Yazýn o kavurucu sýcaðýnda arabamla giderken radyoda çalan þarkýlara eþlik ediyordum,yada etmeye çalýþýyordum.

Þehre girmeden çevre yolunu takiben þehir dýþýndaki hastanenin oto parkýna arabamý park ettim. Eþim sýrtýmý þöyle bir yokladý ve “çok terlemiþsin üstündekileri çýkar yoksa hasta olacaksýn” dedi. Böyle durumlarda eþim her zaman arabamda bir çanta içinde birkaç adet iç fanilasý ile külot , tiþört veya gömlek bulundururdu. Arabamýn yanýnda etraftakilerin bakýþlarýna aldýrýþ etmeden fanila mý ve tiþörtümü deðiþtirip hastanenin ziyaretçi giriþ kapýsýna yöneldim. Hem pazar hemde ziyaret günü olduðundan kalabalýktý.  Burada diðer hastaneler gibi ziyaret belirli saatlerde deðildi. Kurallara uymak kaydýyla hasta yakýnlarý her zaman ziyarete gelebiliyorlardý.

Giriþ kapýsýnýn yanýnda beklerken içimden bir ses”Hadi gir ziyaret et” diyorsa da dedi baþka bir ses de “boþ ver dön git” diyordu. “Hadi girelim” dedi eþim. “Gel þu aðacýn altýna oturalým da biraz soluklanalým” dedim. “Býrak þimdi soluklanmayý hadi girelim”
Kapýdaki kalabalýk arasýnda eþimle birlikte hastaneye girip hasta koðuþlarýnýn olduðu katlara çýkmak üzere asansörlere doðru yürümeye baþladýk.

