Sözcüklerin iniltisinde nefsimle þakalaþýyorum ve muazzam bir baþ aðrýsý.

G/öðün kanatlarýnda kaç öðün sýyrýk ve yara varsa adam baþýna yetinmekle yedirmek arasýnda gidip geldiðim.

Tutarsýz kýlýndýðým pek mevzu bahis olmasa da sýradan bir günün sýra dýþý taþkýnlýðýna esir düþüyorum.

Yüreðime pervane olan boyutsuz bir ýþýk yoksa küheylan bir serzeniþ mi hani içimdeki t/aþkýn ýrmak bana savrulma yetkisi verirken…yok, yok, olsa olsa bir emir kipi bu; savrulmamý öðütleyen ve s/avunduðum hiçbir duygum yok ki; apartman boþluðuna kendimi atýp da kafamýn parçalandýðýna þahit olsun bodrum fareleri.

Gölgeme kýzgýným.

Gölgesiz daha huzurlu.

Þifresini unuttuðum kredi kartým ise harbi delikanlýymýþ ne de olsa hesap özetim katbekat amblemler salmýþ nümerik coþkuma kaç kazýk yediðimi de unuttuðum…

Veryansýn eden bir göçmen kuþum belki de…ne de olsa ait olduðum tek bir toprak parçasý yok yeryüzümde yavrularýmý þeytan çalýp da yuvamdan ben kuþ olmanýn deðil bir kurt olmanýn verdiði yeis ile nasýl da oydum gözlerini.

Yalandan kim ölmüþ ki?

Elbette emsalsiz bir hüzün benimki sonuçta anne olduðumu hatýrlatýyor o parçalanmýþ bedenler ve ben anne olmanýn verdiði dirayet ile hala saklý tutuyorum yorgun ruhumu ta içimde ve saklý tutuyorum dualarýmý ölü ceninlerime ulaþsýn diye niyazým.

Somurttuðum kadar da semiriyor göz yaþým yoksa çaðlýyor mu demeliydim?

Kuþlara özgü bir ön sezi demek ki yakýnda insan olmanýn erdemine eriþeceðim.

Sözcükler kadar da efsunlu kursaðýmda doðmadan ölen yavrularýma biriktirdiðim düþ ve yem kýrýntýlarý.

Öykündüðüm ne ki?

S/avunduðum ya da?

Sözcükler benim kantarým.

Ötüþlerim þaibeli.

Yelloz kalorifer böceklerini bile öldürür de yavrularýmý aç býrakmazdým hani ve iþte maçýn rövanþý.

Ýklimde unutulmuþ bir göz yaþýyým adýna saðanak denen.

Yoldan çýkmýþ bir fýrtýnayým aslýnda kendini daðýtmaya dünden razý.

Ölü iklimlerin de göz bebeðiyim sanýrým haklý nedenlerim var.

Çünkü ben bir anneyim elimde kalan canlý yavrularým olmasa da.

Kadýnlýðýn mertebesi elbette insan oðlu iseniz ben ise sadece göklerin yetim býraktýðý sýradan bir hüsran damlasýyým nihayetinde kendini darmadaðýn eden en azýndan yavrularýmý kimi insan evladý gibi terk etmedim ve hala ötüþlerini duymayý diliyorum ölü yavrularýmýn belki de yuvasýndan firar eden baba kuþa layýk bir diþi olmayý pek de dillendiremedim ya da o, baba olmayý beceremedi ve ne zamanki yavrular yumurtadan çýkmadan öldü ben sadece terk edilmiþliðe gark oldum ve þimdi bünyemdeki mevsim deðiþikliði ile iç geçiriyorum her duyduðum kuþ cývýltýsýnda da yavrularýmý canlandýrýyorum gözümün önündeymiþçesine.

Günler çok uzun.

Nidalar da çok gürültülü.

Ve Tanrý bana yeni bir þans tanýdý ki…

Nasýl mý?

Uðursuz addedilen bir kuþ olduðuma dair rivayetler dolaþýyor etrafta ne de olsa hemen hemen ayný zamanda kuluçkaya yatan kuþdaþlarým bir avazda yavrularýna kavuþtu ve ne zamanki onlarýn öldüðüne haiz oldular adým çýktý benim uðursuz kuþ diye.

Yoksa insanlarýn bahþettiði bir zan mýdýr da kuþ cennetine gitmeden cehenneme döndü hayatým?

Gün özürlü benim açlýðým. Gün bitiyor ve yas’ým baþlýyor ta ki güneþ doðana dek. Sonrasý ayrý terane.

Bu sefer sabahýn ilk ýþýklarýnda kulaklarýmdan gitmiyor uyanan tabiata eþlik eden kuþ sesleri ve günü gece ediyorum geceyi de gün. Aslýnda hayatý zehrediyorum ne de olsa kuþ olma vasfýma uzak yakýn hiçbir alýþkanlýðým kalmadý geride.

Eþime aþýktým ne de olsa elinde doðduðum karþý apartmanýn en üst katýndaki mutfak penceresine gidip gelirken tanýþtým eþimle hem bana bakan ve sürekli besleyen kýz da kocaya kaçtýðý için artýk kimse bana yemek vermezken eþim olacak kuþtan öðrendim yemek bulmayý. Ne zamanki gün içinde kursaðýmdan tek lokma geçmesin karanlýk basmadan gelip bulduðu ne varsa paylaþýyordu benimle müstakbel eþim.

