Düþlerin rengini merak etmiyorum üstelik ilk günden beri içimde olan o merak duygusunu yok sayýyorum.

Ellerim titriyor ve sesim üþüyor elbet sýfatlar iken ismimin ziyneti.

Ben ise koþusuna çýkmýþým bilinmezin ve koþulsuz seviyorum bir koþutsa gereken biliyorum da koþullanmanýn nelere sebep olduðunu.

Hacmi yok iþte ruhun üstelik tek muhatabý da yok bunca çýðlýk ise boþlukta yok olup gidiyor ve boþluðun neye denk düþtüðü inancýn arifesinde kimse için önem arz etmiyor.

Yakamozlarýn ç/aðrýsý.

Nöbet geçiren bir evren belki de: elbet ateþi yükselmiþ insanlarýn ve iþtigal ettikleri ne ise hummalý bir arayýþ ve duygular da çaðrý merkezi gibi: bazen birbiri ile ilintili bazense birbirine ters düþen.

Ýçimi ters yüz yapýyorum ve yüzüm gözüm yer deðiþtiriyor sürekli defter tutuyorum hayatýn ambarýnda:

Gelenler.

Gidenler.

Ve bilanço asla istikrar göstermiyor.

Alacak da yok verecek de yine de dengesizlik mevcut hayatta.

Kindar bir gölge yolumu kesiyor ve kaçacaðým tek delik yok ve neyim var neyim yok sunuyorum eline gölgenin anlamýyorum da; o gölgenin benim gölgem olduðunu üstelik ilk günden beri kapýdan kovup da bacadan hurra dalan içeri ve dumaný filan da tutmuyor içimdeki bacanýn bense bir bacaðý olmayan o kýrýk masa gibiyim.

Masa üstümse týkýþ týkýþ bazen yedeðini alamadýðým duygular elbet yazmam gereken anbean ve bunun asla mümkün olmadýðý.

Birileri týrmanýyor o kýrýk bacaðýndan masanýn ve manzara inanýlmaz çünkü tüm eþyalar bir aðýzdan konuþuyor.

Tül perde aðlamaklý.

Güneþi engelleyen kalýn perdeler ise nasýl da akmýþ.

Tavanda lekeler ve üst kat boþ olduðu halde sesler geliyor gaipten.

Gölgem iken bana tek gölge yapmayan ve bir aðacýn gölgesi gibi belliyorum masanýn üstünü ve evdeki tüm eþyalar aralýksýz ses ediyor.

Ruhumun duvarlarýna asýlý sözcükler var elbet beni de yüreðimden vuran.

Sözcüklere asýlý duygular var.

En güzeli ise inancýn ýþýdýðý üstelik gözlerimken ýþýl ýþýl ve aþkýn muhafazalý kollarýnda baþ veren bir hasret.

Çekincelerim saklý içimin çekmecelerinde ve illa ki bir eþitsizlik mevzu bahis olan.

Renkler süklüm püklüm çünkü gök de çekilmiþ aradan bu yüzden boþlukta sallanýyor gök kuþaðýnýn saçaklarý ve inþa etmem gereken bir dünya var bir de gökyüzü en çok yalnýzlýðýn tavaf ettiði.

Öznel bir ritim elbet hayatýn çaðýrdýðý kadar da iteklediði insanlarýn.

Mavi gözlü bir çocuk dalýyor odaya ve alý al moru mor yüzünün en çok da boncuk gözlerinde saklý bir korku ile baðdaþ kuruyor masanýn üstüne ve film geri sayýyor oysaki uzaða açmalý kanatlarýný ve o çocuk illa ki büyümeli.

Yaþ alýyor elbet.

Yas da alýyor.

Ve yasalarýn gözünde reþit olmayý becerememiþ bir çürük elma gibi içinin kurtlarýna sunduðu masum yüreði.

Varlýðýn bazen kesif bir sessizlik ile sýnandýðý.

Var olmanýn da meali iken için için kaynayan bir ruh en çok da çökük omuzlarýna asýlý bir heybe gibi ve içinde saklý adeta hayatýn gizemi.

Aðlamaklý gözlerle etrafýný süzen çocuk belli ki terk edilmiþ ve eften püften sebeplerle insanlar kolaylýkla kendilerinden vazgeçip isyan etmeyi kendilerinde hak görürken…

Sessizlik bir þekilde hâkim olan.

Ve o çocuðun kulaðýna gelen sesler aslýnda uzak kalmak istediði bir gürültü ve çocuðun iki eli de boþ.

Dengesizlik had safhada yeryüzünde.

Bir baþka yerde baþka bir çocuk alabildiðine mutlu iken ve de illa ki tuttururken:

‘’Yemeyeceðim iþte. Caným istemiyor.’’

Elinde kaþýkla yemek tabaðýyla arkasýndan koþan annesi:

‘’Bak, tabakta kalan yemeðin nasýl da aðlýyor. Hem kýzdýrmak istemezsin deðil mi Allah’ý?’’

