MAVÝ YEÞÝL ve SESSÝZ TINI

     Yaðmur topraðý sulamayý bitirmiþti. Gökkuþaðý peyda olmuþtu camýn ardýnda. Zaman yersiz ve yurtsuzdu. Demli bir duygu, vaatkâr vaktinde nöbetteydi.

     Çay bardakta henüz yarý olmuþtu ki masadan kalktý. Pejmürde saçlarýný topladý, daðýnýk sevmezdi. Sýrt çantasýna defterlerini, kitabýný, kalemlerini koydu. Fesleðene dokundu. Daðýlan rahiyasýný ciðerlerine doldurdu. On saniye gözlerini kapattý, ruhunda oluþan gayya kuyusuna baktý. Duvarlarýndaki yosunlarý gözleri ile çiðnedi. Dipsiz ve karanlýk bir kuyuda kalbinden bir týlsým aradý. Birbiri içine girmiþ duygularda zihni kulaç atýyordu. Açtý. Ve açlýk þahdamarýnda adýmlýyordu. Okumak ve yazmak. Küçülüp kitaplarýn arasýnda kaybolmak, kelimelerden halat yapýp tüm bedenine dolamak istiyordu.

     Direksiyona oturduðunda, güneþ saçaklarýný uzatmaya baþlamýþtý. Kollarýnýn arasýnda dünya kadar tonlarca uðultulu bir aðýrlýk vardý. Dünya, avuçlarýnda yuvarlanýyordu. Arsýz bir kalabalýktan kaçmak istiyordu. Camý açtý. Rüzgârýn yanaklarýný tokatlamasýna izin verdi. Belki kendine gelebilirdi. Son okuduðu kitap geldi aklýna. Aðzý sulandý. O nasýl bir ruhun ala bora oluþuydu. Küllü yaðmurlar yaðmýþtý kahramanýn dünyasýna. Ýçi acýdý. Yazar en sevdiði dostuydu. Her gün konuþur, rüyalarýnda aðýrlardý.

      Sýra sýra zeytin aðaçlarýný geçti, çam aðaçlarýnýn heybeti ve göðe ulaþma azimlerini seyretti. Yeþil maviye koþuyordu. Kucaðýný açmýþ mavi, kollarýný uzatmýþ yeþili sarmalamayý bekliyordu. Mavi aþktý, yeþil tutku. Uzanmýþ gelinciklere gülümsedi. Yolun sol tarafýnda arabanýn tepelediði köpek yüzünün ekþimesine sebep oldu. Kanlar içinde kalan köpeðin organlarý tüylerinin arasýndan sarkýyordu. Hangi vicdansýz öldürmüþ yolun kenarýnda býrakmýþtý. Merhamet göç etmiþ, gölgesini bile býrakmamýþtý. Dededen kalma evin yetmiþlik takta kapýsýný gýcýrtýyla açtý. Yamacýn aþaðýsýnda ýrmaðýn sesi kulaklarýna kadar koþuverdi. Sonra yanýna gidip sohbet etmeyi düþündü. Tozlarýn serildiði, yýllanmýþ tahta kokusunun karþýladýðý odaya çantasýný býraktý. Camý açarak dað havasýnýn girmesine izin verdi. Kendine bir kahve yaptý. Irmaða bakan zeytin aðacýna sýrtýný verdi. Irmak daðlardaki karlarý yutmuþ, bütün heybetiyle gürlüyor, yeþilin koynunda bebek gibi sallanýyordu. Kahvesini yudumlarken gökyüzünün maviliðine gözleri ile çýktý. Oradan daðlar, bahçeler nasýl güzel görünürdü. Irmak yeni gelin gibi daðlarýn arasýndan süzülüyordu. Gökyüzünün yýldýzlý kraliçesi olduðunu hayal etti. Alfabesini mavi, yeþil ne varsa anlýyorlar, bir tek kendisi anlamýyordu. Ýçindeki karanlýk ruhuna bir mum yakmaya çalýþýrken, doludizgin koþan atlar mumlarý söndürüyorlardý. Kahvesini bitirdi. Defterinin arasýndan kalemini eline aldý. Yazdý, yazdý.

