Online Üye
Online Ziyaretçi
Beni bir Ağustos akşamı gömün,
Gardaş, bana göre değil bu çağ!
Herkes kim kime dum duma...
Yedi, eskiden haftanın sayısıydı...
Her portre -her Mona Lisa- estetik bir şaheser,
Prensese dönüşen süvariler devrindeyiz.
Don Kişot'un değirmenlerle savaşını bilmezler,
Kelebek dövmeli rahibelerin çağındayız...
Dilimize sövenlerin Absürdistan lehçesinde,
Anlamsız küfürle sevişen şarkılar gecesindeyiz.
Piste dansa kalkan kaç kişisiniz?
Nereden gelmişsiniz, neler giymişsiniz, bilemeyiz...
Ve en kuytu ışığın köşesinde bir silüet:
Elinde bir demet papatya çiçeğiyle
Buluşmaya gitmiş zavallı bir cengaver.
Nereden bilsin garibim, tutulduğu Mona Lisa'nın
Kelebek dövmesini...
Mona Lisa bekliyor taliplerini,
Kırmızı badanalı, loş ışıklı bir odada.
Bir odada, bir arada ve bazen ortada,
Jilet kesiği gibi bir gülümsemeyle...
O cengaver, onu görünce küstü belli ki hayata.
Oysaki bu gece onun yirmi birinci ad günüydü!
Yaktı yüreğini dövmeli Mona Lisa,
Soğuk su dökse ne fayda...
Biz biliriz ki ağlamaz ki cengaver olan,
Yaksa da derinden, tütse de ilk ihanetin kokusu.
İşte ben bu yüzden eski hikâyeleri severim,
Ne çok severim, siz vallahi de bilemezsiniz...
Ve o neo süvariler palyaço makyajı yapmış,
Kahkaha atıyorlar; cengaver sessizce içe yanarken.
Ve yaşlı şair ise izliyor sert bir üslupla:
Bakışlarında gizli kırk çeri, sigarasında tüterken tarih.
Ve içten içe mırıldanıyor:
"Hani daha güzel günleri görecektik, üstad?"