Sözcüklerden yoksun belki de sözcüklerin yoksun kýldýðý bir mizansen…

Arka ayaklarýmla sýrtýmý kaþýyorum belki de tam tersi.

Dýþkýsýnda boðulan yaban domuzlarýna da veryansýn ediyorum ve saçmalýklar ülkesinde boþ boðazlý bir hokkabazým ben en çok da kendisinin gülmeye ihtiyacý olduðu varsayýmý ile kendim yapýyorum esprileri ve kendim gülüyorum.

Açýða alýnmýþ gibi belki de ya da açýk lisede okuyan bir kapalý kutu iken elbette nüfus cüzdaným çalýnmýþ bu yüzden boþa düþmüþ bir vatandaþ olmanýn verdiði mahcubiyetle yok sayýlýyorum.

Aynaya baktýðýmda ne gördüðümü sakýn sormayýn bana.

Ya da bir aynanýn bana baktýðýnda neyi aksettirmek istediðini de sormayýn yoksa kâbus olur çýkmam hayatýnýzdan.

Aidiyet duygum çoktan sonlandý ve yerle gök arasýnda Araf’ta kalmanýn bir meziyet olduðunu da düþünmeyin ve eziyet ettiðim insanlýðýn sonunda beni cezalandýrdýðý asla bir yeis deðil.

Kendimi çimdiklesem bile deðiþmiyor bir þeyler sadece yakýnýmda kim varsa can havliyle çýðlýk atýyor.

Korkunç bir duygu bu çünkü vücudum baþkasýna ait aslýnda ben istediðim gibi girip çýkýyorum vücutlara ve tensiye ettiðim herhangi birisi de yok.

Kim ise musallat olduðum belki de iklimin tininde bir kaygýyým ben elbette yokuþ aþaðý yuvarlanan frenleri boþalmýþ bir araba ve bu yüzden her gün ölü sayýsý artýyor.

Þehre kulunç girdi ve þairin de zihninde otaðý kurdu þeytan az sonra kopacak kýyametin de ayak sesidir duvarlarýnýzdan ruhlarýnýza nüfuz eden ve ölü gömücü imgeler sayesinde ölümsüz olmayý dileyip bir de þerh düþüyorum hayata ve hayatýný çaldýðým insanlardan baþýmý alamýyorum.

Gök kubbede asýlýydým az evvel ve Tanrý yere inmemi buyurdu.

Baþým gözüm üstüne hele ki bir de lanetli iseniz.

Neye denk düþtüðümü de unuttum önceki evrelerde ve sadece notalara basýnca Tanrý son bir kez yaþamanýn hayali ile çörekleniyorum insanlarýn haris ruhlarýna.

Uðultu halinde eþlik ediyor kainat ve kulaklarý týrmalanan sadece benim bir de yüreðimi týrmalayan o acýlar yok mu…

Az evvel bir çocuða musallat oldum ama her nasýlsa çýkýverdim de dýþarý bir anda ve an itibari ile nerede olduðumu bilmiyorum.

Habis bir düþ olabilirim de ansýzýn ya da koyu gözlerime denk düþer bir genç kýzýn masum bakýþlarý ve derken içine akarým koyu bir dilde ve tende ve anlamaz da ona hükmettiðimi.

Boykot edenler var hayatý.

Hayatý rezil edenler.

Bir de hayatý olmayanlar var: kâh hayatý çalýnmýþ kâh baþka hayatlara göz dikmiþ.

Bir öngörü isem adýmla anmasýn beni hiç kimse.

Son söz isem demek ki daha yaþanacak bir þey de kalmadý.

Ara nameyim belki de veya bir nakarat aslýnda sesi olmayan bir þarkýcýnýn iç sesiyim ve biteviye susmasý tembihlenen.

Bir gök taþýný mesken tuttum ve uzay boþluðunda yürümenin keyfini sürüyorum ve sür git lanetin izinde hala yedi eminde unutulmuþ bir yemin gibi hayatlara dokunuyorum ama dokunduðumu fark etmiyor kimseler demek oluyor ki kimsesizlikten besleniyorum ve besili olan her hücremle aslýnda yokluðun sefasýný sürüyorum.

Sürüden ayrý düþenler yok mu?

Belki de en þanslý olanlar ne de olsa uyumsuzluk hep dikkat çeker ve uyum göstermek adýna birbirinden rol çalanlarla da muhatap olmazlar.

Ýnfilak edecek bir maruzatým var ve en kestirme yoldan gidip de dönmemecesine firar etmeliyim elbette kendimden ve yol yakýnken özüme dönmeliyim.

Bir nida iken savrulduðum.

Bir lal nota iken sekizinci notanýn da bir izafiyet teorisi olmasý sebebiyle…

Bir sözcüðün temennisi idi umut belki de unutulmaya dair her köþede terk edilmiþliðin de lahzasýnda geviþ getiriyor hoyrat gölgeler.

