Kendim dâhil hiçbir þeyi görmüyorum. Kara bir sevdaya düþen gecenin zemininde, parmak uçlarýma iþleyen serinliði, soluðumdan atýyorum. Ayaklarým gibi ellerim de kýyýcý bir buz kütlesini eritecek gündüz çölüne hasret. Çýkmýyor bir an olsun aklýmdan, üzerinde cam kýrýklarý olan bir sandalye gibi her oturuþta kanatan, acýmasýz bir iþkence yaþadýðým. Kýrk beþinci kat, canavar aðzýný yýrtan aç bir pencere… Nasýl da bir kuþ gibi süzülüvermiþti. O ilk anýn þokuyla herkes pencerelere koþuþmuþ, belki göçeni yakalarým umuduyla havanýn tüm nefesini boðmuþtu yumruklar. Bense yüzümün ýslaklýðýný bir bahar boyu kimliðim gibi tenimde taþýmýþtým.

Sesimi tanýmakta zorlanmýþtým, þakaklarýmý ve bileklerimi ovuþturan arkadaþýma teþekkür ederken. Suçlunun ben olmadýðýmý, çocuðun zaten doðuþtan problemli olduðunu söyleyip birkaç avutucu söz tutuþturmuþtu kalbime. Birisi de çýkýp evet, sen suçlusun, sen dikkat etmeliydin, çocuk bu nereden bilsin? Sen pencereleri açýk býrakmayacaktýn! Kýrk beþinci kat bu yahu, yanýnda emanet edilmiþ küçücük çocuklar, olacak iþ mi? dememiþti. Herkes dýþ sessizliðine sýðýnýp sadece acýnacak biri olduðum hükmüne varýp göz birliði etmekle yetinmiþti. Ýþimden uzaklaþtýrýldýðým zaman bile, bu olay sizi çok sarstý, bir süre dinlenip, toparlanmanýz þart denilmiþti.

Her an ölü deri kalýntýlarýmý canlandýracak dirilikte o aný. Ama hayat gibi ansýzýn, burnuma keyifli bir kahvenin kokusu geliyor. Peþinden gidiyorum kokunun. Sen, elinde iki kahve, öylece durup aman sýcaktýr, dikkat et diyorsun. Oturuyoruz, arabanýn içi dýþýndan da soðuk. Üstüme döküyor kahveyi, sakarlýðýmla eðlenen parmaklarým. Acaba kýrk beþinci kattan aþaðýya döksem kahveyi, ulaþýr mý zemine, o ufacýk ellerin ulaþtýðý gibi. Parmaklarý kýrýlmýþ demiþlerdi, yere çakýlýrken kaldýrým taþlarýndan baþka kimseye güvenemeyen elleri, umutla yaþamaya direnmiþ ne yazýk ki son çaresi de donuk bir hayal kýrýklýðýnda yok olmuþtu.

Çýplak ayaklarým beni, esas sana getiriyor, verilmiþ bir adresi olmadan çabucak buluyor sana ulaþmanýn umudunu. Kapýyý açýyorsun hemen, þefkatle sarýlýp, ilk defa sahibi olduðum çarþaflar seriyorsun yataðýma. Gitmesen olmaz mý diyorum. Kalýyorsun yanýmda ben kýrk beþinci katýn rüyasýndan düþene dek. Yataðýn karþýsýnda trafik ýþýklarý var. Dýþarýnýn araçlarý, evden gelen ýþýk komutuna göre hareket ediyor. Ürkütücü ve bir o kadar da hükmedici buluyorum o an kendimi. Iþýklarý izliyorum. Bir türlü geçme hakký tanýmýyor bana, sürekli beklemem gerektiðini söylüyor, sabýrlý zamanlarda geçen yolculukla bekliyorum.

Kalbimin, diþlerimi sýzlatan buz tutmuþluðunda, ayaklarýmý hissetmiyorum artýk.  Kendimi hep olmam gereken yerde, doðduðum kent gibi eninde sonunda döneceðim, beni ýsrarlý bir sabýrla bekleyen o kýrk beþinci katýn penceresinde buluyorum. Gözlerimde hep o küçük önderliðin, kazýndýðýn kaldýrým taþlarýndan korkmuyor þimdi ellerim. Týpký senin gibi seni taklit ederek aniden, ötesini berisini düþünmeden bir an da son veriyorum cansýzlýðýma. Kýrk beþ farklý parçalara ayrýlýyor bedenim, sonu gelmeyen, ellerime dokunabileceði bir zemin bulamadan.

BENGÜL ALKAN