     Dedesiyle yedi sekiz yaþlarýnda otlarýn üzerinde yuvarlanýp cuf cufculuk oynadýðý yýllar geldi yaný baþýna. Aðaçlara budama yapan dedesine aðaçlarýn canýný acýtmamasý için yalvarýrdý. Aðlardý, küserdi aðaçlar. Renkleri solardý. Bir gün dedesi adýna bir çam aðacý ekmiþti. Yemyeþil dallarýna sarýlýr, öperdi. Beraber büyüyeceklerdi. Kovasýyla sulardý aðacýný. Konuþurdu. Günler sonra kurudu aðacý. Sahra’nýnda kelimeleri, sevinci kurudu. O günden sonra asla aðaç ekmedi, hiç aðacý olmadý.

         “Sen akýp yolunu bulmuþsun,” dedi ýrmaða. Nefesinin son ketresine kadar derin derin nefes aldý. Ýçindeki karmakarýþýk birbiriyle boðuþan duygularýna hükmü geçmiyordu. Tekrar kalemi eline aldý, hayýr onlarca yazmasý gereken konu varken yazamýyordu. Tümceler kilitlenmiþ, harfler uçmuþtu. Yolun kenarýnda öldürülen köpek geldi aklýna. Sahipsizdi.  Terkedilmiþ ve deðersizleþtirilmiþti. Gözlerinden düþün damlalarý elinin tersiyle ovalayarak sildi. Dede evinde birkaç gün kalýp kendini toparlamayý düþündü. Topraða basýlan bir çift ayak sesi duydu. Ses hýþýrtýlý bir þekilde gittikçe yaklaþýyordu. Ürperdi. Yaslandýðý zeytin aðacýndan medet bekler þekilde pustu.

         “Kim var orada.”

           Arkasýna baktý, sonra gökyüzüne ýrmaða ardýndan tekrar arkasýna. Kalbinin atýþlarý koþmaya baþlamýþtý.

           “Korkmayýn, ben ilerdeki çiftliðin bekçisi Hasan. Arabayý görünce kim gelmiþ diye merak ettim. Kalacak mýsýnýz?  Bir þeye ihtiyacýnýz var mý?”

            “Ay korktum bir an. Hayýr teþekkür ederim. Kahve alýr mýsýnýz?”

           Sahra evden sýcak kahve getirdi. Hasan’la ýrmaða karþý kahvelerini yudumluyorlar, önlerine serilen sessizliði bozmak için bir þeyler düþünüyorlardý.

            “Dedenin yýllarý geçti buralarda. Þu daðýn koynunda, ýrmaðýn kýyýsýnda. Çocuk gibi baktý aðaçlara, elinde býçak gezdiði yerlerde hep aþý yapardý. Allah rahmet eylesin.”

             “Öyle.”

             “Kahve için sað ol,”

              Adam uzaklaþýrken, daðýlan zihnini toparlamaya çalýþan Sahra, kaynayan volkan gibi olan yüreðini durgunlaþtýrmaya çalýþýyordu. Güneþ, mavi ve yeþil ölmeye baþlamýþtý. Yatacaðý yere çeki düze verdi. Ekmek arasý peynir domates hazýrladý. Demlikte su kaynattý. Sallama çayý kupa da sallandýrdý. Karanlýk bütün renkleri yutmuþtu. Perdeleri çekti, masaya oturdu. Kötü yola giden karakterini kurtarmak istiyordu. Önce uyuþturucudan kurtarmalýydý, alkol kolaydý. Yazdý yazdý. Tam iyileþirken madde nöbeti tuttu. Annesinden para istedi, annesi vermedi. Büyükannesine gitti, vermeyince altýn istedi. Onu da vermedi büyükannesi. Yakasýný topladý silkti, þiddetin dozacýný arttýrarak istediðine kavuþtu.

