Buralarýn soðuðu çok fenadýr. Her yaným bembeyaz bulut kümesi. Ýçinde hapsoldum sanki. Ne vardý ki Ýsmet’i beklemeyecek? Þimdi tek baþýna uðraþ dur. Kar olmasa yine neyse de. Kar iþimi zorlaþtýrýyor. Az ötede, karlarýn arasýnda, kurtulmak için debelenen bir kahverengi at görüyorum. Kiþnemesi tüm sessizliði uyandýrýyor. Bata çýka kýpkýrmýzý burnumu çeke çeke uyuþmuþ ellerimle ulaþýyorum ata. Gövdesinde geziniyor parmaklarým. At da ben de uyumamak için zor tutuyoruz gözlerimizi.  Aniden gelen o silah sesiyle irkiliyorum. Dönüp nereden geldiðini anlayana kadar at yýðýlýveriyor yanýbaþýma, sessiz sedasýz göz pýnarlarýnda biriken bir damla yaþla.

Ayaða kalkýp saðý solu kolaçan ediyorum. Ama kimsecikler yok! Yolumu iyice kaybettim artýk. Aðlamaya baþlýyorum. Ýyi ki yalnýzým. Yoksa gülerlerdi bana bebek gibi aðladýðým için. Epey zaman sonra karþýma bir maðara çýkýyor. Umut kývýlcýmlarý dans ediyor karnýmda o an. Kýsa sürede maðaranýn içine ulaþýyorum. Ýnanamýyorum gördüklerime. Ýçerisi sýmsýcak, yanan ateþten dolayý ve bir tepsi içinde nar gibi kýzarmýþ tavuk ve etrafýnda pilav öylece durmuþ midemdeki yerine kavuþmayý bekliyor. Tam elimi tavuða uzatacakken birden vazgeçiyorum. Ya sahibi varsa? Ya atý vuran adamýnsa bu yemek? Karným da öyle aç ki! Burnuma gelen o mis gibi kokulara daha fazla karþý koyamýyorum. Aceleyle kocaman bir parça koparýyorum tavuktan. Çiðnemeden yuttuðum için tadýný bile alamýyorum tavuðun.  Sarhoþluðumdan ayýldýðým an yaný baþýmda bir ayak sesi duyuyorum. Kaçmaya yeltenmek için artýk çok geç.

“Kimsin sen?” diyor ayak sesinin sahibi.

Tir tir titreyerek merakýma yenik düþüp adamýn yüzünü görmek için dönüyorum.

“Kimsin sen diyorum çocuk? Ne iþin var maðaramda? Yemeðimi de yemiþsin velet!”

“Ben, þey özür dilerim amca.”

Atý vurduðu gibi beni de vurur mu acaba hiç acýmadan? Gözlerine bakamýyorum. Bir tuhaf rengi var. Buralý deðil herhalde.

“Söylesene çocuk? Yemeðimi ne hakla yersin?”

“Ben çok açtým. Tutamadým þu pisboðazýmý!” deyip aðlamaya baþlýyorum. Adam üzerinde en ufak bir etki býrakmýyor gözyaþlarým. Nafile çabamdan vazgeçip sessizliðime sokuluyorum.

Hiç konuþmadan maðaranýn arka tarafýna gidiyor. Kýsa süre sonra elinde iki tane tepsi ve üzerinde kýzarmýþ tavukla geri dönüyor. Hayret ediyorum. Nereden bulup da getirmiþti ki tavuklarý? Derken þaþkýnlýktan dilimi yutmama sebep olacak þeyi yapýyor. Göz kapaklarýný parmaklarýyla hoyratça kaldýrýp göz pýnarlarýndan dökülen pul biberi, tavuklarýn üzerine serpiþtiriyor. Ve bunu yaparken tavuklarýn etrafýnda baþýný hýzlý hýzlý dans ettiriyor.

Ben, aðzým açýk olanlara hayret ederken o:

“Durma orada! Soðutmadan yemek lazým.” diyor.