Kýzansa yemek yemeyi reddeden çocuk nasýl da gücüne gidiyor Allah’ýn.

‘’Hem yemeðini yersen bak, bakalým baban ne getirecek akþam sana?’’

Masa üstü yemek dolu üstelik masanýn ayaðý filan da kýrýk deðil.

Yoksa sofrada ne var ne yok çöpe mi gidecek?

‘’Yediðin önünde yemediðinse arkanda. Çabuk ol, hadi yoksa baban seni asla sevmeyecek.’’

Müþküle düþen melekler ve yaygara koparan insanoðlu.

Vicdanýný meþgule veren insanlar/insancýklar.

Sözcükler duraðan ve hayat sitem yüklü ve masa üstü de çok karýþýk ayný masa üstünde oturan o mavi gözlü çocuðun kafasý gibi.

Dengeler devingen.

Ýnsanlar deðiþken.

Hayatsa yoran elbet aralýksýz deftere not alýyor melekler ve hak, hukuk tanýmayan insanoðlu.

Bir çocuktan da öte sayýsýz çocuk: iki eli de boþ.

Bir yerlerde ise aðlayan bir kadýn/kadýnlar: ne çocuk sevgisi tadan ne de çocuðunu sonsuza kadar koynunda unutan.

Ýlahi Rüzgâr ve s/üzülen yapraklar.

Tabiat ananýn da caný yanarken ve aðaçlar köklerinden insanlar ise vicdanlarýndan sökülürken.

Birileri giderken kimisi gelmeyi reddediyor.

Ve gazetenin üçüncü sayfa haberleri:

‘’Cinnet geçiren baba tüm ailesini katletti sonra da kendi hayatýna elleriyle son verdi.’’

Ve kocaman siyah camlý bir araba geçiyor mezarlýðýn önünden üstelik gittiði yer mezarlýk filan da deðil sadece parayý güç bilen insanlarýn kullandýðý bir araba ve direksiyonu alýþ veriþ merkezine kýran.

Hayat adalet yoksunu.

Cinnet geçiren insanlar bir yakada ve hayatý cennet gibi yaþayanlar diðer yakada…

Týpký þehir gibi; dünyanýn da mutluluðun da iki yakasý illa ki bir araya gelmiyor.

Yanlýþtan dönenler.

Yanlýþa düþüp isyaný matah sayanlar.

Gelmeyenler bir de asla da gelmeyecek olanlar.

Hep de dendiði üzere: ‘’Allah iki çift gözün eksikliðini vermesin hiçbir çocuða.’’

Pamuklar içinde büyüyen bir çocuk…

Karanlýða teslim olmuþ ve kimsesizliðin yükünü küçük yaþta sýrtýný almýþ bir baþka çocuk ve nice çocuk.

Feragat edeceksen hayallerden ya da firar edeceksen nefsimizden…

Ve birileri o çocuðun ismini çaðýrýyor:

‘’Haydi, Sinan çýk ortaya bak Müdür Baba seni odasýna istiyor. Hem sen deðil miydin yeni bir ailem olsun diyen?’’

Diðer çocuksa tutturuyor da tutturuyor:

‘’Doðum günü partime Neþe’yi de çaðýrmak istiyor. Hem onun babasýnýn arabasý bizimkinden büyük. Yoksa biz fakir miyiz anne?’’

‘’Ne münasebet. Biz zenginiz hem de çok zengin. Babana söyleyelim de daha büyük bir araba alsýn.’’

Fakirlik ne sahiden?

Paranýn gücü mü fakirliði aþaðýlayan? Yoksa insanlýðýn ve sevginin harcandýðý mý?

Üstelik tüm zenginliði, Yaratan insanýn içine bahþetmiþken yeter ki içinin zenginliði ve inancý sönmesin solmasýn.

‘’Korkuyorum, Müdür Baba.’’

Melekler ve yüce Yaratan korurken masumiyeti asla korkma Sinan aslýnda hiçbir çocuk hiçbir insan korkmasýn yeter ki insanlýðýný ve inancýný saklý tutsun içinde…

Masa üstümde saklý nice hikâyeden biri iþte asla düzeltemediðim bir masa üstü ve de gücümün asla yetmediði bir dünya ve Sinan iniveriyor ansýzýn üstüne çýktýðý masadan ve kalemimle ona yeni bir dünya yeni bir aile sunuyorum daha doðrusu terzi kendi söküðünü dikemezken ve de kalemin sahibi kendi hikâyesini yazýp da hayatýný þekillendiremezken…

Ve istiyorum ki; evrendeki tüm çocuklar gülsün sadece gülümsesin ve kendini asla yalnýz hissetmesin…

Elbet Sinan ve nicesi hep çocuk kalacak çünkü insanýn çocuklukta aldýðý yaralar asla büyümenize izin vermez.

Bazýlarý ise yara almadan büyürler illa ki baþkalarýný yaralarlar yeter ki hiçbir çocuk artýk daha fazla yara almasýn.