‘’Bir
de sevsem şu ismimin ilk harfini
Her şey güzel olacak, her şey
Yani
ben orkestradan kovulunca berbat duygulara kapılan ben
Karşılıksız mektup yazmada üstüme kimseyi tanımayan ben
İstiklal Marşı’nı iki satır önceden okuyan
İlkokul bir çocuklarının başını okşayan ben
Şimdi nereye koyayım bu heyecanlanmış gövdemi
Nereye, soğuktan üşümüş ellerimi nereye
Ah ben
Ah sen…’’(Alıntı)
Ey, sevgili sessizlik…
Senle çıktım yola bile bile racon
kestiğini sesimi eksik etmedim aşkın yazı-tura oyununda üçüncü bir şıkka denk düştüm:
Açılıp da kapanmayan bir parantezim
ben ve dilediğince yerleş içime.
Diktasıyım aşkın aş erdiğim
mutluluğun güvesi belki de iç güveysi bir şiire namzet yakın durduğum
limanlarda boykot edildiğim semt pazarlarında açamadığım hangi kapı yok ki…
Yokluğun varlığıdır beni ayakta
tutan.
Varlığının da yokluğu ve siman nasıl
da tanıdık, ey, sevgili yalnızlık…
Aşkın hicreti ve dokunulmazlığı
özlemin kürediğim sözcükler ne ki zalim kükrerken ihaneti ve kini.
Kibirli bir yadsımazlıkla doluyum:
Yâdım.
Yâd ellerde yağdığım.
Yağdırdığım sözcüklerse yeni baştan
inşa etmişken evreni…
Yanıldığım kadar yandığım.
Yakardığım kadar yağdırdığım.
Yağan rahmetin tecellisi varsa yoksa
iman gücümle bulduğum huzurdan da yok iken ötesi…
Öteki beri.
Ötüşü kayıp bir kuş gibi bastığım
piyanonun fildişi tuşunda yansıyan renklerin yadsıdığı bir güz akşamında.
Tansiyonu dinmeyen bir şelale adı
anne olan o hane:
Derdest olmuşluğum.
Dertop yıldızların kopuk
kuyruklarında unutulmuşluğum.
Yerle yeksan olmuş cihanın ayak sesi
açmazında varlığımı yoklukla sınandığım değil sadece annemin sesine duyduğum
özlemle at koşturduğum ve üstüme rakip tanımadığım hüzün kulvarı ve öğütülmüş
hecelerimin hıçkırdığı yalnızlık bulvarı.
Cep delik cepken delik madem…
Mademki kimyam tuttu bilinmezle.
Görmeden t/av olduğum…
Aşkın kayıp aksanında tuş olduğum.
Patavatsız hayaller sokağında
kaybolduğum…
İzdihamsa adam boyu.
İzbelerde saklanası gölgeler.
Aşkın hitabında değil sessizliğinde
saklıyım.
Leb demeden yuvarladığım leblebi
yokuş aşağı ve işte düşmez kalkmaz bir Allah.
Kanayan diz/e/lerime pansuman
yaptığım duygu birikiminde dumura uğradığım kadar yaşam denen iklimde…