Biz iki kýz bir oðlan orta halli memur ailesinin çocuklarýydýk. Kardeþler olarak birbirimizi sever ve kollardýk. Küçük kýz kardeþim öðretmen oldu öðretmenle evlendi. Ben devlet dairesinde memur olarak görev yapýyordum. Ortanca kýz kardeþimiz ise bir bankanýn muhasebe müdür yardýmcýsý oldu ve bankanýn müdürüyle evlendi.
Eniþtemiz iki oðlan kardeþti ve hali vakti oldukça iyi idi. Eniþtenin memleketinde epeyi arazileri vardý.Bunlarýn yanýnda da baþka gayrimenkulleri de vardý. Yani eniþtemiz çok varlýklý biriydi.
Eniþte sessiz sakin konuþmaktan ziyade dinlemeyi seven efendi biriydi.
Bir erkek çocuk ile bir kýzlarý oldu. Bizim kýz zaman içinde belirgin olarak deðiþmeye baþladý. Gerçi çocukluðumuzda da bazý þeylere burun kývýrýr,kapris yapardý . Zor beðenen biriydi. Çocuklarýnýn ikisi de Üniversiteyi bitirdiler. Bu arada bizim kýz kardeþ çok deðiþmiþti. Neredeyse onu ziyaret etmek için bizden kim olursa olsun sanki randevu almak gerekiyordu.
Annemiz ve babamýzda ölünce kalan bir evin paylaþýlmasý sýrasýnda çýkarttýðý hiç yoktan bir bahanelerle kopmak üzere olan ipleri iyice kopardý.Gerçi sonunda anlaþma olmuþtu ama bizim kýz bana küsmüþtü.
Bu arada erkek çocuk iyi bir üniversiteyi bitirdi,yurt dýþýna doktorasýný da yaptýktan sonra iyi bir þirkette iþ buldu. Kýz ise oda üniversiteyi bitirdi ve bizim kardeþin tüm itirazlarýna raðmen orta halli bir kiþi ile evlendi. Burnu havalarda olan kardeþim kýzýnýn düðününe bizi çaðýrmadý. Zaman zaman duyduklarýma göre kýz kardeþimin kýzýnýn kocasý kendisinin baþýndan beri hor görüldüðü gerekçesi ile kardeþime baþlarda gizli ama sonralarý açýktan tavýr almaya baþlamýþ.
Bir müddet sonra eniþte rahmetli oldu. Onun cenazesine dahi çaðrýlmadýk. Neden sonra eniþtemin vefat ettiðini baþkalarýndan öðrendim.
Bizim kýz , çocukluðumuzda olmayan ama daha sonralarý nasýl edindiyse edindiði kendi katý kurallarýný uygulamaya devam edince çocuklarda yavaþ yavaþ kopmaya baþlamýþlar. Bir müddet kardeþim çocuklarýna mirastan mahrum ederim baskýsýyla tehdit etmiþse de herhalde çocuklar sonralarý paraya da önem vermemeye baþlamýþlar.
O burnu büyük,küçük daðlarý ben yarattým, benim param var ben istediðimi yaparým düþüncesi yerini yavaþ yavaþ yerini ben ne yaptým piþmanlýðýna terk etmeye baþlamýþtý.
Ev iþlerine yardýmcý bir bayanla iþler ne kadar saðlýklý yürürse bir zaman öyle gitmiþ. Zaman içinde hastalanmýþ. O sevilmeyen damadý tarafýndan doktor doktor dolaþtýrýlmýþ . Artýk kýsa bir ömrünün kaldýðý gerçeðini sonunda öðrenmiþ.
Daha önce havalarda dolaþan kardeþimin ayaklarý yere basmaya baþlamýþ ama bir bakmýþ etrafýnda ne küçük kýz kardeþim nede ben varým. Sadece oðlu ile o sevmediði damadý ve kýzý var.
Hastane koðuþlarýnda yattýðý o bitmez tükenmez bilmez çok uzun gecelerde özel koðuþunda gözlerini tavana dikip geçmiþi acý acý hatýrlayarak yaptýklarýnýn tüm bunlara deðip deðmediðini sorgular olmuþ.Hayatta olan abisi ile kardeþini arayacak ama arama cesaretini bir türlü kendinde bulamýyormuþ. Damadý kardeþimden habersiz bir gece hem beni hemde küçük kýz kardeþimi arayýp durumu anlatýyor. Kayýnvalidesinin bizleri arayacaðýný ama daha önce yaptýklarýndan utandýðýndan bizleri arama cesaretini kendinde bulamadýðýný söyledi.
Bende ilk eþimin vefatýndan sonra yeniden evlenmiþtim. Bu hanýmým da kardeþimle iyi niyetle diyaloða girmeye çalýþmýþsa da kardeþimin telefon konuþmalarýnda iyi niyetli görünmesine raðmen hiç bir iyi adým atmamýþtý. Zaten kardeþim oðlumun düðününe ve benim ilk eþimin vefatýna da gelmemiþti. Hatta bir bayramda “ Sen büyükte olsan kardeþini ziyarete gidelim” diye onun evine gitmiþtikde evde yoktular geri döndük. Bir gün küçük kardeþim bizi ziyarete geldiðinde eþim öteki kardeþim içinde bazý hediyeler koymuþtu ama tam kapýdan çýkarken telefonla küçük kardeþimi arayan diðer kardeþim” eðer abimlerin bana yolladýklarýný alýr ve bana getirirsen seninle de iliþkimi keserim” diye tehdit etmesine raðmen küçük kardeþim”olsun ben götüreyim belki ikna ederim” demiþti,ama yinede almamýþ.
Sahip olduðu zenginlikle sonradan edindiði huylar, ayaklarýnýn altýndaki kumlarý o farkýnda olmadan yavaþ yavaþ onu zaman içinde tam bir yalnýzlýk içine çekmiþti.Ýþte bir zamanlar kendinde var olan mevki ve daha çok para için etrafýna kýrýcý olan kardeþim þimdi hastanede gün sayýyordu.
Asansörle ineceðimiz kata geldiðimizde Onkoloji servisinin bekleme salonunda yeðenimi gördüm. Yeðenimi son gördüðümde Orta okulu yeni birmiþ Liseye baþlayacaktý. O tanýdý beni. Yanýndaki kiþide eþiymiþ. Oturduk baþladý aðlamaya. Annesinin beni çaðýrdýðýndan haberleri yokmuþ. Ama yalnýz kaldýðýnda gözleri dolu dolu olduðunda “ne var?” diye sorulduðunda “ yok bir þey!” deyip geçiþtiriyormuþ. Oda yaptýklarýndan bin piþman ama bir türlü bizi aramak için eli telefona gitmiyormuþ.
Annesinin yaptýklarýnýn kusuruna bakmamamýzý söylüyordu Çok kýsa zamaný varmýþ.
Kardeþimin kaldýðý özel odaya gitmek için ayaða kalktýðýmýzda,bana ve aileme daha önceki yaptýklarý aklýma geldikçe ayaklarým sanki geri geri gidiyordu.

