaþ rahatlamýþ bir þekilde parktan ayrýldým.

Ardýmdan; o hiç tanýmadýðým zavallý adamýn baðlýk çýðlýk içindeki kaba sözlerine , kahkahalar atarak keyifle eþlik ettim.