Soluk teninde güneþin, iklim umutlarý aðýrlýyor. Tok sesinde özlemin, önemsiz detaylarla kaplý içi evrenin adeta.

Mavinin tonlarýna vurgun doða bir de peksimet tadýnda bir þarkýyý dillendirirken nereden geldiði meçhul o ses, tüm haþmetiyle doðurgan týnýlarý armaðan ediyor Tanrý, seven kullarýna.

Yedi verenlerden uzayýp gittiðim sessiz yüreðin mizacýna en yatkýn acýyý giyiniyorum ve soytarý bir sitemi buyur ediyorum kollarýna düþtüðüm ölüm denen mizacýn devindiði hanelere kaydýrýyorum gözlerimi.

Elemin her tonu mevcut ve sevginin de doðasýnda kýmýltýlara geçit veriyor þehrin ýslýkladýðý gölgeler.

Mevsime asla yakýþmayan bir soðuk var dýþarýda ve örtündüðüm mevsimin düðmelerini bir türlü ilikleyemiyorum.

Tabanlarýmda akasyalar filan da açmýyor hani sadece yorgunluðun döküldüðü minik nidalar saklý ayaklarýmýn altýndaki toprak çekerken içini, içerlediðim yalnýzlýða büyük gelen bir hýrka ile üþümüþlüðümü gidermeye çalýþýyorum.

Defolu yüzünde hüznün aryalar soðuyor adeta sýcak bir yüreðin izi düþse de sessizlik her þeyi alt ediyor.

Kaldýrýmlar bile insanlarýn vurdumduymazlýðýndan nasibini almýþ ve kimi yerde kaldýrým taþlarý isyanýný dile getirirken kimi yerde de derin çukurlar var.

Tanýyamýyorum þehri ve tanýmadýðým insanlara korkulu gözlerle bakýyorum ve tanýmadýðým sayýsýz bina yeni dikilmiþçesine zemine üstüne üstük onlar da yeni olmanýn verdiði hiciv ile pek bir solgun dýþ cephede somurtuk renkler olarak kendini sergiliyor sanki yeni doðmuþ bir çocuk gibi aç ve susuz ve korkmuþ.

Ýçimin izdiham nedeni belli ne de olsa içeride yattýðým sekiz yýldan sonra yeniden dýþ dünyaya salýverilmenin verdiði o ürkünç tablo sirayet ediyor hezeyanlarýma.

Çok þey deðiþmiþ belki de ben içeride kaldýðým onca senenin ardýndan hala uyum saðlayacaðýmý düþünüyorum bir aldatmaca olduðunu bizzat kendime itiraf edemesem de.

Eli böðründe sokaklarýn hatta ve hatta deðiþen sokak isimleri bir de aþýrý kalabalýkmýþ devasa þehir.

Kuytularda gizlenmek istemime rest çekiyorum ne de olsa bir ‘hoþ geldin aramýza’ diyen çýkacaktýr ümidiyle koþar adýmlarla baba evime gidiyorum.

Ayný bina demek ki kentsel dönüþümden henüz nasibini almamýþ.

Apartmanýn ismi de ayný ve gözlerimle arýyorum soyadýmý apartman zilinde yazýlý isimler arasýnda.

Bingo!

Evlenmeden önceki soyadýma rast geleceðim ümidi mi beni yanýlttý?

Hafiften gülümsüyorum ve kapýcý ziline basýyorum.megafondan gelecek sesi beklerken apartman kapýsý açýlýyor ve gayet þýk giyimli bir beyle karþýlaþýyorum.

Önceden hiç rast gelmediðimi bilsem bile acaba o beni tanýr mý, edasýyla gülümsüyorum.

Gayet ciddi bir tavýrla dikiyor gözlerini:

‘’Birine mi baktýnýz?’’

Tanýmadýðý aþikar her ne kadar onun beni tanýyacaðýný düþünsem de lafa giriþiyorum ansýzýn:

‘’Necati Beylere bakmýþtým. Necati Uyanýk ve ailesi. En üst katta oturan bir aile ve ben…’’

Gerisini getirmiyorum ne de olsa bir açýklama yapmam pek bir anlam ifade etmeyecek.

Dudaklarýný ýsýrýyor adam ve acýmaklý gözlerle bakýyor yeniden:

‘’Onlar taþýnalý çok oldu hele ki Necati Beyin geçirdiði kalp krizinden sonra ailecek gittiler bu apartmandan.’’

‘’Ya, þimdi? Yani daireye kim taþýndý?’’

‘’Necati Beylerin kiracýsý olarak ben oturuyorum o dairede. Nesi olursunuz ki?’’

Hala onlara ulaþma ihtimalim var iþte yine de çekinerek dile getirmekten imtina ettim kýzlarý olduðunu söylemekten

‘’Bir tanýdýk diyelim. Çok uzaktan bir akraba. Þey, sizde telefon numarasý vardýr deðil mi Necati Beyin? Ýnanýn ki çok makbule geçer.’’

Adam pek de sýcak davranmýyor bana. Belli ki çekinmiþti hele ki üstüm baþým bu denli dökülürken…

‘’Sahi’’ dedi.

‘’Benim hayli acelem var. Üstelik numara evde telefon defterinde kayýtlý. Siz en iyisi sonra tekrar gelin. Þimdi yetiþmem gereken bir toplantým var.’’

