Bu yazdýðým ne ilk yazý ne de son. Belki sonu gelmeyen bir mazoþizm. Ya da belki sonu var ama bir baþlangýcý yok.

Beynim düþünceler saldýrýsý içinde. Geziyorum belki yeryüzünde. Belki insanlar da geziyor. Yiyor, içiyor ve nefes alýyorlar. Bir de biriktiriyorum. Bir yandan çemberi geniþletirken, bir yandan daralýyor umut düþlerim. Sonu gelmeyen gri günlerimi düþünüyorum. Ilýk bir rüzgarda gökyüzüne bakýyorum; kayýsý çiçeklerinin kokusu ve topraðýn dayanýlmaz sarhoþluðu sarýyor duygularýmý. Yaþamak diyorum bir þekilde dünyaya gelmek ve trilyonlarca nefes alýp vermek.

Yaþamak kerpiç duvarlarýn altýnda topraðý koklamaktý belki. Belki geçen trenleri izlemekti pancar tarlalarýnýn sýcaðýnda bir yaz günü öðlen vakti!

Yaþamak karþýlýksýz sevmekti yeni yetme zamanlarýmýzda. Kalbimizin usulca çarpmasýydý her aþký tattýðýmýzda platonik baharlarda… Yaþamak, erkenden ölmeyi  istemek deðildi…