Aþkýn sandukasýnda latif bir imge iken bir de tevekkül yüklenmiþ ömrün her artý parantezinde fink atan bir suretten çýkýp da yola surelerle avunduðumuz; aþkla savrulduðumuz ve minnet etmeden bir Allah’ýn kuluna izafi bir rotada kaykýlmýþlýðýmýza dair hikâyeler.

Ve bir düþ vakti düþtüm yola.

Bir düþten diðerine seðirttim ve aklýmýn kancasýna astým umutlarýmý ve kararmayan ruhuma da latife ettim az sonra göðe deðecekti baþým arþý alaya çýkan aþklarýn kök hücresinde serpilen geri dönülmez bir yemin gibi.

Gün kaygýlýydý.

Ölümse aceleci.

Ýklim somurtkandý ve aþk çok ama çok hýrçýn.

Gönül tezgâhýnda oynaþan özleme hüzün serpti Tanrý ve daha çok sevmemizi emretti.

Baþým gözüm üstüne, demenin meali ile hýzlandýrdým adýmlarýmý ve adýmý unutanlara birer gül sundum ve yenilmeye dair güncemi avuttum da önsezilerin ikram ettiði bir düþün arka penceresinde somurtan bahtýmý yok sayýp tahtýma yerleþtim.

Muhatap aldýðým kimse.

Kimsesizliðimle duvarlar ördüðüm lanetin nabzýný alamazken biliyordum artýk rahmetle buluþan ruhumun yeni bir lahzada dirilen sözcüklere el vereceðini.

Günü uyuttuðum kadar.

Gönlümü de avuttuðum.

Sözcüklerin kabristanýnda, ben, sözcük avýna çýkmýþken.

Ve bahþedilen nefesi tüketmekte de üstüme yokken.

Rüzgârdý mevsimin çatýk kaþlarýna huzur veren ve ekseni olmayan bir minvaldi iç sesimle oynaþan rüzgâra aldýrýþ etmeden yoluma devam ettiðim.

Bandýðým kadar sevgiyi mevsime.

Karanlýðýn da hicvine tanýk bir gökkuþaðý arzularken Tanrýdan.

Ve mevsim nasýl da iliklerine kadar üþüyordu ve üþenmedim de ilikledim düðmelerini sonra baþýný usulca okþayýp af diledim Rabbimden.

Bir ihanetti bellenen.

Bir sunumdu reddedilen.

Bir kuyuydu aslýnda her birimizin içine düþüp de çýrpýndýðý.

Bir inhisar belki de ve kaykýlmýþ þarkýlar üstelik ithafý içten içe kendine.

Gönyesi kýrýk arzularýn.

Künyesinde de silinmiþ isimlerin bekçisi iken mezarlýkta fink atan bir gölgenin de nazarýnda ölü olmayý kabullenmediðim.

Ne dilemiþtim ve ne bulmuþtum.

Neydik de me mi olmuþtuk?

Redifler aþýnýrken ve yürek kaþýnýrken ve sözcüklerin sýnýr ihlali ile mezar taþlarý birbirinden kopya çekerken.

Hadým edilmiþ mevsim ve kibirli iblis elbet aþkýn asasý iken o demir kapýda saklý zehirli bir d/okunuþ.

Hayatýn minvalinde seken kurþun gibi belki de ayaklarý seken kuþun kanatlarýna dokunan Ýlahi Ateþ gibi.

Cübbesi yorgundu ölüm meleðinin ve aþkýn da afrasý tafrasý nasýl ihanet etmiþti insanoðluna oysaki insandý insana ve aþka ihanet eden nihayetinde kendi mezarýný kendi elleriyle kazan bir merhale belki de merhametini yarý yolda kaybeden habis bir ur.

Þafaðý atan geceye gönderme yaptý karanlýk ve karanlýðýn iri cüssesinden kaçýverdi farkýndalýk.

Rüzgâr inler ve inletirken bir de rüzgâr çaný sesine yabancý en çok korkan elbet insanýn dokunduðu her yer yara olmayý hak ediyordu en çok da yaralar yamalanýyordu ve yarý yolda kalýyor insanlýk ve sevgi.

Kayýp ruhlar mezarlýðýnda bir kördüðüm adeta ve baðcýklarýnýn ihaneti ile ayaðýndan çýkan ayakkabý en azýndan sesi duyulmuyordu kaçkýn ruhlarýn ve mademki yýl uðursuzundu…

Geviþ getiren akbaba ile sýrdaþý yarasa ve gecenin kömürlük penceresinde uluyan bir köpek en çok da insanlýðýn yasýný tutan takviye edilmiþ ruhlar gibi sýrça köþkünde sesi soluðu çýkmayan umut gibi.

