Yazýmýn baþlýðýna el cevap: Kendi ülkende yetiþtirmek varken yeþil sahalarýmýzý yabancý futbolcularla doldurulursa elbette hükümet bütçen sürekli açýk verir. Bütçenin açýk verme nedeninin birçok tutarlý olmayan uygulamalarý var. Bu baðlamda þimdilik yabancý futbolcu transfer etme serüvenimizi irdeleyelim.

         Düz bir anlatýmla hükümetler bütçe yaparken bütçenin gelir ve gider kalemlerinin planlanýr. Yýlsonuna doðru gelir kalemlerinden elde edilecek para, gider kaynaklarýna harcanacak para ile eþit olabiliyorsa denk bütçe yapýlmýþ olur. Gelirler giderlerden fazla ise bütçe fazla verir. Giderler gelirlerden fazla olursa denk olmayan bütçe olgusu ortaya çýkar. Bütçelerinin fazla verdiði ülkeler hükümetler de var elbette.

         Ülkemizde, geçen yýllar içinde sürekli bütçemiz açýk vererek bu günlere geldik. Açýk neyle kapatýlýr; elbet ki, dýþarýdan alýnan borçla. Ve bütçe açýðýný borçla kapatma uygulamasý tedavisi olanaksýz bir kangren olarak canýmýzý yaktý. Yurttaþlar olarak bizler az ya da çok bu hastalýktan rahatsýzýz. Dýþ borçlarýn anaparasý ve faizlerini döndürmenin olanaksýz olduðu; bütçenin “70 sente muhtaç olma” yýllarýný yaþadýk, IMF’nin kapýsýný aþýndýrdýk. Enflasyon, devalüasyon kelimelerinin içeriðini öðrendik. Yediden yetmiþe kadar hepimiz adýmýz gibi ezberledik bu uðursuz sözleri.

         Bütçemiz kocaman bir havuz. Vergi, dýþ satým, turizm… gibi kaynaklardan besleniyor. Bu havuzdan suyunun tamamý yurttaþ olarak bizlerin yararýna akmasý gerekirken; musluklardan gereksiz tahliyelerle bir yýllýk yeterli olmasý gerekli su azalýyor. Erken bitiyor. Havuzdaki suyun yýl dolmadan bitmesi demek bütçenin açýk vermesi demek oluyor. Ve hükümet edenlere dýþ kaynak bulmanýn dikenli yollarýný gözüküyor.

         Bir önceki yazýmda anlatmaya çalýþtýðým yabancý sporcu alýmýna ödenen paralarýmýz bütçe açýðýnda gereksiz musluklarda sadece biri. 1966-67 sezonunda baþlayan yabancý sporcu özellikle futbolcu transferi son yýllarda kötü huylu bir ur gibi büyüdü büyüdü ve tüm ülkenin her bucaðýna yayýldý.

         Günümüzde Süper Lig ve TFF I. Lig takýmlarýmýz yabancý futbolcu kontenjanýný alabildiðine kullanýyor. II. Ve III. Liglerimizde yabancý transferi yasak. Fakat amatör liglerimizde takýmlarýmýza dört yabancý oynatma hakký tanýnýyor.

         Yabancý futbolcu transferi temalý yazýmda, spor kulüplülerimizin ne kadar cömert(!) davrandýklarýndan bahsetmiþtim. Þöyle ki; sadece dört büyüklerden Galatasaray 169, Fenerbahçe 166, Beþiktaþ 155, bu kervana daha sonra katýlan Trabzonspor ise 136 futbolcu transfer etmiþ. Ne büyük rakamlar!

