Bir düþ’ ün çýlgýnlýðýnda esen rüzgâr misali ne de olsa taþ taþýmadan aðrýyan kollarýmda yanan ateþe delalet o sýcaklýkta eriyen kar misali ruhuma yaðan nurun saflýðýnda iz sürdüðüm…

Gizinde saklý iç sesim, aþkýn muhalif varlýðýna eþlik eden isyaným ve tövbelerim ve yeminlerim…

Ýsyaným oysa mevsime ve kötülüðe ve iblise ve…

Haricinde ibraz ettiðim hiçbir þey yok iken yoktan var edene tapmanýn istikametinde saklý bir seyyah ruhum ki bedenim ve kimliðim bir ömür asla önem arz etmedi.

Þýk giyinmeyi az çok sevdiðim kadar da þaklatmadým parmaklarýmý ve tek seçenek tek þýk da tanýmam, Allah’tan baþka ve aþkýn haricinde gezinen ruhumla tavaf ettiðim s/onsuzluðun g/izini sürdüðüm takdirde…

Göðün saltanatý dinmedi gitti:

Önce karardý gök küre sonra yaðmalandý bulutlar ve yaðdý yaðacak yaðmur, derken yazýlasý bir kitap gibi bulutlar eþlik etti kalemime ve ruhuma.

Deliþmen bir sevdayým madem ve iþte dinmeyen siren sesleri:

Lades, diyen iklimden arakladýðým polenler ve gün ve gece ayýrt etmeden yaþaran gözlerime eþlik eden rahmet.

Kodaman varlýklarýn deðil küçümen cümlelerin firarýnda kopacak kýyametin de alametifarikasý iken çýkacak çýngarýn ve kopacak fýrtýnanýn ruhuna Fatiha okumalýyým belki de ve kekelemeden sevmenin güzelliðini bahþeden Rabbime nasýl koþmam nasýl tapmam ben?

An meselesi ölüm.

Bir aný mý yoksa dünde kalan mutluluk…

Ar bildiðim ve ayýrt etmeden sevdiðim kadar umuttur da inancýma eþlik eden katýk.

Gökte saklý görünmez bir ipte yürümenin de kerameti ve ufka bandýðým kalemim ve iþte üstüme baþýma bulaþan mürekkep lekesi…

Ah, ben asla iflah olmam.

Surelerde saklý tuttuklarým kadar suretlerde saklý imayý da bana sunmakta kalp gözüm ve istikrarla yaþayýp istikrarla acý çekerken yetmedi ihtimamla sevip itiraz hakkým dahi yokken hayatta ve iþte kalemimle tutanaklara geçirdiðim.

Devasa bir hortum adeta beni içine çeken sonra da boþluða püskürten.

Sudan bahanelerle beni terk eden sevdiklerim, dostlarým.

Ne bir yetidir ruhumda eksik olan ne de yetim olduðum için feveran ederim: varsa yoksa adaletsizlik ve yorgun ruhuma bir beden büyük gelen hüzün bulutlarý:

Sancaðýmý diktiðim.

Saltanatýný sürdüðüm iklim.

Seferi tanýðýyým hüznün ve de kaderime hürmet ettiðim kadarým kederle süzülsem de esefle beni üzseler de…

Makul olan ne var ne yok peþindeyim ve iþte içimde büyüyen o izdiham.

Mubah olansa muktedir duygularýn hicreti.

Muhatap olduðum kâinat ve sessizlik ve yalnýzlýk.

Gelin görün ki; ruhum ve yüreðim nasýl da kalabalýk…

Tezat duygulardan çýkýp da yola teðet geçtiðim ölüme dalkavukluk eden kederime ithafýmla ve temcit pilavý gibi ayný þeyi söyleyen insanlara duyduðum tahammül gücümle tedavülden kalkmýþ kimse ve hangi duygumsa reþit bir ömrü deðil hercai bir yüreði temsil etmekteyim…

Uyruðu olmayan hayallerimin ve ifrata kaçan umudun tevekkül yüklü ruhumda saklý sonsuzluðun ve bilinmezin de ansýzýn teþrif ettiði yana yakýla deðil sevdayla yaþadýðým ve Rahman dýþýnda huzur bulamadýðým gerçeði ile aþka ve inanca doyamýyorum.

Bir rengim yok benim çünkü ben gök kuþaðýyým.

