ÖYKÜ: KOÞMA, DÜÞERSÝN!

Gecenin en erken saatiydi. Evin içinde oyalanacak bir þey bulamayýnca kendimi sokaklarýn kollarýna býrakmaktan baþka çarem kalmamýþtý. Þehrin ýþýklarý içimi aydýnlatýrken belki sana rastlamanýn umuduyla ilk gelen tramvaydan içeriye atmýþtým kendimi. Ýçerinin sakinliði, istediðim yere sahip olma özgürlüðü sunuyordu açýkça bana. Cam kenarý bir yere geçip oturmuþtum. Az sonra tramvayýn en sonunda, gözlerini üzerime dikmiþ hiçbir yaþam belirtisi göstermeden ürkütücü sessizliðinle öylece durduðunu fark etmiþtim. Sana karþýn ben ise sadece taklit ediyor, varlýðýný onurlandýrýyor, seni sonsuz kez yaþatýyordum boþluðumda…

Zihnimin duvarlarýnýn her an taze tutmayý baþardýðý o aný canlanmýþtý birden gözümde. Güneþin yaðmura dönüþtüðü, eteklerimin rüzgârlara dost olduðu o gün, tramvayýn son anda kapanacak olan aralýðýndan süzülmüþtüm. Sýrýlsýklam olmuþ kedi mahmurluðumla ilk bulduðum yere oturmuþtum. Köþede üstü baþý kir içinde bir delikanlý vardý. Önünde duran kanepeye oturmasýyla kalkmasý arasýndaki mesafeyi yalnýzca ben fark edebilmiþtim, kendisi bile bilmeden. Geçip bir köþeye sinmiþ yol boyu da baþýný kaldýrmamýþtý mavi þeritlerden. Onca itiþ kakýþýn arasýnda, orta yaþlarda bir kadýnýn duruþunu izlemeye baþlamýþtým. Anlamlandýramadýðým bir þey vardý kadýnda. Sanki benden baþkasýna göstermediði taraflarý kaplamýþtý her bir yanýmý. Tuhaflýðýyla övünürcesine, insan kalabalýðýnýn koþuþturmasýna inat; sakin, sessiz ve bilge bir duruþ sergiliyordu. Gittikçe yaklaþýyorduk kadýnla birbirimize. Aramýzdaki mesafeyi kapatan ben miydim yoksa o mu yoksa zamanýn kendisi miydi bizi birbirimize baðlayan?

Anlamak ya da anlatmak için kelimeleri konuþturmak yerine gözlerimiz yetmiþti her þeyi açýk etmeye. Kýsa boyu, kocaman kalçalarýný kapatan eskimiþ buruþuk pardösüsüyle suratýndaki benlere inat geniþleyen diþli aðzýyla hafif þehla bakýþlarýyla soluk alma mesafemdeydi þimdi. Nefesini hissedebiliyordum kollarýmýn ürpertisinde. Yaðmur sularýyla yýkanmýþ saçlarým, soluðunun sýcak rüzgârlarýyla savrulmaya baþlamýþtý. Kýsa zaman içerisinde de yerini kavrulmuþ samanlara býrakmýþtý. Ben, hayretle gizlerken benliðimi, etrafýmýzda her kim varsa unutulmuþ, baþka zamanlarda býrakýlýp yola devam edilmiþti. Adýný sorma zahmetine bile giriþmemiþ uzun yýllardýr tanýþýyormuþçasýna benimsemiþtim onu. Her ne derse, beni nereye götürürse hiç sorgulamadan ayaklarým eþlik etmeye hazýrdý.

Eskilerden kalma bir bahçede bulmuþtuk kendimizi el ele. Boyum kýsalmýþ üzerimdeki elbiseler de küçülmüþtü. Sadece koþmak isteyen bir ruh vardý içimde. Tasasýz, sorunsuz, umarsýz… “Koþma, düþeceksin.” demiþti bana. Ýlk kez sesini duymanýn verdiði þaþkýnlýkla tökezleyip düþmüþ dizimi boydan boya kana bulamýþtým. Aðlamak isterken nasýl aðlandýðýný bulmaya çalýþmýþtým. Bana yardým edip etlerime çimdik atmýþtý mor imzalarýný býrakarak. Birden tüm ihtiþamý, yaðmur sularýnýn kanalizasyon borularýndan sýzýp yer altýna akmasý gibi geriye hiçbir iz býrakmadan yitip gitmiþti. Acýnýn verdiði güçle kadýný ve bilgeliðini orada býrakmýþtým. Ýçimde kýzgýnlýðýn soðutucu çölleri yanarken yaþlý aðlayýþlara eþ hiç durmadan koþan bacaklarýmý aniden durdurmuþtu önünden geçtiðim tek bir yapraðý bile olmayan cýlýz aðaç. 

“Nereye gidersen git ama koþma! Sana demedim mi koþma, koþarsan düþersin.” demiþti nefes nefese çocukluðuma yetiþen kadýn.

“Kimsin sen? Býrak peþimi! Kendi yaþýma dönmek istiyorum ben!” cevabý çýkmýþtý aðzýmdan.

Sadece küçümseyen bir gülüþ kaplamýþtý ruhunun kývrýmlarýný. Yeryüzüne ait olan her þeyi içine hapsedecek bir öfke hortumu yerleþmiþti o an gözlerime. Dizimin kýrmýzýsýna tutunup ufacýk da olsa aydýnlýða kavuþma ümidini, kalbimdeki karýnca yavaþlýðý ve istikrarýyla taþýyarak arkamý döndüðümde, dev bir boy aynasýna çarpmýþtým. Devrilmemek için epey zaman saða sola yalpalayan ayna en sonunda dengesini kurabilmiþti.

“Yavaþ be! Az kalsýn canýmdan ediyordun beni.”

Sesin kimden ve nereden geldiðinden emin olamamakla birlikte artýk her þeyin olaðanlýðýna hazýr olan benliðim, aynanýn kalbine saplamýþtý bakýþlarýný. Týpký masaldaki gibi hiç çekinmeden sormuþtum:

“Ayna ayna söyle bana var mý benden daha güzeli bu dünyada?”

Hiçbir karþýlýk alamamýþ yeniden tekrarlamýþtým sözcüklerimi. Bu kez kahkahalarýnda boðulan ayna, sinir bozucu gülüþlerinin puslu bulutlarý arasýndan þimdiki yaþýmý göstermiþti bana. Ansýzýn bedenimi ellerimle yoklamýþ, bana verilen ikinci þansta da çocukluðumu heba etmiþtim. Hýzlýca koþan küçük kýzýn ardýndan sadece yitip giden yollarýn izi kalmýþtý. Kadýn, varlýðýný unutturduðu gibi hatýrlatmayý da bilmiþ, teklifsizce sokulmuþtu hiç ummadýðým anda. Ýki elimi avuçlarý arasýna almýþ ve bir anda býrakýp ellerini birbirine çarpmýþtý. Tokat yemiþ gibi afallayan zihnim; üþüyen kollarýný ovuþtururken tramvaydaki telaþlý insan trafiðinde bulmuþtu kendini.

Ýþte þimdi yine ayný ürpertici bilge kadýnlýðýnla karþýmdaydýn. Korku yerine özlem duyuyordum sana karþý. Sonunda kavuþmuþ olmanýn hasreti yanýp sönüyordu bakýþlarýmda. Her nereye gideceksek yola çýkmaya çoktan hazýrdý bacaklarým. Ve hiç koþmadan yürümeye.

BENGÜL ALKAN