Belli ki adam týrsmýþtý benden. Keþke dövmelerimi kapatan bir kýyafet giyseydim diye, geçirdim içimden.

‘’Peki’’ dedim.

‘’Sonra yine geleceðim. Vaktinizi aldým. Ýyi günler.’’

Ailemden yüz bulamamýþken bir yabancýdan mý yüz bulacaktým?

Omuzlarýmý silktim ve yürümeye baþladým. Tatlý tatlý esiyordu rüzgar. Ne sýcak ne de soðuktu hava ya da ben ayýrt edemiyordum dýþarýsýnýn nasýl olduðunu. Dile kolay sekiz sene parmaklýklar arkasýnda kalmýþtým.

Hepi topu tek valizim vardý ve en düzgün kýyafetim yine üstümdekiydi gerçi görünürde oldukça göze batýyordum ama.

Ne ummuþtum ki? Tahliye olacaðým gün ailemin gelip de beni karþýlamasýný mý? Ya da bir yabancýnýn evini açýp da buyur edeceðini mi?

Soru sormayý içeri týkýldýðým ilk gün býrakmýþtým yine de sorular beynime kurþun misali yaðmaya baþlamýþtý.

Demek ki; babam kalp krizi geçirmiþti iyi de nereye gittiklerini insan bir bildirmez miydi içerideki kýzlarýna?

Ýþte saçmalamaya baþlamýþtým yine. Sen adam öldür sonra da insanlardan yakýnlýk bekle. Gerçi bunu ilk gün kabullenmiþtim ama… yine de dilim varmýyordu ailem tarafýndan dýþlanmayý kabul edip de hala nasýl oluyor da onlardan yüz bulacaðýmý sanýyordum ki?

Bir yerde oturup demli bir çay içmenin özlemi vardý içimde bu vesile ile biraz da insan içine karýþmýþ olurdum gerçi beni tanýyan kim kalmýþtý ki saðda solda? Aslýnda böylesi daha iyiydi en azýndan geçmiþin hesabýný vermezdim.

Sorular yüzünden afakanlar bassa da hala iç sesim konuþmaya devam ediyordu. Bir an aklýma gelip irkiliverdim olduðum yerde. Öyle ya, Çaðla’yý uyur halde býrakmýþ ve öylece çýkmýþtým otelden üstelik bir not bile býrakmamýþtým kýzýma en azýndan otel görevlisine söyleyebilirdim de bir iki saat içinde geleceðimi hem böylece endiþe etmezdi Çaðla.

Ýçim içimi yiyordu iþte. Ne hayallerle  çýkmýþtým dýþarý. Bir torunlarýný olduðunu henüz bilmeyen aileme sürpriz yapacaktým sözüm ona ve sözüm ona bana evin kapýlarýný açacaklardý.

Uyduruk bir ýslýk çalmaya yeltendim bu sefer kötü kötü baktý etraftaki insanlar. Ne yani, bir katil olduðum o kadar mý belli oluyordu?

Sonuçta hak etmiþti ölümü üstelik istemeyerek de… Ýsteyerek öldürmüþtüm iþte ve bunu bizzat dile getirmiþtim duruþmada. Reþit olmadýðým göz önünde bulundurularak bir de nefsi müdafaadan cezamda indirim yapýlmýþtý zaten ben hapse girdiðimde karným burnumdaydý gerçi Çaðla bile bilmiyordu öz babasýnýn katili olduðumu zaten bilse bile bunu idrak edemezdi sonuçta yüzde yetmiþ engelli doðmuþtu.

Ezan okunuyordu. Duyar duymaz içim ürperdi. Namaz kýlmaya içeride baþlamýþtým üstelik eksik etmeden vakitleri ve asla da aksatmadan. Ýleride duran cenaze arabasýna takýldý gözüm belli ki muhitten birisi ebediyete intikal etmiþti. Ramazan ayý boyunca ailemle aksatmadan geldiðim semtin camiini görünce içimde bir huþu peyda oldu.

Yanaþmaya baþladým ve o adamý gördüm. Hangi adam mý? Daha dakikalar evvel apartmanýn kapýsýnda karþýlaþtýðým ve acelesi olduðunu söyleyen kiracý adam. O da beni gördü ve göz göze geldik. Arkasýndan gelen kadýna döndü ve beni gösterdi.

Siyah bir baþ örtüsü ve gözünde kocaman siyah gözlükler.

Aman Allah’ým, bir insan bu kadar mý deðiþebilirdi? Ýlk etapta zorlansam da kokusu geldi burnuma. Annemdi karþýdan bana bakan ve kollarýný açmýþ beni yanýna çaðýran.

Koþa koþa gittim. Allah’ýn sevgili kuluydum iþte. Onlarý gökte ararken yerde bulmuþtum. Ya, babam neredeydi?

Sýký sýký sarýldým anneme. Kokusunu içime çektim; o da benimkini.

Ýkimiz de katýla katýla aðlýyorduk.

‘’Yetiþtin’’ dedi annem.

Sahi, neye yetiþmiþtim ki? Üstelik kimin cenazeydi rast geldiðim?

Ciddi görünümlü adam usulca yaklaþtý yanýma:

‘’Üzgünüm. Bir anda söyleyemedim Necati Beyin cenazesine geç kaldýðýmý hele ki siz de bir yakýný olduðunu söylediðinizde…’’

Sahi, yetiþmiþ miydim?