Ulaþýlasý bir rakýmsa çýkmaza girdiðimde konduðum o tepe noktasý ve iþte teþrif eden gecenin karanlýðýnda kolaylýkla önümü görebildiðim ve inancýmý günbegün büyüttüðüm, benim tek gerçeðim.

O izafi rotada saklý duygularýn hümayunu.

O kesirli sayýda yuvarladýðým ondalýk nidalar.

Yosun tutmuþ þiirlerimle derlediðim bir yolculuk iken kalemimin sevdasýna düþtüðüm ve içine düþülesi aþkýn yüz görümü iken beþi bir yerde þiirlerim yüzde yüz emin olduðum hikâyelerim ve denemelerim ve tevekkül yüklendiðim kadar aþkýn Ýlahi d/okunuþunda varsýn ýskalasam da mutluluðu insanlarýn g/özünde neye denk düþtüðümü bilsem bile…

Bile bile sevdiðim.

Gözünün ta içine bakýp da içine düþtükleri o karanlýk tüneli kolaylýkla görebildiðim.

Safsata yüklü sevdalardan ve yalancý aþklardan gýna geldiði kadar sistematik bir yoksunlukla hiçliðime vakýf olduðum kadar s/onsuzluðu nasýl da gayretle ve tükenmek bilmeyen bir çaba ve umutla kucaklamaktayým.

Bir redif olabilirim.

Reddedildiðim kadar da randýman alýrým hayattan.

Yanan bir ateþ olsam ne ki beti benzi atmýþ yalanlardan uzak yaþadýðýma kani iken yüce Yaratan.

Binlerce yeis mi?

Ya da beis?

Bense duygularýn esiri ve nesri ve neþri ve de reisiyim eþrafýn alaylý gülücükleri deðildir tamah ettiðim ve özendiðim bir tek Allah’ýn kulu yok iken evrende öykündüðümdür içime esen o deliþmen rüzgâr ve öldürdüðüm nefsim ve önem arz eden deðilim önem vermediðim kadar yalanlara ve ihtiraslý ruhlara ikaz ýþýðý evrenin aralýksýz yanar ve söner.

Sobelendiðim þu kavþak.

Ebegümeci duygulardan ördüðüm buket.

Bazen bir fýsýltý.

Bazense bir vaveylaya dönüþen.

Hýçkýran deðil isyan eden hiç deðil ýskaladýðým kadar hayatý ve mutluluðu ibraz ettiklerimse ne ki içimde saklý iken sonsuzluðu ve deliþmen nutkumda saklý tuttuðum kadar ufku ayýrdýndayým sözcüklerin ve makûs talihimin güncesidir tuttuðum notlar ve de tuttuðum nefesim ve tutulasý aþkýn rahmeti ile yýkandýðým.

Yalayan rüzgâr ve yaðýz bir delikanlý iken umut.

Yaþaran ruhum ve yeþeren gözlerim.

Muktedir olana itikadým ve iþte inancýn eþiðinde hüznün beþiðinde sollasam da içimdeki çocuðu sað çýkmak adýna yarýna elbet solumdan boþalan kurþun gibi aðýrlýðýmca altýn verseler de deðiþmem ben içimdeki masumiyeti ve tutkuyu ne hiçbir þeye ne de hiç kimseye ve kimsesizliðimin sonlandýrandýr hayatýn içimde kalan ukdelerinden ördüðüm hüzün hýrkamla Peygamber Efendimin izinden gittiðim ve iþte içine sýðýndýðým o maðara ve örümcek aðlarýnda takýlý saçlarým ve hülyalarým ve rüyalarým ve bitimsiz coþkum ve duygularým…

Bir nebze de olsa huzur bulduðum deðil asla…

Sonsuzluða çevrili ve kurulu ruhum ve cümlelerimle asýlý kaldýðým göðün müdavimi yaþýmla yasýmla karaladýklarým deðildir asla bana yeten yetecek olan çünkü ben imkânsýzlýðýn ve acýlarýn ve sonsuzluðun müptelasýyým teslim olduðum Rabbimi her an’ ýmda her duygumda hissedip resmederken aþký yaþadýðým ve yaþattýðým kadar iman gücümün bana eþliðinde maðarada uyuya kalmýþ olduðum gecenin sabahýnda aydýnlýða ve feraha çýktýðým…