Online Üye
Online Ziyaretçi
Adı Sevgi Olan Kadın
Bazı insanlar sessizce yaşar hayatı…
Gölgede kalır ama güneş olur bir başkasına.
Annem işte böyle biriydi.
Adını her söylediğimde içime bir sıcaklık dolardı,
ama ben uzun yıllar onun kim olduğunu tam olarak anlayamadım.
O, sabah kahvaltısını hazırlarken sadece peynir dilimlemezdi;
bir ömrün güvenini koyardı sofraya.
Okula giderken arkamdan kapıyı kapatırken,
“Dikkat et” demezdi her zaman,
ama atkımı düzeltişi bile bir dua gibi dokunurdu omzuma.
Çocukken, üzülürsem hemen anlar,
yüzümdeki tek bir kırığı bile fark ederdi.
Ama anlatmazdım; çünkü zaten anlatmam gerekmezdi.
O, konuşmadan anlayan,
dinlemeden duyan biriydi.
Belki de anneler gerçekten başka bir dilden konuşur:
Kalpten.
Büyüdüm.
Hayatın kalabalığına karıştım.
Çoğu zaman onun "anneliğini" fark etmeden yaşadım.
Ama ne zaman yorulsam,
onun bana bıraktığı o görünmez güç çıkar ortaya.
Yıkılmamayı, sabretmeyi, affetmeyi…
Hepsini ondan öğrendim, farkında bile olmadan.
Bir gün bir arkadaşıma annemden bahsederken,
"Nasıl biriydi?" diye sordu.
Uzun uzun düşündüm.
İçimde sayfalarca cümle vardı ama tek kelimeye indirdim:
Sevgi.
Çünkü onun her hali sevgiydi:
Yemeğe tuz koyarken, bana bakarken, susarken bile.
O, adı anılmayan ama hep orada olan,
dünyanın en güçlü kadınıydı.
Annemdi.
Ve ben onun sevgisini taşıyarak büyüdüm.
Ne mutlu ki hayatım boyunca
adı sevgi olan bir kadının çocuğu oldum.
Kamil
Erbil