‘’Oysa pencerelerden sarkan ýþýklar bile
Herbiri baþka baþka
Acýlar baþka baþka
Her günkü sözler, her günkü konuþmalar
Ayný plaklarla ayný þarkýlar
Tutmuyor hiç birbirini
Ve
Mutluluk
Bir kibrit çöpü ne kadarcýk yanarsa.’’(Alýntý)

Öncemde ne mi saklýdýr, hafýz varsýn duymasýnlar yine de söyleyeceðim ikiletseler de ikiletmeden mademki seviyor ve yazýyorum varsýn mübalaða etsinler taþlasýnlar ruhumdaki simyacý var ya bir de dönmeyen yangýn misali örtüþtüðüm külüm mademki daracýk bir leðende açabilen çelimsiz bir gülümdü öncemde saklý künyemde saklý ve öncem…

Tamam, tamam, hafýz:

Ýkna edemesem de eþrafý söylemektir vazifem.

Önce külliyeme sýðýndým mezar sessizliðinde devasa bir oda nicedir kulp takanlarýn isyaný ve iþkencesi bense yaralý bir mahkum misali dört duvarýn da temsili resmi beynimde programlý sistematik bir yalnýzlýk ve uðultusu sessizliðin ansýzýn da bastýrmadý mý yaðmur ve iþte þerh düþülesi bir zemin, yerin ayaðýmýn altýndan kaydýðý…

Bedenime çektiðim falaka ve bedenimi ihraç ettiðim cihan görünmez bir kýble bildiðim o devasa oda derken sessizliðin sonlandýðý ve ruhumun gölgesinde solmaya dair çiçekler en çok da kendim iken bir çiçek dikenlerimin dahi solduðu oysaki son tutamaðýmdý hayata.

Derin dondurucuda geçmiþken yýllarým ve çöl sýcaklýðýnda hissiyatým çöl misali ayaðýmý yakan kumun aciz varlýðý oysaki bendim aciz olan ve güçsüz addedilen ve iþte o gün tam da o gün baþladý masalým.

Peri kýzý mýydým yoksa Kadý kýzý mý?

Varsa yoksa bir muallimin ilk göz aðrýsý ve çöken avurtlarým ve içimde dinmeyen yangýn.

Vurulmuþtum alnýmýn tam da ortasýndan ama kan kaybýndan ölmeyecektim varsa yoksa hissizliðin zulmü dünyayý dar edenlerin geniþ mezhebi bense enginlere kulaç açan ve dünümü gömüp günümü de öldürmelerine izin verdiðim kuru bir çöl çiçeði mademki emir de büyük yerden:

‘’Önce oku’’ diyen Huda.

Þimdi sýra ölmeye gelmese de bedenim hissiz ruhum durgun yüreðim nefti ve nemli ve küflü bir var oluþ sancýsý.,

Þairin de dediði gibi:

Bitti yalnýzlýklar, bir büyük yalnýzlýk var artýk
Ýki kaktüs gibiyiz Cemal’le ben
Kendi çöllerimizden koparýlmýþ.

Cansever’in Cemal’i benimse yalnýzlýkla örülü dünyam ve nasýl da görgülü bir yalnýzlýk.

Baþka baþka pencerelerden baksak bile…

Bitiminde günün mademki devreye giren kanlý ve karlý bir gece…

Himayesinde kaderin, esefle sökülen eteklerim ve çöldeki ayak izim yoksa ben çöl çiçeðinden ziyade öl/gün bir gül müydüm de dikenlerim hala yakýyordu canýmý?

Mutluluk ne ki, hafýz?

Ne öncem ne günüm ne de sair güncem.

Köpek olduðum kapýsýna hayali gölgemin deðil mi ki zerresi deðildi umurumda…

Mutluluk ne miydi, hafýz?

Belki öncemde ta baþta tattýðým, çocuk aklým çocuksu sevdalarým ve çocuksu yanýlgýlarýmla her insana k/andýðým.

Aklýn hutbesi.

Sözcüklerin de kubbesi.

Masalýmý ise çoktan yazmýþtým ve koyduðum o nokta ama…

Nasýl da nasýl da yanýlmýþtým:

Asal bir sayý yoksa asil mi demeliydim?

Ya da asi miydi içimde sonlanmazken söylemi çocuk kalbimin ve mateme büründüðüm ve mutluluðun mutlak varlýðý kimyamda dinmez coþku ve sevgi ve ötesiz düþlerim yetmedi ötekileþtirenlerin acý veren yalancý yüzleri…

Bir sure iken umudun yankýsý…

Ruhumun da sureti iken sureti kati inandýðým cihanýn fevri yalanlarý…

Sen söyle o halde hafýz:

Neydi mutluluk?

Ne Cansever’im ne Süreya ama içimde de sonu gelmez bir coþku ve ilham ve yazma isteði mademki mutluluk buydu:

Söyle hafýz, haksýz mýyým?

Alabildiðine mutlu ve coþkulu ne zamanki yolum bir þiire düþse baþým dik baþým düþmeden öne yaþamýþlýðýn idraki ve ilhamý ve itibarý eksik etmediðim kadar evrenden kendimle olan yolculuðumda sonuna kadar saklý tuttuðum ilham ve erdem…