KANI YUTAN SOKAK

         Kümeleþmiþ toz bulutu daireler çizerek havalanýyor, sonra topraðý öpüyordu. Güneþ naz yapmayý býrakmýþ, ýþýklarýný bütün gücüyle göndererek yaktýkça yakýyordu ortalýðý. Çakýr Boðaz sýcaðý damarlarýnda gezdiriyor, ufacýk esintiler kýymete biniyordu. Gün ortasýnda ne varsa Çakýr Boðazýn kucaðýnda kendinden geçiyor, ikindi vakti baþlayan kýpýrtýlar gece yarýsý son buluyordu. Uyuyordu her ses, her nefes.

    

Ezan bütün kapýlarý týklatýyor, sokaklarý uyandýrýyordu. Azýðýný alan sokaðýn baþýnda traktörlerin römorklarýna doluþuyorlardý. Yaz tatilinde köyün çocuklarý baðda, bahçede çalýþarak evlerinin geçimine yardýmcý olurlardý. Kemal de annesiyle her gün üzüm yevmiyesine gider okul için para biriktirirdi.    Güneþ doðmadan baðlarda üzüm kesimi baþlardý. Sokaktaki kalabalýk traktörlerin hareket etmesiyle boþalýr, yerini sarý kýzlara býrakýrdý. Böðürerek sokaðýn sonundaki çeþmenin teknesinden kana kana sularýný içerlerdi sarý kýzlar. Toz toprak hallaç pamuðu gibi atýlýrdý her sabah. Evde kalan yaþlýlar evlerinin önünü süpürür, duvarlara dizili çiçekleri sularlardý. Sýra sýra dizili evet marka yað tenekelerindeki çiçekler susuzluða hiç dayanamazlardý. Fesleðen, arpa çiçeði, küpeli, damat bohçasý hemen küserler baygýn baygýn bakarlardý. Taþ duvarlarla yapýlan evler yaþlarýný yüzlerinden belli etse de içindeki mutlu insanlarla huzur abideleriydi. Evlerin geniþ balkonlarýndaki asma talvarlar gölgelenmek için biçilmiþ kaftandý.

  

Vakit öðleyi devirdikten sonra sokaðýn ruhuna can gelir herkes kendini sokaðýn kollarýna býrakýrdý. Tarladan gelen çocuklar karýnlarýný doyurup sokakta top peþinde koþar, bilye yarýþýna tutuþurlardý. Arkadaþlarýný toplayan Kemal için günün en güzel saatleri baþlamýþ olurdu. Kadýnlar kapý önlerinde çay þýngýrtýlarý ile iðne oyasý, dantel, kaneviçe yarýþýna girerler, hafta sonu gelecek çerçiye iþlerini yetiþtirmeye çalýþýrlardý. Yaþlýlar ortak yaptýrdýklarý çulfaldýkta savan dokur, kirmen eðirirlerdi. Bulgur kaynatma, salça çýkarma, yufka ekmek açma iþleri hep beraber yapýlýr herkes de bundan çok memnun kalýrdý. 

Huzur bulaþýcý hastalýk gibi bu sokakta yayýlmýþtý ama en fazla da cuma günleri mutluluk tavan yapardý; sokaðýn giriþine sac kurulur, börekler, bazlamalar nar gibi kýzarýrdý. Ateþte çay kaynar, tüm sokak halký bayram yapardý.  Kemal arkadaþlarýyla bazlama kokusunu alýr almaz koþar sýraya girer, karnýný doyururdu. Karný doyan çocuklar topun peþinde daha bir hýzlý koþarlardý. Çocuklarýn tek sýkýntýsý Rasim aðanýn sokaktan geçerken çocuklara kýzmasýydý. Bakýþlarýndan bile korkan çocuklar Rasim aðayý görünce kuytu yerlere saklanýr onun sokaðýn sonundaki tepedeki evine gitmesini beklerlerdi. Büyükler bile aðanýn karþýsýnda el pençe divan durur tek kelime edemezlerdi. Kemal annesine Rasim aðayý hep þikâyet eder neden bu kadar sert olduðunu sorardý. “Köyün en zengini, yanýnda onlarca iþçi çalýþýyor elbette sert olur, aða hükümet gibidir oðul” cevabý Kemali hiç tatmin etmezdi. “Nasýl hükümet gibi olunur, zenginlerin yüzü hiç gülmez mi?” gibi sorular beynini kemiriyordu Kemalin.  Her gün yataða yatýnca ilerde yapacaklarýnýn hayaliyle uyurdu Kemal; iyi kalpli bir aða olacak, köyüne futbol sahasý yaptýracak, çocuklara hediyeler bir de anasýna çamaþýr makinesi alacaktýr; Ali’nin babasý anasýna ikinci el bir makine almýþ, anasýnýn elleri de hiç kabarmazmýþ artýk.

