Teslim etmeliyim hakkýný geçen zamanýn bir de zamansýz yitenlerin yasýný tutmaktan bir an evvel vazgeçmeliyim. Vazgeçilmez olmadýðýmý anladým günse kendimi terk ettim aslýnda bir ömür içimdeki çocuða telkin ederken anlamýþtým artýk kalan takatimin tükendiðini ve günlerden Pazar idi kendime son kez sitem ettiðimde ve Pazartesi oldu mu kendimi sevmeye baþlayacaktým…

Ah, hep o yarým kalan rejim listeleri oysaki ben disiplinli idim bir ömür týpký uzak kaldýðým o üç beyaz gibi…

Ama uzak kalamadýðým kadar da beyazdý alným ve ak mizacým ve sadece yazarken utanmadým bir de severken bu yüzden boþ midemi sevgiyle atýl kalan beynimi de bilgiyle doldurdum.

Sevecendim ne hikmetse.

Bazense soðuk.

Ýçimdeki kar hep üþüttü beni bense sevgimle eridim ve erittim pembe düþlerimi.

Gün öldü yine. Yasýný tutuyorum bir yasa gibi.

Yaþ aldým madem yine de kaknem kadýnlar gibi deðilim hala on sekizlik o lise öðrencisi kýzým pamuk gibi yüreði, elleri… Ah, ne ki sevilmedikten sonra? Ýyi de ben hep inanmýþtým sevildiðime ama en çok sevmekle ikaz ettim içimdeki ýþýðý ve her yanýp söndüðünde yolda kalýyordum anladým ki bir trafik lambasýydý hayatýmý yönlendiren.

Sözcüklerim sessiz bu aralar.

Ýçimdeki þelale ise eskisi gibi çaðlamýyor belki de içime akýttýðým yaþlardan sele kapýldý sözcüklerim ama duygularým daha güçlü daha sitemkâr bense mütereddit bir kimlik geliþtirdim ve bu aralar oldukça mesafeliyim içimdeki yabancýya ve tüm yalancýlarýn da mumu yatsýya kadar bile dayanmýyor üstelik en sevdiðim beþ vakitten biri yatsýnýn beni çaðýrdýðý benimse koþa koþa kollarýna atýldýðým yüce Mevla’m ve bir de sabah ezanýnda tüm dünyadan soyutlandýðým ve yaþlarým iken eþlik eden sevdiðim kim varsa dualarýmda saklý tuttuðum.

Kocaman bir ayraç var an itibari ile elimde elbet kalemin mizacý ve mihrabý bense yenik düþtüðüm hayatta son zamanlarda kendimi fazlasýyla cezalandýrýp bir de kalemimden soyutlamak istiyorum kendimi ve insanlarýn aldýrmazlýðýnda kanayan kalemime sitem ediyorum çünkü benim onu sevdiðim kadar insanlarýn beni sevmesini asla mümkün kýlamadým.

Hayalim gerçek olmuþtu oysa.

Öncemde aldandýðýmý sonra anladým ve insanlarýn dost taklidi yaptýðýný oysaki çocuktum ben ve tüm çocuklar etrafýmda toplanmýþ nasýl da kucaklýyorlardý beni…

Bir çocukluk hayali ki gerçek sandýðým bir ömür ta ki bir gün tüm sýnýf arkadaþlarýmýn bana ihanet ettiðini öðrenene kadar neresinden baksan yirmi küsur sene geçmiþ üzerinden.

Acýmdan ölmedim ama.

Ýçimi açtýðým kadar da piþmandým sonra bir dað lalesi gibi içime kapandým ta ki kalem gelip de kabuðumu kýrmama yardýmcý olana dek.

Bir resitalse hayat sahi ben neresindeyim hayatýn?

Sahnede mi?

Yoksa seyirci koltuðunda mý?

Yoksa bir aksesuar mýyým ben insanlarýn gözünde?

Ya da sevgi arsýzý bir sefil yabancý iyi de yakýn durduðum dünya neden hala beni yabancý olarak görür ki?

Ve iþte içimdeki çýtkýrýldým gül fidesi.

Ayaktayým ama gelin bir de dikenlerime sorun ve ben hala kan kaybýndan ölmemiþken zamanla anladým ki; acýlarýmmýþ topraðýmýn gübresi ve sevgiyle sulamýþken içimdeki bahçeyi.

Hüzün çeþmem akýttýkça akýtýyor.

Çeyiz bohçamsa ne komik ki nerede olduðunu hatýrlamýyorum hatta umurumda bile deðil ve ölü aþk þarkýlarýna rahmet okuyorum gelin görün ki hala da aþktan medet umuyorum.

Umarsýzým artýk.

Sebepsiz sevebilirken sebepli sebepsiz kendimle olan mücadelemde ufacýk adýmlarla ilerliyorum derken bir geri derken bir ileri.

Semiren göðün siyahlýðý hem gece hem gündüz ama gözlerimdeki ýþýkla ansýzýn delebiliyorum da o dipsiz karanlýðý ve iþte artýk çift görüyorum hayallerimi ve kendimi ve diskalifiye olacaðým güne kadar da kendimi kandýracaðým.

En çok ben sevebilirken…

Ve pikaba koyduðum o müzik hani en çok ben sevilirken.

Yitenlerin hepsinin de beni sevdiðine inanmýþken ve artýk ölülerden medet ummadýðým gibi yaþarken de gocunmuyorum sevilip sevilmedim mi diye ve kapýdaki sol anahtarý ile melodilerin kutusunu açýyorum aslýnda içimdeki çengi yüreðimden geçen þarkýlarý çalýp söyleyen bense yýldýz topluyorum her gece vakti sonra kalemimle onlarý bir araya getiriyorum týpký kýrýk yüreðimdeki binlerce parçadan kendime yeni bir dünya inþa ettiðim gibi.

Kýrýlacaðýmý bile bile sevip yazmaya da devam ediyorum ve varacaðým nihayet öncesi de hidayete ulaþmak istiyorum bu yüzden mutlu olup olmamak artýk önem arz etmiyor yeter ki Allah sevdiklerimin acýsýný vermesin ve içimdeki o dik açý ile biliyorum de hipotenüsle olan iliþkimi ve eskiden çok kullandýðým Romen rakamlarý gibi hala bilip bilmeden yüz ölçümünü hesaplýyorum duygularýmýn…

Ýster dik açý deyin ister dik acý ister dik baþlý lakin gerçek olan bir þey var ki ayaklarýmýn üzerinde duruyorum ve dik olduðum kadar da hayattaki yolculuðuma hýz kesmeden devam ediyorum bana tanýnan vakit de sonlanana kadar.