‘’Sana, durup dururken yazmak zorunda kalmasaydým. Bütün meselelerden kaçtýðým gibi uzaklaþmasaydým senden de.

Ne olurdu, bazý sözleri hiç söylememiþ olsaydým; ya da bazý sözleri hiç söylememek için kesin kararlar almamýþ olsaydým.’’(Oðuz Atay)

Ruhumun tünediði o minval…

Hani, hani, kendimden uzaklaþtýðým yakýnlaþmak adýna tüm insanlara…

Hani, içimdeki hüznü yüzüme gözüme bulaþtýrdýðým elbet güneþin de balçýkla sývanmayacaðý gerçeðine binaen parlayan gözlerim ve saçlarým.

Ruhumu tetikleyen bir minval diliyorum Tanrýdan ölümsüz olmak gibi ölümlü sevgime kulp takanlara haddini bildirmek gibi ve ýsrarla sevdiðim ve de yazdýðým yazgýmý kabullenmemin ertesinde alt yazý geçmekle iþtigal yeni güne ve geceye ve yarýnlara kabul görmek adýna toplumda soyutlandýðým gerçeði ile koþar adýmlarla Rabbime yaklaþtýðým.

Münferit bir gün ve sýradan bir yenilgi olmasýný dilerdim ve içine düþtüðüm tüm yanýlgýlarýn yansýmasýnda biliyorum ki ben; sevginin hem feri hem neferiyim sebepsiz sevebildiðim kadar insanlarýn sebepsiz yere uzaklaþtýðýný görmek benden canýmý ayrý acýtýrken bir de yakýnlarýmýn serzeniþte bulunup kinayelere sýðýndýklarý ve eþsiz bir gýybet denizinde beni boðmaya çalýþýrlarken günaha bulaþtýklarý…

Evrenin kini.

Ýnsanlarýn nefreti.

Allah sevgisine akabinde insanlarý sevmeye odaklý bir güzergâhta kâh iteklendiðim kâh acý sözlerle namýmýn yürüdüðü.

Bekasý mý ömrün?

Yoksa bakaya kalan zaman mý?

Bacasýndan tüten duman gibi sevdalandýðým Paþabahçe vapuru.

Vurgun yediðim þehir ve þehir sakinleri.

Ýçtimada geçerken ömür.

Ýhmaller dâhilinde ikaz edemeden…

Ýbraz ettiklerim Tanrýya ve defterim insanlar tarafýndan dürülürken.

Menfi ya da müspet eleþtiriler asla yapýcý olmayan bir minvalde yýkýma uðrayan ruhum caný yanan bedenim ve yalnýzlýðýmýn dahi ihlal edilmiþken sýnýrlarý.

Sinir katsayým.

Haizi olduðum o farkýndalýk ve kümelenmiþ duygularým.

Müsveddeye yazdýklarým ve tüm hatalarýmý temize geçirip Rabbime sýðýndýðým.

Rengi de yok iken insanlarýn ve duygularýn ve iþte ihbar ettiðim ve iþte Rabbime havale ettiðim azgýn ruhlarý sahiden kutsayacak mý zaman?

Mekânsýz ve zamansýz ve boyutsuz.

Hemhal olduðum sýkýntýlar ve fýrtýnalar ve fýtratýma yakýþan yaptýðým ses etmeden yaþayýp yazdýðým.

Dokunulmazlýðým da olsun hani mademki bana yakýndan dokunamýyor onca insan ruhumu hýrpalamaya yüreðimi parçalamaya ne haklarý var?

Hak hukuk da tanýmaz iken çoðunluk ve azýnlýkta kalan masum yüreðim ve insan sevgim asla da çýtkýrýldým deðilken bile olmayacak bir yerden yeniden ve defalarca kýrýlýp küllerimden yeniden doðmama vesile iken yüce Rabbim.

Eþkâlim yok.

Ýþgal edilsem de.

Emsalim yok.

Yeniden ölüp doðsam bile.

Bir emare mi yoksa gizli saklý olan?

Allah’ýn bildiðini kuldan saklamadýðým kadar bildiklerini Rabbimin yanlýþ yansýtan insan nesli insan nefsi.

Ötekileþtirilen bir minvaldeyim hayli cebbar gölgeler hayli kalantor sözcükler.

Rengi solan gök kuþaðýnda serili bir örtü gibiyim ve ben beyazým alabildiðine beyaz ve pervasýz ve cesur ve cebbar çünkü doðrunun ve sevginin peþindeyim bir yitimde saklý iken yatýk cümleler ve yetim yüreðimle nasiplendiðim sevginin ve hüznün göçünde öç alýrken münafýklar ben ruhumun göçüne hazýrlanýp Allah yolunda yaþýyor olmamýn verdiði huzurla farklý bir boyuttayým.

Yorgun.

Yitik.

Hiç biri.

Hiçliðimi muhafaza ederken varlýðýmý kutsayan.

Varlýk katsayýmda sabit bir noktaya odaklanýp en çok da üç nokta koymayý sevdiðim yaþam serüvenim ve edebiyat maceram.

Köhne bir ev.

Karanlýk bir dehliz.

Ve o kör noktasý yalnýzlýðýn.

Ýçinde saklanasý bir lahit.

Hayat.

Kabir azabý yaþarken çekilen çileye istinaden bir kördüðüm ve iþte çözülmesi gereken binlerce denklem.

Arzýnda ömrün.

Depremle yerle bir olan.

Artçý sarsýntýlarý döngünün Ýlahi Aþka baþ koyan.

Mecali kalmasa da.

Endamý yitip gitse de.

Haþmetli öngörüler ve kovuþturulan gerçekler.

Konuþlu olduðum o tepe noktasý hayatýn da optimumunda saklý tutulasý.

Ruhun azat edilmesine çeyrek kala.

Araf’ta sýkýþýk kalan cümleler ve devrik bir komutan gibi ihaleye kalan duygularýn tezat vuruþlarýnda farklý kutuplarýn kutsandýðýnda ansýzýn infilak eden bir yürek gibi bir ruh ve rabýtasý evrenin rengi solgun gülüþlerin istiþarede bulunup çekincelerini yok sayan bir yemin gibi kutsal kitabýn üstüne ant içip insan kalmanýn da bekasý iken umudun ve Ýlahi Aþkýn enginliðinde sevgiyle istiþare eden sözcüklerin de merkezden geçip sonsuzluða odaklý bir var oluþun yansýmasý…

Ýçtenliðin.

Aksayan ayaklarýnda yalnýzlýðýn ve insanýn Rabbine dönük yüzü ve Ýlahi Aþký çevreleyen inancýn ve de umudun simgesi iken þiirler ve þair asla çekinmeden asla geri durmadan açtýðý o devasa paranteze sýðdýrdýðý kadar duygularýný arda kalan ayracýn da himayesinde yokluðun var oluþ kaygýsýnda sere serpe serildiði zeminde duyulmazken de sevginin ayak sesi çünkü kâinatý kapsadýðý kadar da tüm insanlýðý içine alan sevginin örtüsüne sýðýnan dilekler ve dualar gibisi de yok iken arz ettiði kadar talep bulan sevginin emsalsiz gücünde yaþadýðý ve yaþattýðý kadar sevgiyi þairin.

Müptelasý olduðu kadar aþka ve umuda eþlik eden inancýn gücünde savrulan beyitlerden arda kalan o hoþ koku ve doku elbet yüce Rabbin de ilk emri iken, ‘’oku’’…