‘’Ben ucuz bir romandým. Hayýr, kötü bir edebiyatýn bile bir gerçekliði vardýr: Can sýkýcý gerçeklikleri bile benden gerçekti.

Ben yoktum; hatta ben yokum, olmadým diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yan yana gelerek beni tanýmlamak istemezlerdi.

Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydý; bana ait bir cümle, bir düþünce olsaydý.

Binlerce yýldýr söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydý!’’(Alýntý)

Düþlerim metruk.

Metruk ve nazenin göðün temennisi bir iklimim ben içimde derlediðim duygulardan nemalanan þiirlerle ve yazýlarla örülü hayatým.

Yüreðimi ihya ve de ihbar ediyorum ki caným daha çok yanmalý ve tahakküm altýnda geçen ömrüme raðmen hür irademle yazýyorum ben þiirlerimi ve yazýlarýmý.

Kapkaça uðramýþ bir hayatým ve çalýnmýþ hayallerimin ardýndan uzun bir süre kendime gelemedim ve kendime geldiðimde artýk her þey için çok geçti ve içimde ansýzýn hâsýl olan bir dürtü:

Pekiþen hasretim ama kendime.

Ýnsan sevgim ve dönüþümlü birileri benden nefret edebilirken ve ansýzýn ruhuma düþen tohum:

Ben de nefret etmeliydim kendimden.

Ve ettim de.

O gün bu gündür kendimi ve gerçeklerimi ve gerekçelerimi arýyorum ve nihayetinde de buldum. Neyi mi?

Kendimle þakalaþmayý becerdiðim günlere duyduðum özlemle kendime olan düþkünlüðüm ve kendime olan uzaklýðým ve iþte hulasasý duygularýn bense kibirli bir el yazýsýndan çok fazlasýyým en çok da alýn yazýmla istiþare ediyorum gün ve gece ve uzlaþsam da uzlaþmasam da kendimle sihirli bir d/okunuþla kendimi düz beyaz sayfaya seriyorum ve ruhumun üstünden silindir gibi geçsin diye de kalem coþkuyla ve umutla yazýyorum.

Dur durak bilmeden yaþadým ben.

Üstüne üstük yanlýþ duraklarda indim.

Ve durakladým nereden baksanýz onar yýllýk periyotlarla hayli þeyi de savsakladým ve kâh kendime yenildim kâh hayata ve defalarca düþtüm de yere ama bir þekilde yerimden defalarca kalkýp baþým dik kaldýðým yerden devam ettim hayata.

Bir geçiþi olmaz mý o periyotlarýn ve verdiðim uzun aralýklý esler.

Bir sus payý söylem bildim ben sessizliðimi.

Bana bildiren biri vardý.

Benim de bildiklerimi O’na söylediðim ve de içimden geçenler ve duygu familyasýnda balta girmemiþ ruhumun her zerresinden çaldým ben kendimden çalýnmýþ hayallerimin üstün bardak bardak þiir içtim ve yeni baþtan hayaller kurdum.

Kurumlanmýyorum.

Kýrklýyorum belki acýlarýmý.

Sýrýtmýyorum.

Sýzmýyorum.

Sýrtýmý sývazlayanlar pek yok.

Yüreðimi çalanlar bir var bir yok.

Bense kimsenin yüreðinin peþine düþmedim varsa yoksa içimde saklý o mevsim ve yüzlerce sayfadan oluþan nesir.

Nasýrlaþmýþ yüreklerin yakýnýndan dahi geçmem üstelik onlar her ne kadar hatýrþinas ve sevgi dolu olduklarýný söyleseler de inanmam.

Gerçi hep de inandým insanlara ve her yüreði saðdýcým bildim solumsa doldu ve taþtý.

Taþkýn m/eziyetleri var insanlarýn bir arpa boyu yol almadýðýma inandýðým.

Belki de kendini arpa ambarýnda sanan tavuk gibi gagaladýðým ve iþte içimdeki o resmigeçit.

Duygular familyasýndan uzandýðým bir sürü iklim ve istifli duygu.

Bense bir ömür duygularýmýn röntgenini çektim öncesinde resmini çekmiþ olsam da detaylara haiz deðildim ve iþte yazmaya baþladýðým ilk gün itibari ile köþeli kocaman bir parantez açtým her güne her gece.

Ýçim týkýþ týkýþ.

Dýþýmsa buruþuk.

Ortayý bulamadýðým bir hayat.

Ortaladýðým bir açý belki de sözcüklerimin acý çektiði ve iþte ne zamanki onlarý bir bir hizaya sokayým her biri nasýl da mutlanýyor bense içimdeki çocukla halay çekiyorum sözcüklerden bazen harman dalý oynuyoruz artýk aklýnýza ne gelirse.

Çalgý.

Çengi.

Çirkin olan hiçbir þey yok ruhumda ve yüzümde ve dýþýmda da.

Ýsmim aydýnlýk alným da bazen çamur bulanýyor bir yerlerden bazense taþlar atýlýyor kafama bense ekmek uzatýp onlara benzemediðimi bizzat gösteriyorum ve yere attýklarý ekmeði bir koþu alýp üç defa öpüp de baþýma koyduðum doðrudur elbet Allah’tan af dilediðim onlar adýna.

Çýkan af yasalarýndan nasiplenen pek çok katil ve hýrsýz var ve de vatan haini.

Ama Allah’ýn Adalet Terazisi hep doðruyu tartýyor ve hüzünlü yüreðimi bilen yine O gerçi asla beddua etmiyorum canýmý yakanlarýn ardýndan ama ahýmý duyuyor Yaratan ve mazlum yüreðime rahmet yaðdýrýyor bazense gökten nur yaðarmýþçasýna gözlerimi dikiyorum gök kubbeye ve Rabbimin ne kadar yakýnýmda olduðunu hissediyorum.

Ateþ olmayan yerden de duman çýkýyor ve içime bir kývýlcým düþüyor derken bir tane daha ve adak adýyorum her gece ve ataða geçiyor ruhum yeter ki bataða düþmeyeyim ve iftiraya uðramayayým diye dua ediyorum…

Hiç olmadýðým kadar mutlu ve özgürüm artýk.

Hiç olmadýðým kadar da seviyorum kendimi.

Sýrdaþ iklimlerden birine derken bir diðerine sekiyorum ve çocuk kalbimle alkýþ tutuyorum yýldýzlara.

Nemalandýðým pek çok kehanet var mesela mutluluðun ve cennetin içimde saklý olduðu gerçeði…

Bakýnýz; kehanet dedim ama gerçek olduðunu da öðrendim artýk sonunda ve mutluluðun bir rivayet olmadýðýna da artýk kanaat getirdim.

Bazen sessiz.

Bazen cebbar.

Bazen inanýlmaz daðýnýk.

Bazense derli toplu.

Neyin neye denk düþtüðünü bir þekilde tahayyül ediyorum ve iþte kaderimle ve kederimle el sýkýþtýðýmýn da ispatýdýr yazdýklarým ve yazacaklarým çünkü ben bir kâhinim bazen benim bile kendimi þaþýrttýðým…

Sahi, gülümsemeyi benim gibi hak eden biri daha var mýdýr ve de çalýnmýþ hayallerimin ardýndan yenilerini hayal ettiðim…

Biraz sonra uyanacaðým bu rüyanýn bir rüya olduðunu da sakýn söylemeyin bana.