Kuþ ömrü.

Derler ya: kuþ kadar caný var.

Ah, caným çýksaydý da eþimin peþinden gitmeseydim. Kader deyip geçiyoruz da…kuþlarýn kaderi de olur muymuþ demeyin hani.

Suskular saklý artýk böðrümde.

Bu saatten sonra mutlu olmak da ne haddime?

Ve þimdi göðün ulaþabileceðim en yüksek noktasýna ulaþýp kendimi boþluða býrakacaðým kanatlarýmý kullanmadan ve Ýnþallah kuþ cennetine giriþ biletimi kabul edecek kuþlarýn tanrýsý.

Yoksa insanlarýnki ile ayný Tanrý mý?

Cehenneme gideceðimi bildiðim için artýk dilemiyorum da yeniden kanatlanýp mutlu olmayý oysaki insanlar kanatlarý olmadan da mutlular üstelik bir kuþa bile zarar verebilirken vicdan nerelerinde merak ederim de kendimi bildim bileli.

Dalým kýrýldý kýrýlacak ne de olsa mevsim yüzünü hazana döndü ve rüzgar kuvvetlendi. Kendime nereden yeni bir yuva edinebileceðim ki ya da bu kýþý bir baþýma nerede geçireceðim aç biilaç.

Sorularýmdansa acýlarým bana afakanlar basmasýna vesile olan bu yüzden zamana býraktým kalan ömrümü hem yaþamakla uçabilmek çok ayrý duygular.

Ýnsanlar mesela. Uçmadan yaþayabiliyorlar ve mutlular da. Gerçi bir diðerinin mutsuzluðunda beslenen insanlarla dolu evren iyi de þimdi benim mutsuzluðum bir diðer kuþu mutlu mu edecek?

Ýçim çok çok ezik ve gün yüzü görecek bir insan evladý diliyorum yaný baþýmda: alsýn beni avuçlarýna ve soluksuz kalana kadar da sýksýn ki sonsuzlukla dans edeyim bir baþýma.

Yüreðim asi son zamanlarda belki de doðum sonrasý depresyonudur girdiðim ki bunu en iyi Elif bilir gerçi o, çocuklarýný kucaðýna aldý ama yine de yazar olarak ve de bir insan olarak, beni en iyi o anlar.

Gözlerim kamaþýyor yoksa açlýktan kör mü oldum?

Elbette halüsinasyon görüyorum yoksa gece çökmüþken bu ýþýk nereden musallat olsun bana? O sesler de ne? Elbette insan yavrularýndan yükselen bir ses gerçi bu karanlýkta çocuklarýn dýþarýda ne iþi varsa…ah, ben anne olacaktým da…Tamam, tamam, sustum yeter ki kafamý gömüp uyuyayým da yavrularýmla rüyalarýmda buluþayým.

O da ne?

‘’Hey, sen de kimsin?’’

‘’Hazine var burada, Muhittin. Görüyor musun bak? Tek baþýna bir kuþ.’’

‘’Býrak garibi. Daha dün yakaladýklarýmýzý satamadýk. Varsýn kalsýn yuvasýnda.’’

‘’Býrakayým da yem olsun kurda kuþa. Vay, vay, vay…Nasýl da cýlýz. Hem bak gagalamýyor elimi.’’

‘’Yavaþ ol, Bedri. Hayvan düþecek þimdi yuvasýndan. Bak dal, nasýl da sallanýyor. Hadi, gidelim.’’

‘’Belli ki terk edilmiþ bu kuþ. Týpký benim ve annem gibi. Babamýn intikamýný ondan alacaðým. Varsýn biraz daha acý çeksin.’’

‘’Sen manyaksýn, oðlum. Bir daha seninle oynamayacaðým. Unuttuðumu da sanma o yavru kedilere yaptýðýný. Vallahi seni þikayet ederim alýrsýn boyunun ölçüsünü.’’

‘’Ne yapacaklar ki? Altý üstü iki saat karakolda sorguya çekilirim sonra da salýverirler. Sahi, hatýrlýyor musun o sarman kedinin sonunu? Yoksa unuttun mu beraber yaptýklarýmýzý? Ha kuyruklu ha kuyruksuz. Ha, ha, nasýl da inledi ama kuyruðunu kör býçakla keserken hem sen de zevkten dört köþe olmuþtun.’’

‘’Hoca efendi zalimlerin Allah katýnda yeri olmadýðýný söylüyor. Hem, ben, tövbe ettim. Sana uymayacaðým bir daha.’’

‘’O zaman unut sen de Nazlý’yý. Biliyorsun ki; hem mahallenin en güzel kýzý hem de benim kuzenim. Fena mý olurdu okul çýkýþý takýlsanýz beraber?’’

‘’Bu, son, anlaþýldý mý? Sonra dilediðini yap. Karýþmam bir daha. Önce sen mi ben mi?’’

‘’Dala niþan al. Sonrasý kolay. Týpký o bilgisayar oyunundaki gibi. Hedefe odaklan sonrasýný bana býrak.’’

‘’Ya, yavrularý varsa kuþun?’’

‘’Bu daha da zevkli o zaman. Bir taþla kaç kuþ…’’