Birden fark ediyorum ki hiç yemek yememiþ kadar açým. Karnýmýn gurultusu karlarýn büyüklüðünden ürkütücü. Ýkiletmeden oturup acýmasýzca parçaladýðým tavuðu mideme gönderiyorum. Biz yedikçe tavuklar bitmiyor aksine yenisi doðuyor. Demek ki sonsuza kadar karnýmý doyurabileceðim bu maðarada! Hevesim kursaðýmda kalýyor maalesef birazdan midem bulanmaya baþlýyor. Bir lokma daha atamýyor parmaklarým aðzýma.

“Ben doydum.” derken sýzýp kalýyorum bir köþede.

Yumuþacýk ve bembeyaz bir yatakta açýyorum gözlerimi. Sabah olmuþ ve kar durmuþ. Hemen maðarayý ve adamý getiriyorum aklýma. Kuþ tüyü yataðýmdan kalkmak hiç gelmese de içimden, dün gece olanlarýn hayal mi yoksa gerçek mi olduðunu anlamam gerekiyor. Ayaklarýmýn çýplak olduðunu görüyorum. Önemsemeden karlarýn arasýndaki karyoladan bata çýka karþýmda duran maðaraya ulaþýyorum. Ýçeriye girdiðim an ne yanan ateþ selamlýyor beni ne de bitmeyen yemekler. Atý öldürdüðünü düþündüðüm adam da ortalarda görünmüyor. Çaresizce ayaklarýmýn çýplaklýðýnda, maðaranýn giriþinde bir virgül gibi eðilirken yalnýzlýðýma, bir ses duyuyorum.

“Çocuk, burada tek baþýna ne arýyorsun? Kaybolduysan kasabaya kadar býrakayým.”

Baþýmý kaldýrdýðým an, dün yanýbaþýmda gözpýnarlarýnda can veren atý ve o adamý görüyorum üzerinde. Hiçbir þey söylemeden yanaþýyorum adama ve ata. Elini uzatýyor. Tutuyor ve biniyorum. Yol boyu susuyoruz üçümüz de. Kasabanýn giriþine yaklaþtýðýmýzda adam bana dönüp:

“Benim yolum bu tarafa doðru. Haydi, in sen çocuk.” diyor.

Ýniyorum, ikiletmeden adamýn sözlerini, ne olur ne olmaz! Dün öldürmüþtü atýný. Ben biliyorum ya önemli olan da bu! Herkesi kandýrabilir ama beni asla! Ben düþünceme hapsolmuþken adam ve at bir anda kayboluveriyor gözlerimden. Nereye giderler ki bu kadar çabuk? Birden kasabaya ulaþmýþ olduðum aklýma geliyor nihayet. Sevinçle koþan ayaklarým, Ýsmet’in evinin kapýsýnda soluklanýyor.

“Ýsmettttt!!!! Ýssssmmmeeetttt!”

“Ne var? ”

“Hiç mi merak etmedin beni?” diyorum küskünlüðümün sardýðý sesimle.

“Niye merak edecektim ki? Anangiller bile etmemiþ!”

Demek anamgiller hiç merak etmemiþ beni. Demek o adam beni öldürse hiç üzülmeyeceklerdi. Babam bizi býrakýp gitmeseydi böyle mi olurdu hiç! O beni ne yapar eder bulurdu gece. Ortalýðý ayaða kaldýrýrdý benim aslan babam. Ama yok iþte yok! Niye gitti ki beni tek baþýma, çaresiz býrakýp?

“Ne oldu neredeyse aðlayacaksýn bebek!”

“Hiç de bile! Neler yaþadýðýmý bir bilsen, küçük dilini yutarsýn! Sana anlatacaklarým var. Hemen gel!”

“Az bekle!” diyor Ýsmet. 

Karlarý yapraklarýndan dökülen bir aðacýn sýrtýna yaslanýyorum. Yýl gibi geliyor beklemek. Bir an önce yaþadýklarýmý anlatmak istiyorum Ýsmet’e.  O sýrada bir atýn tanýdýk þarkýsý çalýnýyor kulaðýma. Kaldýrýp baþýmý bakýyorum. Kahverengi at ve üzerinde o adam sessizce yanýmdan geçip gidiyorlar.

Nefesimi tutuyorum onlar geçip gidene dek. Ve býrakýyorum soluðumu özgürlüðe:

“Ýsmettttt!”

BENGÜL ALKAN