Azýðýný beline kuþanan Kemal ezanla baðda buldu kendini. Altýn gibi Yalova incilerinin olduðu üzüm sandýklarýný traktöre taþýrken akþam yapacaklarý maçý da kafasýnda planlýyordu. Hatçe ninenin baþý biraz aðrýyacaktý seslerinden ama yine de severdi sokaðýn çocuklarýný, maç sonu bisküvi arasý lokumlarý, köfterleri her zaman daðýtýrdý. Bazen de ölmüþlerinin ruhu için palýza piþirirdi.

Güneþ ýþýklarý iþçilerin baþýnda baðdaþ kurmuþken yan baðdaki baðýrtýlar gözleri o yöne dönderdi. Rasim aða olanca sesiyle “sýra mýra bilmem, benim baðlar bugün sulanacak. Üzümlerim sýcaktan bayýlýyor yoksa tüccar anlaþmayý bozar. Son sözüm; su benim baða akacak,” diye baðýrýyordu. “Aðam bu kaçýncý oluyor böyle, suyu herkes sýrayla alýyor. Aða olman sana bu hakký vermez ki,” deseler de aðzýndan köpükler fýþkýran Rasim aða “ben bu köyün aðasýyým ne dersem o,” diyerek son sözünü söylüyordu. Kemal konuþulanlarý þaþkýnlýkla dinliyor, aðanýn haksýzlýklarýna kimsenin ses etmemesi de çok tuhafýna gidiyordu. Aðýzlarýna fermuar çekilmiþ iþçiler iþlerini bitirmek için üzümlere sarýlýp aðanýn arkasýndan sadece bakmakla yetiniyorlardý.

Güneþ vedalaþmaya hazýrlýk yaparken, sýcaklýk az da olsa azalmýþtý. Duvar diplerinde kýzlar evcilik kurmuþ oynuyorlar, kadýnlar bir köþede salçalýk biber temizliyorlar, Kemal ve arkadaþlarý top peþinde koþturuyorlardý. Sokaðýn yüzünde güller açmýþ, sesler günün yorgunluðunun üstünü örtmüþtü. Karþý takýmýn attýðý topa koþan Kemal topun yolun alt tarafýndaki bir evin bahçesine gitmesine engel olamadý, arkasýndan koþtu. Necla gelinin bostanýnýn içine giden topu alýrken evden gelen seslere Kemal kulak kabarttý. Rasim aðanýn kalýn sesi Necla gelinin aðlamalarýný bastýrýyordu. “Yuvamý yýkacaksýn gelme bir daha,” diyerek kapýyý açan Necla gelin Rasim aðanýn gitmesini istiyordu. Topu alýp bahçeden çýkmaya çalýþan Kemal aðayla göz göze geldi. Kaçlarýný çatan aðanýn alnýndaki çizgilerin çukurluðu Kemale baktýkça artýyordu.  Burnundan nefesler alev topu gibi fýþkýrýyor, giydiði ayakkabýsýndan topuðu dýþarda kalmýþ telaþla merdivenlerden inerken, iþaret parmaðýný göstererek bir þeyler mýrýldanýyordu. Kemal koþarak bahçeden çýktý. Kalbi yerinden fýrlayacak gibiydi. Arkadaþlarýna oyunun bittiðini söyleyerek eve girdi. Sabaha kadar gözleri fal taþý gibi duvara dikildi. Kimseye bir þey söyleyemedi. Sabah olduðunda hala bir insanýn nasýl tüm köye hükmettiðini, herkesi köle gibi kullandýðýný düþünüyor bir türlü cevap bulamýyordu.

