Ýklimin azadesi nefti duygularýn nakaratý özlemin ayak sesi kuþ misali bir hiciv ki uçmanýn güncesi…

Kat izinde saklýyým mevsimin meþru müdafaasý yalnýzlýðýn bir gök cismi adeta tepelerde uçuþan sersem sefil sözcüklerin gevþemiþ contasý.

Meczup düþlerimin sistematik serzeniþi dün mizaçlý gün ýþýðý solmaya dair ve elde var hüzün.

Kýtalar aþtým ama bildiðin coðrafyalara düþmedi yolum bilmediðin þiirlerde asýlý kaldým:

Basmakalýp sevmediðim kadar beyan etmek zorunda kalmasaydým ah, keþke yalnýzlýkla özdeþ ay ýþýðý bense yýldýzlara yakýn bir minvalde boðulurken yalnýzlýðýn enginliðinde kýyýlara vuran bir yakamoz misali önce ölüyorum sonra doðuma öykünüyorum bu nasýl bir acýdýr bilemezsin, azizim.

Hüzün mektebinde deðil hayaller diyarýnda okudum ben:

Azýða aldýðým üç beþ hayal ve her kýrýntýdan nasiplendiðim ölçüsüz düþlerin haznesinde bombardýmana tutulmuþ sefil bir þehrin müdavimi iken öncüm düþlerin gölgesinde akan yaþlarýn izdihamýnda önce savruldum sonra savunmaya geçtim ve ölçüsüz bir hüzünle ýskaladým ben hayatý ve mutluluðu en çok da ben sevmiþken evrenin kýyýsýnda evrenin deltasýnda aslýnda her evresinde aykýrý düþlerin sicim misali yaðmurunda yaðmalandýðým gerçeklerin minvalinde yüz vermediðim kadar paraya pula kaç pul imiþ meðer deðerim.

Yaþam ve ölüm arasýndaki o ince çizgi týpký delirmekle akýl saðlýðý arasýnda rnk veren baþ veren umut gibi ve aþkýn müfredatýnda en çok ben sevdim en çok ben öldüm en çok da sivrildim dikenlerimin deldiði her hayal yumaðýný baþýma taç ettim taþlansam da taþ tutmadým taþa tapmadýðým bazense taþ kesildiðim…

‘’Karþýnýzda eylülün sesi
Aðustosa çekildi, eylülün sesi
Birazdan konuþacak
“Bu dünyada yaþamak can sýkýcý bir þeydir baylar.

Eylül ki, sorabilir mi
Hüzünler iç kamaþtýrýyor, aþklarsa niye yoksul
Bir asfaltýn kuru sýcak soðuðundayýz
Oysa bir deniz feneri mevsimsiz ölür baylar.

Dahasý
Bu düðmesiz giysileri þöylece giymek
Bir boþluðu giyinmek mi olur
Olsun
Ýþte karþýnýzda ekimin sesi
Kasýmýn sesi sonra…’’(Edip Cansever)

Arýyorum kendimi…

Ah, keþke aramakla mümkün olsaydý kendimi bulmam.

Maðdur düþlerin semtinde bizim yakada yaþayan bir metafor iken kýsýk sesli güneþ ve mazlum iklim…

Seyrindeyim gri bulutlarýn, meftun iklimler kalesi diktiðim ve iþte elimde buruþuk bir resim yoksa adý Eylül müydü aradýðým kendimin melun rüyalar kasabasýndan firar edip de fani yüreðimin kasvetinde mi boðulacaktý þüheda mazim?

Geçkin bir kadýn sesi.

Geçimsiz bir adam.

Kendini geç sevmiþ mahzun bir gülüþe konuþlu seferi rüzgâr.

Ve bir yitim saklý içimde bir de yetim düþlerin yatýya kalan çocuksu gülüþleri her eksildiðinde zaman her yangýnda son kurtardýðým iken kendime söylediðim her yalan.

Sözcükler iç cebimde yargýlanýrken.

Ruhum tepede asýlý muhabbet ehli bir bulut misali daðýlan sözcüklerin daðýnýk yataklarýn müdavimi buruþuk bir yastýk yüzü bir de yüz vermediðim aþkýn esintisi ve iþte tebessümlerden derlediðim bir buket çiçek sepetin içinde ben seferi rüzgârýn alýp da savurduðu matem ve aylardan Eylül, azizim…

Metanetin de izini sürdüðüm.

Sözcüklerin yontusu ve yüreðimin kirli sepeti melun mahzun sürüklendiðim yol boyu yaþ çoktan kemale erdi ki kalemin gizinde bir sessizlikle yüz göz sözcüklerin baðlanmadan basireti bulmalýyým illa ki kendimi.