         Örnek olsun diye sadece Galatasaray’ý ele aldýðýmýzda, Dünya Siyasi Haritasýnda yerini bile bilmekte zorluk çekeceðimiz ülkelerden çokça transfer yapmýþ bu güzide kulübümüz. Sýrasýyla: Yugoslavya, Ýran, Fransa, Surinam, Romanya, Polonya, Almanya, Nijerya, Bosna-Hersek, Ýsveç, Ýsviçre, Litvanya, Zimbabve, Ýngiltere, ABD, Galler, Hollanda, Brezilya, Belçika, Hýrvatistan, Kolombiya, Arnavutluk, Ýsrail, Meksika, Portekiz, Kongo DC, Kamerun, Sýrbistan, Çek Cumhuriyeti, Arjantin, Fil Diþi Sahili, Av usturayla, Uruguay, Ýspanya, Kamerun, Fas, Makedonya, Surinam, Norveç, Ýzlanda, Yeþil, Burun Adalarý, Senegal, Cezayir, Nijerya, Yunanistan, Mýsýr, Portekiz… Bu listenin 11 Temmuz 2021’de güncellendiði görülüyor.

         Galatasaray Spor Kulübü gibi diðer kulüplerimiz de farklý ülkelerden futbolcu transferi yapmýþ durumdalar. Hani olanaklý olsa aydan, gezegenlerden bile sporcu transfer etmekten sakýnmayacak sporumuzu yöneten kadrolarýmýz.

         Bütçeden, dýþ satým ve dýþ alýmdan bahsederken alým-satým iþlevinde denge aranýr. Dengenin tutturulmasý için alým yapýldýðý kadar ya da ona yakýn satýþ yapýlmasý gerekir. Ülke olarak, üretemediðimiz, imal edemediðimiz gereksinimiz olan mal ve diðer deðerleri dýþarýdan alýrýz… Borçla kapattýðýmýz bütçelerimizin açýk vermemesinin biricik nedeni; hazýra konma, kendi ülkemizde üreteceðimiz deðerleri kendi ülkemizde yetiþtirmeme aymazlýðýmýzdan kaynaklanmaktadýr... Ülkemiz maalesef dýþ alým mallarýnýn panayýrý durumunda.

         Mal ve diðer deðerlerin çoðunu kendi ülkemizde üretmek, yetiþtirmek önemli dedik. Günümüzde dýþ satým fazlasý veren ülkeler gereksinimi olan deðerlerinin azamisini klasik deyiþle kendi ülkelerinde üretiyor, yetiþtiriyor. Kalkýnmýþlýk düzeyleri sürdürebilmek adýna bilimin, teknolojinin en son verilerini kullanýyorlar. Okullarýnda en çaðdaþ yöntemlerde insan yetiþtiriyorlar. Emek harcýyorlar.

         Ülkemizde, un var, yað var fakat helva yapmaktan aciziz. Seksen milyonu geçmiþ nüfusumuz var. Genç nüfusumuzun oraný kalkýnmýþlýklarýna gýpta ile baktýðýmýz ülkeleri kýskandýracak kadar yüksek.

         Dýþarý oluk oluk para harcamak yerine spor kulüplerimiz alt yapýya daha fazla önem verip gençlerimizi yetiþtirse olmaz mý?! Ve hükümetlerimiz yabancý sporcu alýmýný yasaklasa kýyamet mi kopar?! Elbette ülke yönetimine soyunanlar iþin böyle yürümesi gerektiðinin farkýndalar. Farkýndalýðý hayata geçirseler dýþ transferlere bin bir güçlükle havuza biriken su-paralarýmýz ülkemizde deðerlendirilir. Böylece havuzun suyunda tasarruf saðlanýr… Olayýn önemine binaen geliþmeleri tekrar tekrar anlatma gereðini duydum…

          Lakin bu uðurda Atatürk gibi düþünmek uzun vadeli projeler yapýp uygulamak; þark kurnazlýðýna kaçma hastalýðýndan vaz geçmek gerek. Kumarý kurallarýna göre oynamak önemli. Ülke kaynaklarýna yönelip kendi gençlerimizden takým kuran Altýnordu Spor Kulübü camiasýna bir kez daha kutlayýp yazýmýzý Güzel bir sözle bitirelim: “Kurda sormuþlar niçin boynun kalýn?” “Kendi iþimi kendim yaparým!” demiþ.

Not. Trabzonspor’un da yeþil sahalarda fýrtýna gibi esen yerli futbolculardan oluþan kadrolarý vardý bir zamanlar.