Kemal üzüm sandýklarýný taþýrken uykusundan kirpiklerini birleþtirmemeye çalýþýyor, ne yöne baksa aðanýn suratý burnunun üstünde beliriyordu. Ýþlerini bitirip soluðu evde aldý. Sokaða hiç çýkmadý, beynini kemiren kunduzlara bir türlü engel olamýyordu. Annesi Kemale bir haller olduðunun farkýndaydý, aðzýndan laf almaya çalýþsa da baþarýlý olamýyordu. Evler boþalmýþ herkes kendini dýþarý atmýþtý. Gölgeleri dolduranlar neþeyle oyunlar oynuyor, kadýnlar ikindi çaylarýný yudumlayýp köyde olup bitenleri konuþmaya baþlayýnca; Hatçe ana “aðanýn edepsizliðini kahvede konuþur olmuþlar, akþam bizim oðlan söyledi” diyerek tülbentiyle aðzýný kapatýyordu.

Çelik çomak, yakan top, mendil kapmaca, gazoz kapaðý vurmaca oyunlarý  bir biri ile yarýþýyordu. Yaþlýlar kýrpýk kesiyor, sesler, koþturmalar sokaðýn canýna can katýyordu. Kemal ise odasýnda her dediði kanun, her sözü emir olan Rasim aðanýn kendisine zarar verebileceðini düþündükçe korkuyordu. Aðanýn bakýþlarýndaki kin öfke karþýsýna gelip oturmuþ, herkese korku salan bu insanýn gücünü parasýndan aldýðýný düþünüyordu.

 
Seherde plastik helkesini koluna takan, azýðýný beline dolayanýn kapýsý açýldý. Üzüm hasadýnýn sonuna geliniyordu. Daðýnýk saçlarý, yamalý þalvarýyla anasýyla çýktý evden Kemal. Üzüm iþi bitince þöyle öðleye kadar uyuyacaktý. Omuzlarý sandýk taþýmaktan kabuk baðlamýþtý. Önce sokaðýn sonundaki çeþmeden bidonunu doldurmak için ters yöne gitti. Anasý traktöre doðru yol alýyordu. Gözünden sakýnmazdý ciðerparesini ama halý hal deðildi Kemalinin. Yemiyor içmiyordu. Neþesi sevinci ölmüþtü sanki.

Buz gibi sularý kola þiþelerine doldurdu, traktörün römorkunda yer bulabilmek için adýmlarýný hýzlandýrdý. Birden sabitleþen bakýþlarýyla dengesini kaybetti. Bacaklarýndaki gücü toprak somuruyordu. Aðaçlardaki kuþlar korkuyla havalandýlar. Silah sesi dalga dalga yayýldý köyde. Köylüler sesin geldiði yöne doðru koþuyorlardý. Eski mavi tiþörtü kanlara bulanan Kemal gözlerini ayýrmýþ gökyüzüne bakýyordu. Kuþlar maviliklerde süzülmüþler özgürlüðün tadýný çýkarýyorlardý. Elinden ayrýlan þiþeler yuvarlanmýþ Kemalden uzaklaþýyordu. Anasýnýn boðazýný yýrtacak aðýtlarý sokaðý inletiyor, Kemalinin baþýný göðsüne yaslamýþ gözyaþlarý sicim gibi akýyordu. Kalbindeki sevinçlerine umutlarýna kör kurþun saplanmýþtý. Ilýk ýlýk akan kan topraðý sývazlayýp ayak ucuna doðru akýyordu.

Paranýn gücü bir kez daha mazluma galebe çalmýþtý. Minik bir yüreðin umutlarý, sevinçleri gökyüzüne doðru havalanýyor; hýrs, benlik, kin ve kara bir vicdan yürümeye devam ediyordu.

Sustu sokak, sustu bütün köy. Aðustos ayý giderken yakýp yandýrmýþtý; yürekler yandý, haneler yandý, hatta ikinci el çamaþýr makinesi bile yanmýþtý. Ölmüþtü kalpler, sokaklar. Çakýr Boðaz ölmüþtü. Gülmedi kimsenin yüzü, gülemedi. Kemallerin sokaðý; sesleri, oyunlarý, neþeyi ve de kaný bile yutmuþtu.