Her düþün bir aldatý olduðunu biliyordum artýk: her aldatýnýn da bir alýntý olduðunu bilmeyecek yaþý çoktan geçmiþtim.

Sözcük repertuarýmda olmayan bir düþe dalýþa geçtim ve sözcüklerin edebe uygun yakasýna bir broþ taktým ve avazým çýktýðý kadar baðýrdým:

‘’Açýl susam açýl.’’

Boyun eðiyordum iþte kendime ve kimsesizliðime kocaman bir nazar boncuðu iliþtirmiþtim: ben olmaya dair belki de fasit dairelerde koþuþan bir yay gibi elbet çapý olmayan sözcükleri de uzaklaþtýrmýþtým çevremden yine de miskin gölgeler iþ baþýndaydý ve sadece aðladým.

Göl kenarýnda yorgun bir masa ve sandalye ikilisi ve eksik olan üçüncü obje: elbette ay ýþýðý. Demek oluyor ki geceyi bekleyecektim ya da geceydi bana aralýksýz randevu veren ve müziðin sesini açtým usulca.

Ýçimde saklý bir rahle ve dolgun bulutlar yoksa duvara eþlik eden el yazýmda mý saklýydý hikâyem ve piþekar gölgeme hüzün bohçasýný da uzatýp düþtüm yola…

Bir aþka düþmüþtüm. Aklým semiriyordu yorgun cümlelerde ne zamanki bu aþký boykot etse ve s/özlendim hüzünle gerçi teþrif eden sair duygu da bu hüzne öykünüyordu ama…

Çýrpýnan bir balýk gibi kendimi atýverdim akvaryumdan ve kafese diktim gözlerimi.

Ölü muhabbet kuþunun pis kokan cesedini uzaktan uzaða seyrettim bir yandan da ayaklanýyordum belki de belli belirsiz çýkan kanatlarýmla muzip bir uçuþ dileyebilirdim Tanrýdan hani olur da kuþ kafese girer de…

Öznesi olmayan bir cümleye meyletmekse öncelikle hangi canlý olduðuma karar vermeliydim belki de ev sahibesinin okul yýllýðýný karýþtýrýp üç beþ cümle de ben eklemeliydim otobiyografisine ne de olsa uzun yýllar hizmet vermiþtim ben bu þaþkýn kýz çocuðuna.

Yaþý vardý yoktu 22.

Sözcükler ise yaþlý ve yaslýydý ve kaç yaþýmda olduðunu düþündüm birden ve doðduðum yüzyýlý ve kapaklanýp da yere birileri beni duvara asarken.

Gök gürlüyordu ve hoþuma gitti hoyrat sesi.

Gün ýþýyordu: acele ile kapadým perdeleri sonra da çalýþma masasýna seðirttim bir yandan da gözlerim seðirmeye baþladý.

Ýlhamý bol bir günde dünyaya gelmiþtim annemin, babamýn adýný dahi hatýrlamadýðým çünkü ait olduðum bir dünya deðildi onlar oysaki Tanrý benimleydi.

Latif bir rüzgâr diledim ansýzýn derken sýzan bir düþün omzunu dürttüm belli ki düþler fazlasýyla mesafeliydi gerçeklere ve gerekçeler sunmanýn da hiçbir gereði yoktu.

Cesedi yok etmeliydim ve nazýna niyazýna yenik düþtüðüm cengâver düþlerin de acýsýna banmalýydým þiirlerimi.

Az evvel doðan.

An itibariyle yüreði büyüyen.

Derken de cývýldayan bir kuþ amblemi idi belki de gereken bir de ne olduðumu çözmek adýna sekerken bir eþyadan diðerine.

Lüzum görüldüðü üzere saklanabilirdim de hem ya da istediðim bir objeye dönüþüp insanlarýn kullanýmýna hazýr hale gelebilirdim.

Latife yaptýðýmý da düþünmesin hani hiç kimse ve uçuþan perdelerin hýþmýndan korkup gerisin geri kaçtým.

Çözülmemiþ bir þifrenin yabancýsýydým ve bir o kadar yabani.

Göðe kat çýkan kukumav kuþlarýna göz gezdirdim þöyle bir ve yalnýz olmadýðýmýn bilinciyle belli belirsiz gülümsedim.

Fokurdayan bir çaydanlýk.

