Kaybolduðumda hayatýn belirsizliðinde kýlýfýný buluyorum yaþamanýn

Beni nereye koyacaksýn bahþettiðin bu kaderin içinde.

Terk edildim.

Anlaþýlmamaya, 

Kabul görmemeye terk edildim tüm samimiyetimle 

‘’Ýçimden gelen bir ses 

Ben kara olacaðým

Ýnsan olmak 

Ve doðrunun ve yanlýþýn þaþýrmanýn etten ve kemikten yaratýlmýþ insan haliyim. 

Kendime doðru insan olduðumda bulacak anlamýný yaþamak.’’(Alýntý)

Tersimden okuyorum tersimden kalktýðým her günün külüne banýyorum içimde açmayý erteleyen gülün ömrü ne kadar ki ve iþte üstü örtülü bir fani mezarýna yakýn duran ve de; Mehter marþýnda topraða verilmeyi umuyorum Ummanlara denk gelen kabrim midir yoksa kalbim mi unutulmayý tehir edemediðimse hangi iklim ve umduðumdan deðil umarsýzlýðýndan insanlarýn nasýl da besleniyorum ikircikli dünyalarýn yaðýz delikanlýsýdýr cümlelerim oysaki ben henüz bir çocuk olabilmenin vakur ve ulaþýlmaz hevesinde ç/atlayan sabýr taþýyým.

O minval ki…

Göðün terennümü.

Öylesine bir sona meyyal ki…

Yerkürenin soluk yüzü ve silik ruhu ve kurþun yaðdýran lanetin çoktan unutulmuþken de iyi insanlarýn nuru.

Nar misali daðýldýðým.

Ve eli kulaðýnda hazanýn…

Demedim deme kapýyý çaldý bile.

Ruhumu sattýðým afra tafralar cemiyeti.

Na’þýmsa çoktan hazýr.

Ne inilti ne kasýntý; safi sessizlik sair gürültü þairin de küfesinde saklý yükü.

Ben mevsimlerden mevsimler beðenirken þükürler olsun ki yaz da nihayetinde teslim etti ruhunu.

Dökümlü etekleri vardý babamýn gül düþmez çehresinde nidalarý saklýydý hüzün hýrkasýnýn; hani, halamýn ördüðü aradan bir yýl geçmemiþti ki babamýn gömüldüðü.

Oysaki o hýrkayý halam bana örmüþtü demem o ki: bir hýrkayý çok gördü bana kader bir de babamý.

Kestirmeden gittiðimiz bir yol ölüm: bu gün neþe yarýn hüzün sonra düðün elbet kim ne derse desin çözülmeyen bir kördüðüm.

Menþei ve de ömrün.

Saklanacaðým neresi kaldý ki topraktan baþka?

Seveceðim kim kaldý ki sevdiðim herkesi uðurladýktan sonra?

Sevmiyorum ama kendimi.

Sevemiyorum kendime ettiðim zulmü.

Kýrýk bir kalp, raydan çýkmýþ bir lokomotif.

Vagonlarsa arkadan gelen sözüm ona ve kim bilir içinde neler saklý?

Hüzün bohçam ve hüzün sarnýcým.

Derinlemesine bir acý teselli bulamadýðým ne ise tecelli etti edecek ve de büyüyecek hüznüm.

Yazý yazmanýn da zamaný mýdýr þimdi hani ne de olsa az evvel uðurladýk rahmetliyi.

Dualar dilimde dualar kalbimde kalemse devrik bir lider misali piþkin piþkin gülümsese de aldýrýþ etmiyorum ve þimdiden kavuruyorum kendi helvamý.

Býçkýn rüzgâr.

Hayta mevsim.

Hoyrat kalemim.

Gözlerimde çökertme.

Ruhumda taziye.

Yüreðimde yonga.

Acýmsa çok taze.

Açamadýðým bir kara kutu az evvel denemiþtim açmayý aslýnda hep deniyorum kendimi aþmayý.

Dingin bir ruha olan özlemim diri bedenim nasiplenmediði kadar dinginlikten ve sözcükler de sýrça köþküm tasvip ettiðim etmedim ne varsa dünde saklý.

Yazýn hayatým.

Yazýn sevdam.

Yarýda kalan her þeyim.

Hiçliðimle muhatap.

Huzurun da tekzibi.

Var olmanýn hicreti.

Yaþamýn meali bir de yaþayamamanýn fermaný þiirlerle damgaladýðým ruhum varsýn yýkýlsýn kale’ m varsýn enkaza dönsün tahtým bahtýma hep razý gelmedim mi?

Bir þerh düþülecekse eðer ki hayata demem o ki:

Az evvel düþtü içime Eylülün ateþi az evvel hohladým aldýðým nefesi tutmak adýna içimde ve tutmak adýna kendime verdiðim sözü hani olur da bir gün bir ara rastlarým kendime…