Aptallýk etmiþim az önce anladým. Buraya geldiðimizden beri üzerimden atamadýðým o ezilmiþlik hali býrakmýyor peþimi. Onu izliyorum. Halini, tavrýný, duruþunu… Farklý bir ruh haline bürünüverdi iþ yerine gelince. Sanki derinlerine gizlediði sesi:

“Bak kýzým, burasý bana ait ve senden üstünüm. Ona göre davranmayý bil!” diyordu arsýzca.

Huzursuzluðun kollarýna sarýlýyorum o þiþindikçe. Niceleri böyle olur zaten. Ýyi hissettirmez bana erkekler. Bir þekilde bir yolunu bulup yer altýna çekerler beni.  Adamýn yüzüne bakýyorum ve o yüzde annesi beliriveriyor aniden:

“Benim oðlum nerede sen neredesin? Sana tavsiyem hedeflerini küçük tutma! Güzelsin evet… Ama yetmez ki!”

Her zaman yüksekten yüksekten konuþup oðlu karþýsýnda ne kadar da yetersiz olduðumu anýmsatýr. Kuþkusuz karþýmda oturan ana kuzusu adam da öyle düþünüyor. Öyle olmasa bana sürekli güzellik der mi? Hiç sevmiyorum þu hitabý. Ama nedense onu uyarmýyorum da. 

Birden omzuma dokunan elin sarsýntýsýnda kendime geliyorum.

“Nereye daldýn öyle? Bitti benim iþim. Ne var ne düþüyordun öyle?”

“Hiç caným ne düþüneceðim ki ben? Dalmýþým iþte.”

“Bilemem artýk ne düþünüyorsun. Beni düþünmediðin kesin.”

Ýþte yine baþladý þüpheleri. Bir bahane bulup söylemezsem onu aldatmýþ olma ihtimaline kadar sürüklenir konu.

“Kahve içelim diyecektim de sana… Öyle dalmýþým iþte. Haydi, caným çýkalým.”

Uzanýp elini tutuveriyorum. Hemen unutuyor konuyu ve gülücükler yer ediniyor gözlerinde. Yan yana koridor boyu yürürken bedenlerimiz deðiyor birbirine. Niye buradayým? Niye bu büyümemiþ, ana kuzusu adamlayým? Diye sorular sorarken kendime:

“Anneme gidelim mi? Yaprak sarma yapacaktý.” Gerçeklerin tokat gibi cevabýný alýyorum karþýlýðýnda. Sessiz kalýyorum bir süre.

“Annem bizim anlaþamayacaðýmýzý düþünüyor. Senin bana ayak uyduramayacaðýný, benim dünyama ait olmadýðýný düþünüyor. Annemin sözleri çok önemlidir benim için. Kýramam, üzemem onu. Biliyorsun bizi çok uzak kaldýk birbirimizden annemle. Yeni yeni tanýyorum onu. Kaybedemem artýk onu. Geride kaldý hýrçýnlýklar. Sen de bana yardýmcý ol biraz. Sevdir kendini caným! Yoksa ben de yokum bilmiþ ol!”

Sadece yüzüne bakýp gülümsüyorum. Senin annen benim dünyamý nereden bilebilir ki? Tanýþtýðýmýz ilk gün, annenden baþka ne anlattýn bana? Nefret ediyordun demek annenden? Sen annene âþýksýn çocuk! Keþke þimdi söyleyebilsem bunlarý sana.

Hava buz gibi. Arabaya biniyoruz aceleyle. “Üþümüþsündür þimdi sen.” deyip avuçlarý arasýna alýveriyor ellerimi. Sýcacýk ve tutku dolu tutuþmalar sürüp gidiyor yol boyu. Ben yine susuyorum. Derin bir sessizlik ülkesine sürükleniyorum ellerinin arasýnda. Gözlerim nemleniyor aniden ve kalbim daha önce hiç karþýlaþmadýðý sokaklarda kayboluyor.

“Caným, annem kahvaltýya çaðýrýyor beni. Sabah uðraþmak istemiyorum. Bu akþam orada kalýrým. Seni eve býrakayým.”

“Yarýn biz kahvaltýya gitmeyecek miydik?”

“Sonra gideriz caným ne olacak sanki? Annemi kýramam! Ýyi geceler sana.”

Son kez kýsa ve derin, bakýyorum gözlerine ve iniyorum arabadan. Yüzümü okþayan rüzgârla dertleþiyorum evime varana dek.

BENGÜL ALKAN