         Birden tüyleri diken diken oldu. Rüzgâr sesli sesli camlarý dövüyor, çam aðaçlarý âdeta inliyordu. Ürperdi. Kocaman yutkundu. Ampüller söndü. Rüzgâr elektriðe galip gelmiþti. Elleri ile yataðýný buldu, bacaklarýný toplayarak yataða oturdu. Ýçinde sonu görünmeyen bir titreme vardý. Sebebi neydi? Büyükannenin korkusu gibi bir þey miydi? Yok. Kötü yola mý düþmüþtü? Hayýr. Yazmak ve okumaktý tek yaptýðý. Yazmak ve okumak, nefes alýp vermek gibi. Büyüyen rüzgârýn çýðlýðý odalarda gezinmeye baþlamýþtý. Küçükken annesinin öðrettiði dualarý okudu, kendini biraz rahatlamýþ hissetti.

        Rüzgârýn uðultusuna karýþan gümbürtü kapýnýn ardýndan gelmeye baþlamýþtý. Kapý hýzlýca dövülüyor ardýndan bir erkek sesi kendini ortaya atmýþ baðýrýyordu. Telefonunun ýþýðý ile pencereden baktý. Bekçi Hasan, elinde ýþýldakla kapý ardýnda bekliyordu. Yabancý deðildi. Kapýyý açtý. Kapýyý açmasýyla adam içeri daldý. Gözleri börtleyen Sahra þaþýrdý.

       “Hayýrdýr Hasan abi.”

         “Korkarsýn diye bir bakayým dedim.”

           “Yok niye korkayým ki!”

             Dediðine kendi de inanmasa dik durmasý, içinde yanan meþaleyi dýþarý taþýrmamasý gerekiyordu.

           “Ben varým korkma.”

           Adam ýþýldaðý masaya býraktý, kanepeye oturdu. Gözlerini Sahra’dan ayýrmýyor âdeta gözleriyle Sahra’yý yiyordu. Telefonunun ýþýðý adamýn yüzüne vuruyordu. Sahra iþi olduðunu, korkmadýðýný söyledi. Birden çirkefleþen adam Sahra’nýn üstüne yürüdü. Ellerine aldýðý kitap ve defter ile adama vurmaya baþladý. Vurdu vurdu. Ellerini son gücüne kadar konuþturdu. Caný boðazýna çýktý çýktý indi. Yerde yatarken pencereden bakarak gözleri mavi ve yeþil aradý. Yoktu. Karanlýk boðazýna kadar doymuþ, bütün mavi ve yeþili yemiþti. Sürünerek daðýlan defterin sayfalarýný kucaðýna topladý. Aðladý aðladý. Sayfalar da karaya bulaþmýþtý.

     Hayat; hayallerle nefeslerin arasýna sýkýþmýþ, çok ince bir çizgiye yerleþmiþti.

      Zaman; aný öðütüyor, artýklarý mahzenimize mühürlüyordu.

      Uslanan rüzgâr mýydý? Yoksa demini almamýþ zaman mý?

       Saatler sonra gözlerini açtý. Kucaðýndaki sayfalarý odaya daðýttý. Gözlerinin bütün feri kaybolmuþ, zift dökülen kalbinden silindir geçmiþti. Arabanýn anahtarýný alarak kendini arabaya attý. Sürdü aðladý, aðladý sürdü arabayý. Nereye kime gittiðini bilemeden. Lime lime etti içindekileri. Ýçindeki yanardað çoktan taþmýþ, ne var ne yok yakmýþtý. Gaza bastýkça bastý. Yeþil uykuda mavi ölüydü. Son kez çýktý sesi. Gece, son kez duydu sesini. Bir uçurumun dibinde; dününü, bu gününü, yarýnýný topraða bulayarak. Ýçinde biriken ne varsa saldý dýþarý, týpký yolda arabanýn tepelediði köpek gibi.