KUMAR

Okulun son gününü hatýrlamýyordu. Ne bir veda, ne bir son zil… Sadece, yoklamalarda adý eksik kaldý. Önce yok yazýldý, sonra silindi.
Mahallede herkesin bir lakabý vardý. Onunki "Çýrak" olmuþtu. Her masada biraz durur, her sohbetten bir cümle kapar, kimseye ait olmadan yaþardý. Babasý uzaklarda bir iþte çalýþýyor, annesi ise onun bakýþlarýndan çok dua ettiðini söylüyordu.

Sabahlarý kahvenin önünden geçerken boþ sandalyelere bakar, öðleye doðru birini seçip otururdu. Ne çay parasýný, ne kaybettiði beþ liralarý dert ederdi. Asýl kayýp, her geçen gün daha sessizleþen iç sesiydi.

O gün kuzeni aradý. Yarý heyecanlý, yarý gizemli sesi telefondan taþar gibiydi:
“Abi bak, bu gece baþka... Büyük masa var. Açýlýþ yapýyorlar. Kartlar da gerçek, paralar da. Abiler gelecek. Geliyor musun?”

Bir an durdu. Belki de o gece kaderi yeniden yazýlacaktý. “Tamam,” dedi. “Geliyorum.”

Bodrum katýna inen dar merdivenlerden her adýmýnda ayaklarýnýn altýndaki dünya biraz daha kararýyordu. Kapý açýldýðýnda önce sigara dumaný, sonra tütünle karýþýk aðýr bir sessizlik çarptý yüzüne. Ýçerisi geniþ deðildi ama derin bir yeri vardý sanki; duvarlar bile sýr saklýyordu.

Ortada bir masa. Etrafýnda ceketleri dizlerine kadar inmiþ adamlar. Kravatlar gevþek, bakýþlar sýkýydý. Herkesin eli yerdeydi ama niyeti görünmüyordu.

Kuzeni onu tanýþtýrdý:
“Dayýmýn oðlu. El hafif, aklý keskin. Þansýna güveniyor.”

Hiçbir þey söylemedi. Sadece baþýyla selam verdi. Göz ucuyla sandalyelere baktý. Dördüncü koltuk boþtaydý. Sanki onun için ayrýlmýþ gibiydi.

“Otursun,” dedi içlerinden biri. Gömleðinin kollarýný sývamýþtý, bileðinde eski bir yara izi vardý. “Bakalým ne yapacak?”

Ýlk el. Kartlar daðýtýldý. Parmaklarý titrese de yüzü donuktu. Kalbindeki çarpýntýyý sadece kendi duyuyordu.
Küçük küçük bahisler döndü. Kaybetti.
Ýkinci el. Eli fena deðildi. Riski aldý. Ýkiye katladý. Gözler üstüne çevrildi.
Üçüncü el. Denge. Dördüncüde ise... þans, korku ve bir anlýk cesaret birleþti.

Kazandý.

Masadakiler hafifçe mýrýldandý. Tam kalkarken, karþýsýndaki adamýn bakýþý gözlerini kilitledi.
“Kazanýnca bana bakýp gülersin ha?”

Sesi o kadar sakindi ki ürperti verdi. Eliyle hafif bir iþaret yaptý. “Yürü bakalým biraz…”

Sokaða çýktýklarýnda gecenin soðuðu bile içine iþlememiþti. Ýçerideki bakýþ, tüm bedeni uyuþturmuþtu zaten. Ýki adam adým adým arkasýndaydý. Ses yoktu. Sadece ayak sesleri.

Sonra bir an…
Kulaðýnda bir “klik” sesi.
Ardýndan karanlýkta çakan metal parýltýsý.

Tabancanýn kabzasý alnýna indi. Ne düþünmeye zaman kaldý ne de kaçmaya. Bir darbe. Dizleri boþaldý.
Sonra biri itti.
Ayaklarýnýn altýndaki toprak kaydý.
Gövdesiyle birlikte düþünceler de yuvarlandý.

Þarampol.

Toprak yumuþaktý ama hayat sert düþüyordu. Gökyüzü üstünde dönerken, içindeki çocuk yere çakýldý.