Özenle yýkanmýþ ve yan yana dizilmiþ çay bardaklarý…

Ýyi de kim servis yapacaktý üstelik ortada kimse de görünmüyordu derken sesimi duyurmak için gýrtlaðýmý temizledim sonra da vazgeçtim ses etmekten ne de olsa kýzýn yokluðunda belli etmemeliydim kimliðimi hatta yeri geldi mi kaçýp saklanmalýydým ne de olsa beni gören biri hayrete düþecek ve ifþa edecekti kimliðimi gerçi kimlik derdim de yoktu ama…

Rüzgâr üþütmüþtü ama pencereyi kapatacak kudretim yoktu ve aklýmdan geçirdim sadece camýn kapandýðýný ve rüzgâr yön deðiþtirdi sonunda pencere kapanmýþ ve kavuþmuþtu kalan yarýsýna üstüne pencere kolunu da çevirdim mi elbet düþünce gücümle bir þeylere hükmettiðim daha yeni olan bir þey deðildi.

Kaç kere fýsýldadýmsa da adýný kýzýn ne gelen vardý ne giden.

Ne de olsa yýllarca süren bir öðretimin son günüydü ve arkadaþlarý ile kutlama yapmasý kaçýnýlmazdý. Yoksa yanýlýyor muydum?

Ortada kimseler yoktu bu yüzden ortalýðý toplamasý gereken sadece bendim ve tüm eþyalarý tek tek dizdim odaya bir baþtan bir baþa ve kitaplar da kondu mu kitaplýðýn raflarýna.

Her þey yerli yerindeydi iþte ve bir ömür hizmet ettiðim kýz eve yorgun argýn geldiðinde evi nasýl da düzenli bulacaktý yoksa fark etmeyecek miydi?

Sonra ne mi olacaktý?

Elbet kýz eve gelecek ve derin bir uykuya dalacaktý üstelik okulu da nihayetlendiði için beni asla arayýp durmayacaktý.

Biçim deðiþtirdim ve an itibari ile yakýþýklý bir gömlek oldum gerçi kýzýn bedeni için çok geniþtim ama.

Saat tuttum kaç dakikada ütülenirim diye.

Zaman geçmek bilmiyordu iþte ve bu yalnýzlýk çok da hayra alamet deðildi.

Az evvel firar ettiðim cehenneme de dönmek istemiyordum hani yeniden gerçi bir baþka bedene girip yine yön verebilirdim ama…

Ýyi de benim yönümü kim tayin edecekti?

Üstelik bir cinsiyetim bile yoktu.

Yerim yurdum da yoktu artýk çünkü bir okul gereci olmakla geçmiþ hayatýmda yeni bir atýlým yapmak adýna çok geçti.

Paso niyetine kullanamazdý artýk beni ne de olsa öðrenciliði ile beraber pasosu da kullaným dýþýydý.

Acele ile masaya çýktým ve gömlek olmaktan vazgeçip vadesi dolacak bir senet olmaya meylettim. Ýþe yaramazdý iþte ne de olsa okuldan mezun olduktan sonra ne yapacaðýna karar vermemiþti sahibem belki de bir tapu senedi olup dünyayý ayaklarýna sermeliydim hani deniz kenarýnda bir villa belki de ormanýn içinde bir kulübe belki de devasa bir saray ne de olsa prenseslere layýk bir hayat hak ediyordu.

Gidip gelmeler arasýnda sirayet eden kararsýzlýðým sonuç itibari ile ben her þeye katlanmýþtým ve katlanýrdým da onun için çünkü ben sahibime âþýktým aslýnda kullaným dýþý bir varlýk olmaktan vazgeçip bir kere onun kalbi olma unvaný vermiþti ya bana, Tanrý. Kalbi üstelik saat gibi týkýr týkýr çalýþan genç ve hüzünlü kalbi.

Ve iþte o an gelmiþti. Telaþlý bir ayak sesi ve anahtarýn çýkardýðý o ses: þýngýr mýngýr.

Pencere kapalýydý ve eþyalar yerli yerindeydi bense kararsýzlýk içerisinde merakla bekliyordum gelecek havadisleri gerçi benle kolay kolay konuþmazdý ama…

Bir hýþýmla daldý eve: gözleri kan çanaðý idi ve yanýnda kardeþini de getirmiþti. Ýyi de ev ahalisinin geri kalaný neredeydi ki?

Kendini en yakýn koltuða attý derken kardeþi sýzlanmaya baþladý:

‘’Abla, çok açým.’’

Onu ilk görüþüm deðildi ve zaman içerisinde nasýl da boylanmýþtý yumurcak.