Eþim “ Gidelim” dedi. Bekleme salonu ile kardeþimin yattýðý odaya kadar geçen o çok kýsa sürede tüm yaþadýklarýmýz bir film þeridi gibi gözlerimin önünden geçti.
Özel odanýn kapýsýna geldiðimizde” müsaade ederseniz ben yalnýz girmek istiyorum” dedim.Kardeþimi yaklaþýk18 senedir görmüyordum. “Sizler beni bekleme salonunda beklermisiniz?” dedim. Kardeþimin kapýsý aralýktý.Bir müddet kapýnýn önünde durup üstüme baþýma çeki düzen verdim. Girip girmemek arasýnda tereddüt ederken nasýl olduysa kapýyý yavaþça açtým. Kardeþim tam kapýnýn karþýsýnda pencerenin yanýnda yatýyordu. Kolunda serum, aðzýndaki maske ile de oksijen veriliyordu. Soluk alýp vermesinde bellikli epey zorlanýyordu.
Kapýnýn önünde ne kadar süre öylece kaldým bilmiyorum. Ýçeri girdiðimde kardeþim kafasýný hafifçe bana doðru çevirdi ve öylece kalakaldý. Ýçeri çökmüþ ,piþmanlýk anlatan gözlerinden yaþlar akmaya baþlamýþtý. Konuþamýyordu ama gözleriyle,yüz ifadesiyle sanki benden özür diliyordu.Kolunu kýpýrdatacak hali yoktu. Bir zamanlar paraya dayalý kuvvetiyle etrafýný ezip geçen o kadýn þu yatakta yatan kiþimiydi ? O heybetli,küçük daðlarý ben yarattým edasýnda olan kadýn gitmiþ, onun yerine saçlarý dökülmüþ zavallý aciz bir kadýn gelmiþti.
Bir müddet yataðýnýn yanýnda öylece dikildim. Eskiden kalma bir iç güdüyle sarýlacak olsam sanki beni elleriyle yavaþça iten o kadýn,kardeþim aklýma geliyordu.Bir müddet ne yapacaðýmý bilmeden öylece ona baktým. Oda bana bakýyordu. Ne bir þey söyleyebiliyordu nede bir hareket yapabiliyordu. Aðlamasýný bile gururundan beceremeyen kardeþim nasýl olduysa þimdi sessizce akan gözyaþýlarýna aldýrmadan aðlýyordu. “Geçmiþ olsun abla!” kafamý çevirdiðimde hemen arkamda küçük kýz kardeþim duruyordu. Oda aðlamaya baþlamýþtý. Yavaþça çömelerek elini avuçlarýmýn içine aldým. Senelerdir hiç görmediðim sevgi pýrýltýlarý vardý gözlerinde. Tokalaþýrken, sarýlýrken mikrop kapacak diye kaçan kadýn,olan son gücüyle avuçlarýmýn içindeki eli ile ellerimi tutmaya çalýþýyordu. Benimde gözlerimden yaþlar akmaya baþlamýþtý. Serum takýlý eliyle güçlükle aðzýndaki oksijen maskesini çýkardý diðer elini güçlükle havaya kaldýrdý,küçük kardeþimi iþaretle yanýna çaðýrdý. Bir eli benim avucumda diðer eli küçük kardeþimin avucunda bir müddet öylece kaldýk. Nasýl olduysa oldu ben ve küçük kýz kardeþim yatakta yatan kardeþimizi sevgiyle kucaklamak istedik. Oda bunu istiyordu ama gücü yoktu. Yatakta bir yumak olmuþ aðlýyorduk. Odaya giren hemþirenin ikazýyla neden sonra ayrýldýk ve kardeþimin yataðýnýn kenarýna oturduk. “Teyzeciðim bak kardeþlerin gelmiþ” dedi hemþire haným. Ama kardeþimizin konuþmaya mecali yoktu. Sadece gözleriyle konuþuyordu.Eþimde odaya geldi. “Bak buda benim eþim” dedim memnun oldum dercesine hafifçe gözlerini kapadý açtý.
Senelerdir hasret kaldýðýmýz kardeþ sevgisine demek bu hastane odasýnda son verecekmiþiz. Gerçi o bizimle tek kelime konuþamadý ama geçmiþinden özür dilediði her halinden belli oluyordu.
Peki, yýllarca bir kor gibi yakan kardeþ sevgisi bu hastane odasýnda bitti mi ?

Bu gün kardeþimizi defnettik,eve döndüðümüzde yeðenim bir mektup uzattý. “ Dayý bunu annem siz hastane ye gelmeden birkaç gün önce yazdý ve ben vefat ettikten sonra abime ve kardeþime verirsiniz diye tembih etti” dedi.
Ben bir kenara çekildim, mektubu açtýðýmda çok kýsa bir yazý vardý:

Sevgili abiciðim!
Beni affedebilecek misin, eðer senin üzerinde hakkým varsa hakýmý helal ediyorum, pek yüzüm yok ama sende bana hakkýný helal edermisin abiciðim ?
Kardeþin.

Ne olursa olsun aramýzda ne geçerse geçsin biz kardeþtik, nasýl helal etmem.!

 Kamil ERBÝL