Ne kadar süre orada kaldýðýný hatýrlamýyordu. Ama yýldýzlar çok yakýndý. Gözleri doluydu ama aðlamýyordu. Ýlk defa hayatýyla baþ baþaydý.

Kalktý.

Burnu kanýyordu, alnýnda zonklayan bir sýcaklýk. Ama hâlâ yürüyebiliyordu. Hâlâ… kendiydi.

O gece, içinde bir düðme kapandý. Ve baþka bir tanesi açýldý.

Ertesi akþam soluðu mahallede aldý. Kafasý sarýlýydý. Yüzü þiþ, gözü mor. Ama içinde yanan öfke, en az darbeler kadar aðýrdý.

Kuzenini bulmak zor olmadý. Kahve köþesindeydi. Masada iskambil, çay ve sigara. Her þey kaldýðý yerden devam ediyordu, sanki onun baþýna gelen hiçbir þey yaþanmamýþ gibi.

Masaya yürüdü.
Sessizlik oldu.
Kartlar havada asýlý kaldý.

“Gel,” dedi.
Sesi sakin ama titriyordu. Ýçinde fýrtýna vardý.

Kuzeni þaþýrdý, ama kalktý. Ýkisi sokaða çýktýlar.

Söz falan yoktu baþta. Sadece göz göze geldiler.
Sonra ilk yumruk geldi. Bu sefer o vurdu.
Bir deðil, üç deðil… yýllarýn birikimiyle, ihanete uðramýþ bir güvenin acýsýyla…

“Beni o masaya sen oturttun.”
“Sen sustun, onlar vurdu.”
“Ben þarampole yuvarlanýrken sen neredeydin lan!”

Kuzeni yere düþtü. Gözünden yaþ deðil, utanç aktý.
“Abi,” dedi. “Bilmiyordum böyle olacaðýný. Ne desen haklýsýn. Ama ben satmadým seni. Yeminle…”

Yerde öylece kaldý. O anda içindeki öfke geri çekildi. Kalbine baþka bir þey doldu:
Yorgunluk.
Acý.
Ve… bir tür kýrgýn merhamet.

“Tamam,” dedi.
“Bir daha olmaz. Ama bu iþ burada biter. Kumar, masa, adamlar, hepsi bitti.”

Ýkisi de susup baþlarýný eðdi. Son kez birbirlerinin gözlerine baktýlar.
Bu, ne veda ne barýþtý. Bu, tövbe gibiydi.

Askerlik bitince þehre döndü. Ayný sokaklar, ayný kahve köþeleri… ama artýk içindeki adam baþka biriydi. Omzunda ne silah vardý, ne gurur… sadece yaþanmýþlýklarýn aðýrlýðý.

Evine giderken yolu o eski þarampolden geçti. Göz ucuyla baktý. Orada hâlâ bir sessizlik vardý. Ama bu kez içinden geçen þey korku deðil, þükürdü.

Elini cebine attý. Bir zamanlar oyunlara yatýrdýðý paralarla þimdi çantasýndaki küçük bir kitap vardý: bir ajanda. Sayfalarý boþtu. Ama artýk geçmiþ deðil, gelecek yazýlacaktý oraya.

Bir çay ocaðýnda durdu. Sade söyledi. Beklerken kendi kendine mýrýldandý:
“Bitti… Hepsi burada bitti.”

Geçmiþin üzerine çektiði sünger, kolay bir þey deðildi. Ýçindeki ses hâlâ bazen eski sokaklara çaðýrýyordu onu. Ama bu sefer o sesi tanýyor, onu bastýracak güce sahipti.

Yeni bir iþ buldu. Sabah erken kalktý, akþam terli geldi. Ellerini oyun kaðýtlarýndan deðil, emekten çatlattý.

Bir akþam kuzeniyle karþýlaþtý. Göz göze geldiler. Kýsa bir selam…
Bu sefer aralarýnda kavga deðil, suskunluk vardý. Ve her suskunluk, bazen bir dua gibiydi.

O gece defterine ilk cümleyi yazdý:
“Bazý oyunlar kazanmakla bitmez. Býrakmakla baþlar.”

Kamil Erbil