‘’Tamam, tatlým. Ellerini yýka hemen sana bir þeyler hazýrlayacaðým.’’

‘’Sucuklu yumurta yapar mýsýn?’’

‘’Peynirli yumurta yapsam ne de olsa gecenin bir yarýsý midene dokunur.’’

‘’Bizle neden konuþmadý babam?’’

Ýþte can alýcý soru ile yeniden baþ baþaydý kýz.

‘’Yorgun ve uykusuz da ondan caným. Yarýn sabah yine gideriz yanýna hem yanýmýzda en sevdiði yiyeceklerden götürürüz.’’

‘’Ama babamýn yemek yemesi yasak, diyen sen deðil miydin, abla?’’

Dudaklarýný ýsýrdý ve tek kelime ile geçiþtirdi kýz.

‘’Sen aç deðil miydin?’’

‘’Çok uykum var abla. Ben yatacaðým. Bence sen de yatsan iyi olur.’’

‘’Uykum yok hem ders…’’

‘’Okulun bitti ama.’’

Belli belirsiz gülümsedi hem bu gece mezuniyet gecesi kutlamasý vardý ve o, hala, ders çalýþmayý geçiriyordu aklýndan…

‘’Ortalýk nasýl da toplu, abla. Ne ara topladýn evi?’’

‘’Sahi, ben ne ara… Çýkmadan tabii ki.’’

‘’O kutuda ne var abla? Bak, sabah yoktu masada biz çýkarken.’’

Daðýnýk kafasý ve yüreði ve iyi toparlamýþtý söyleyeceklerini. Cidden o karton kutuda ne olabilirdi ki?

Hýzlý bir þekilde masaya doðru yürüyüp aldý eline hediye paketini. Böyle bir günde ve babasý hastanede ölüm kalým savaþý verirken kim bu hediye paketini üstelik ne ara býrakmýþtý masaya?

‘’Bak, ses geliyor abla. Saatli bomba olmasýn sakýn…’’

‘‘Saçmalama hem tüm gün televizyon seyretmekten vazgeç, e mi?’’

Kulaðýna götürdü kutuydu. Ses filan da gelmiyordu hani. Açýp açmamak arasýnda kararsýz kalmýþtý üstelik.

Sonunda fikir deðiþtirip hýzlýca açtý kutuyu. Geçen seneden beri istediði halde bir türlü alamadýðý o kol saati çýktý içinden kutunun. Olacak iþ deðildi hani.

Alsa alsa annesi alýrdý da kadýn haftalardan beri babasýnýn yanýnda refakatçi kalýyordu. Kutuda bir þey daha vardý. Ters yüz etti kutuyu ve tüm öðrencilik hayatý boyunca kullandýðý tek saati hani o bozuk saati çýktý bu sefer kutunun içinden. Bir de not vardý altýnda:

‘’Sakýn üzülme kýzým. Bu notu okuduðunda ben gitmiþ olacaðým ve lütfen yarýn git de saatine pil taktýr. Pil alacak zamaným yoktu ve lütfen eski saatini de çöpe at hani beni hastaneye getirdiðinde benim kalbim bir anlýðýna durduðunda senin de duran saatin. Artýk o saate ihtiyacýn olmayacak ve babasýz bir hayata da merhaba demenin zamanýdýr.’’

Olacak iþ miydi bu, sahi? Üstelik az evvel dokunmuþtu babasýnýn soðuk ve kemikli eline.

Hem eski saatini nasýl da severdi hele ki tahsil hayatý boyunca bir kez bile yanlýþ göstermeyen ve aralýksýz çalýþan saati. Nasýl kýyardý onu çöpe atmaya? Sahi saat kaçtý? Eski saatine baktý bir an ve gösterdiði zamana:

02:15

Cep telefonuna gelen mesajla irkildi:

‘’Baban gitti kýzým.’’

Saat kaçtý sahi?

Cep telefonundaki saate odaklandý:

02:15

Ve yeni saatine iliþti gözü elbet fabrika ayarlarýndaydý saat týpký kendisini bekleyen hayatýn da fabrika ayarlarýna uymasý gerekirken yoksa hayat mý kýzýn fabrika hayatlarýna uyacaktý?

Artýk yeni bir saati vardý üstelik babasýnýn ona mezuniyet hediyesi aldýðý ama artýk bir babasý yoktu.

Üstüne üstük yarýn çýkýp da derse gireceði bir okulu da yoktu ve arkadaþlarý ve tek bir hayali daha yoktu ama þimdilik…