Düþkün bir renk olduðumu bilmezdim düþlere düþkünlüðümde açan yaralý bir gelincikmiþim meðer ben.

Ne begonya ne gül ne karanfil…

Hayli alýngan ve kýsacý ömürlü bir gelincik.

Dündüm gündüm aslýnda hüznün ta kendisi ve hastane koðuþlarýnda nöbet tuttuðum günler yine döndü geri ama ben razýyým beklemeye acý çekmeye de aslýnda her þeye aslýnda herkesten gördüðüm muamelenin nezdinde hali hazýrda ayakta kalýyor olmamýn da bir mucizesidir an itibariyle ruhumdan dökülenler ve yüreðimden ayaðý kayanlar…

Mentollü bir gazabým.

Alýntý mahiyetinde ayaðýma giydiðim ruganýn yine ayaðýmý acýttýðý ve efkârýmý güncellediðim bir Haziran gecesi üstelik mevsimin de ayýn da ilk günü hani bir Haziranda doðduðum ve de annemin ölümcül bir uykuya dalmasýnýn da sinyali iken onu yataðýnda baygýn bulduðum.

Delice.

Nasýl nasýl yanmakta caným ve ben her þeyin en çok da annemin uzaðýndayým bir o kadar dip dibe iç içe onunla yaþadýðým bir ömrün þu son sekiz ayý ve iþte gonk vuruldu ve iþte karanlýk deldi içimi yüreðimi oysaki daha dün Mayýsýn son günü birbirimize söz vermiþtik doðum günü pastamý birlikte yiyeceðimizi ve üzerinden henüz iki geçti ki: ne pastayý yemek kýsmet oldu ne de annemin gideceði mi kalacaðý mý Rabbin takdirinde iken.

Acýmla acýmasýn da bana hiç kimse.

Açtýðým yüreðimi de artýk kýrmasýn hiç kimse…

Ve ben öyle bir yerimden kýrýldým ki: gül mizacýmý da yitirdim yýldýz kimliðimle de adeta kayýp gittim.

Ritmi hüznün kulaklarým uðuldarken.

Rengi hüznün beti benzi atmýþ güneþe sövdüðüm.

Sýcak bir gün ve gece ama ben nasýl da üþüdüm annemin gözlerini açmasýný beklerken hastane bahçesinde yeniden nöbet durduðum.

Acýmla beslendiðim doðrudur ama ben annemin acýsýný asla kaldýramam yine de büyük konuþmuyorum ve Rabbime sýðýnýyorum sýnandýðým kadar da sinemde kocaman bir yangýn baþ verdi bir çiçek gibi dikenli tellerinde hüznün mutluluðun bir rivayet ve de martaval olduðunu bir kere daha gösterdi bana yaþam denen bilmece.

Ölümcül bir rüzgâr oysaki yaprak kýmýldamýyor.

Solgun ve süzgün güneþ nasýl da yakýyor…

Bense üþüyorum üstüm kalýn ayaklarým soðuk baþým sallanýrken gelincik çiçeði olduðumu da þimdi keþfediyorum çünkü ben sadece annemin Gül’üyüm ve de hep öyle kalacaðým bana yürekten Gül diye seslenen ve beni çok seven tek insan.

Ýdame ettiðim hayatýn kayýp yörüngesinde…

Ýtiraz etme hakkýmýn bulunmadýðý yazgýnýn tarifesinde.

Yanlýþlarýmla hemhal tövbe ettiðim.

Yalandan korkup yalan söylemediðim…

Ve bana sevmeyi ve inanmayý ve dürüst doðru bir insan olmayý öðreten kadýn.

Adýmýn da kimliðimin de yok önemi artýk bu yüzden herkes beni dilediðince çaðýrabilir ve ben ç/aðladýðým kadar da ç/aðdan uzaðým çünkü ben dünde saklý bir rüzgârým içime estiðim çünkü ben…

Çünkü ben, sadece annemin Gül’üyüm yeter ki elimi de yüreðimi de býrakýp yitip gitmesin bu kadar vakitsiz ve de çok erken…