Albenisi yoktu artýk yaþamýn ve göreceli sunumlarý ile kaderin her yolcu sadece aþýnmýþ ayakkabýlarýna ve nasýr dolu ayaklarýna odaklanmýþtý ne de olsa cennetten kovulan düþler, kötü yola düþmenin verdiði býçkýnlýk ve bana necilik ile gerdanýný kýrýyordu ve kývýran dansözler idi iblisin masasýnda nefsine sunum yaptýðý.

Daðýtýlan adalet.

Sonlanan insanlýk.

Sözcüklerin insan suretine büründüðü.

Ýmgelerin de tahakkümü ile ruhlarýn hasret düþtüðü masumiyet ve sevgi.

Yaralý bedellerdi ödenen ve yamalý sevgiler nihayetinde delik deþik edilen.

Gönlün hutbesinde asýlý kalan bir kanat belki de ufacýk bir kuþun annesinden emaneti güzel ruhu ve anne sevgisiyle ihya olan canlýlar nihayetinde ölümün teþrifiyle sevgiye hasret ve gidenlerin ardýndan gözyaþýnýn da eksik olmadýðý.

Rotasý kaybolan muhabbet kuþu.

Dýþkýsýný yiyen yaban domuzu.

Ve lanet bürünen gözlerinde kor sözcüklerin aslýnda tüm sözcüklerin insanlar tarafýndan maðdur ve rencide edildiði.

Bükülmeyen bilek ve nihayetinde elini öpüp de sona geldiðinin müjdecisi iken dipsiz karanlýk elbette kuyunun husumeti ile derin bir sessizliðe bürünen kâinat.

Her sözcük kendi imlasýndan ve de noktalama iþaretlerin asýlýyordu týpký koyunlarýn meleþtiði ve her birinin kendi bacaðýndan asýlmasý iken þiar edinilen.

Düþler yeminlerin bitiminde gerçek olmaya adaydý ve hikâyelerdi hayatýn ta kendisi ta ki bir ölünün kendi ayaklarýyla yaþamaya karar vermesi üzerine evrenin artýk karmaþanýn da merkezi ve ta kendisi olduðu.

Üstü örtülü cümleler ve ihanete uðrayan yazýlar ne de olsa ölümden ibaret hayatýn geride kalan bölümüydü ölmeye aday yazýlar ve yazarlarý elbette son cümleyi kendi kafasýna kazýyan bir lanet gibi de aþkýn ve umudun mensubu kala kala üç beþ kiþi ve cümle.

Miadý dolan þiirler de bu yolun yolcusuydu ve þair son bir þiir yazýp da tutuyordu mezarýnýn yolunu.

Ýhanete kucak açan.

Ýmlasý ölü imlerle tehdit altýnda ve sonlanmak bilmeyen bir ilham ki yazarý da þairi de yaþayan bir ölü olmaya zorlayan ta ki dünya kýyametin eþiðine gelip de son arzusunu saklý tutan düþlerden ve düþ perilerinden ibaret bir zincirde elbette halkaya eklenecek en son þiirin ölüyü bile güldürdüðü gerçeði ile sadece yazarken yaþayan bir ruha kucak açan ölümle sözleþen bir ilham perisi.

Kayan yýldýz.

Gözden düþen üç beþ dize.

Ölümsüzlüðün ruhuna okunan bir dua iken yazýlacak o en son þiir.

Çetelesi dolan mevsimden kayan bir eksen belki de ya da aþkýn himayesinde yaþayanlara latife yapan bir coþku ve kalkaný sevgi ve yeniden yeþermesi adýna hayatýn üstelik sona gelmiþken yeniden baþlamanýn tahayyülü ile iliklerine kadar ürperen bir vecize.

Ramak kalmýþtý ki sona.

Gün de son öðüdünü vermiþken eriþmeden geceye…

Ve dirilen ümitler ve sonsuza kadar da yazma hakký tanýnan þair ve yazarlar elbette her sözcüðe üflenen ruhla tüm taþlarý da yerinden oynatan…

Bilinmezin gücüne vakýf bir sýrla güneþ yeniden doðdu üstelik geceyi de lav etmiþti Tanrý ve kehanetler sonlandý hele ki gerçeðin iris’inde parlayan ýþýk gibi gece de kâhin de ebediyete kadar uðurlanmýþtý ve mezarlýk bir çiçek bahçesine döndü ve her sözcük ve de sahibi artýk birer çiçekten ibaretti üstelik asla solmayacak ve de sonlanmayacak iken muradý.

Rüzgâr çaný yeniden çalmaya baþladý ve artýk sesine yabancý deðildi týpký tüm evrenin umuda ve sevgiye sonsuzluða kadar da yabancý olmayacaðý gibi ve aþikâr düþler peyda oldu elbette gerçeðe uzanan her yolda yolcular da yolu sükûnetle ve devasa bir aþkla ve rahmetle adýmlarken…