Saçaklý ruhum yaðan yaðmura aldýrýþ etmeden yollara düþtüðüm.

Urganým ve rugan ayakkabýlarým dünde kaldý týpký mutluluk gibi.

Göçebe bir tanrý adeta sessizlik ve yalnýzlýk.

Kurak yazýn kurak nidalarý ve suskunluðumun nazarýnda cenk ettiðim semada saklý bir kuþkanadýna duyduðum ihtiyaç.

Hava nemli.

Hava savruk.

Havasýz kalan sözcükler gibi annemin yorgun bedeni.

Yâdým dünse yarenim umut.

Yaðan yaðmursa ýslandýðým ne malum?

Göç vakti geciken insanlar aslýnda insan olmaktan ziyade insan doðmak insan kalmak ve insanca sevmek.

Kaskatý bedenim gecenin uyruðu ve kaderin buyruðu.

Susmak bilmeyen hüzünlü çýrpýnýþlar.

Ak akçem yok.

Kara bahtým dünden tescilli.

Yine de yine de þafaðý bekliyorum hastanenin gece yarýsý kalabalýklarýna eþlik eden üç beþ adým adýný unuttuðum ilaçlar ve annemin soluksuz kalan bedeni.

Rengim yok artýk.

Çünkü ben yokum.

Hanemde yangýn hazinem sevgi ve umut ve Rabbin teþviki ile yine baþ koydum umuda tam da her þey sonlanmýþken.

Ýçimdeki korku had safhada deðil her nedense annemin eve döneceðine inancým tam.

Þükür beni sevmeyenler var acýmalarýndan bin beter addedilmesin hani üstelik kan baðým olan az sayýda insan.

Çürük bir gök gecenin rüzgârý püsküllü.

Gergin bir hat çünkü had safhada hata dolu yeryüzü.

Matem.

Kaygý.

Umut.

Yorgunluk.

Uykusuz geçen koca iki gün.

Gecenin neþri ve bir avazda doðacak mý sahiden yeni gün ve ay?

Bakaya kalan yine benim.

Yarý yolda býrakýlan yine benim.

Ama yarý yolda býrakmadýðým insanlar sayesinde içimde gaipten gelen bir huzur var üstelik vakit dolmuþken üstelik altýna imza attýðým akit beni annemin maliki annemin annesi yapmýþken.

Sorgu sual.

Sahi, biz bu noktaya ne ara geldik?

Karanlýk.

Soðuk.

Gecenin diri rüzgârý meylettiðim aslýnda sahipsizliðimle ilintili ve benim tek sahibim var insanlarýn gözünde neye denk düþtüðümün de bilincinde ve ayýrdýnda.

Doktorlar ve tüm saðlýk personeli tüm gayretleri ile insanlarý bilgi ve inanç ýþýðýnda saðlýk ve derman daðýtýrken Allah’ýn izniyle her nasýlsa son noktaya gelinmiþ olunsa bile…

Lanet yaðdýran karanlýk.

Umut ve saðlýk ve hayat daðýtan hakkýný asla ödeyemeyeceðiz saðlýk personeli ve devletin hastaneleri.

Allah bu devlete zeval vermesin artýk iyice kanýksandýðýmýz acil serviste parmaðým tetikte adeta kör noktasý hüznün ölümün bizle dalga geçtiði.

Saatler saatleri kovalarken.

Karanlýk hasat zamanýný beklerken.

Bilip bilmemek arasýnda gidip geldiðim.

Her fýsýltý bir nida.

Her çýðlýk bir kurtuluþ ya da veda.

Ýzbeler tedirgin.

Ýndinde rahmetin edebildiðim dualarýn hükmü ne olur sonlanmasýn, demenin ta kendisi elbet Rabbime teslim olduðum elbet annemi önce Allah’a sonra doktorlara emanet ettiðim.

Birileri arkamdan çekiþtirirken birileri yüzüme püskürtürken nefretlerini.

Pekiþen iç sesim suskun.

Gece hareketli bir o kadar durgun.

Çocuk gelinin kanlý duvaðý belki de bir vurgun.

Körü körüne inandýðým her kim ise beni yanýltan ve iþte Allah’a havale ettiðim.

Son bir yýldan fazlasýný had safhada acillerde yoðun bakýmlarda harcadýðýmýz zaman ve umut kaybý ve nice izlek ve tutulan nutkum bense bir görevden ziyade birincil hedefim iken defalarca kodladýðým 112 ile nerede ise sýrdaþ akraba olduðum.

Sýnýrlarým.

Sinirlerim.

Hak ihlalim.

Öznem kayýp özlemim kayýp aslýnda kayýp olan benim.

Kývamýný tutturamadýðým bir krema gibi akýþkan ve yapýþkan duygular ve telefonuma yaðan mesajlar akla zarar.

Gecenin küskünlüðü.

Gecenin bitimsiz hüznü.

Sabaha yaklaþýrken artýk adýmý dahi unuttuðum yeter ki bir terk ediþ olmasýn benimki yeter ki diðer acillere de vakit tanýsýn yüce Mevla.

Ýklim seferberliði.

Ýkilem yüklü insanlar.

Adeta birer tiyatro sanatçýsý çoðu ve her nasýlsa sýrtýmdan vurulduðum ama tasvip etmediðim kimseyi hançerlemediðim.

Þu bir gerçek ki: bu yazýyý ve nicesini yazma amacým sadece iç sesime engel olamadýðým ve paylaþtýkça yükümün azaldýðý.

Bu baðlamda kimsenin de acýmasýný gerektirecek bir durum yok ki birileri bunu yüzüme haykýrýrken…

Anne hakký hiç ama hiç ödenir mi?

Hele ki annesiz büyümüþ bir annenin, annemin hakký.

Ortak paydada buluþtuðum güzel insanlarýn ve dostlarýmýn varlýðýna duyduðum inanç ve güven nezdinde paylaþmadan duramadým iþte:

48 saat uykusuzluðuma raðmen gözümü de uyku tutmazken.

Dert deðil.

480 saat dahi uyumadýðým zamanlardan geliyorum ben ve iþte direncim dünden takatim tükense de diretiyorum kadere ve kedere:

Ben umudun tutuklusuyum.

Ben annemin tutuklusu ve duasýyým nasýl ki niyazým sonsuz ve sadece Rabbimden istediðim.

Zar tutan Azrail.

Es geçen hayaller.

Pas vermediðim inançsýz savruk ruhlar ve insan görünüþlü canlýlar ki cansýz nesnelerin dahi bir ruhu bir gücü olduðuna inanýp Allah aþký ile bu hayata dayanmanýn da diðer adý iken kalemin nezdinde karaladýðým üç beþ cümle ve yazý ve þiir.

Edebi niteliði olmalý elbet her yazýlanýn lakin bu kaygýyý bertaraf edip içimi dökmek istedim on seneden fazla bir zaman olmuþken dostlarýmla hocalarýmla pek çok þeyi pay edip derdi de kapý dýþarý etmenin bir yolu iken kalemin diktiði sökükleri yüreðimin ve kale duvarlarým çünkü ben savaþçý ve cesur bir annenin kýzýyým þükürler olsun ki yüce Rabbime…