Komþumuz

Onu ilk gördüðümde, baþörtüsünün kenarýndan sarkan beyaz telli saçlarý, yüzüne yayýlan huzurlu gülümsemesi dikkatimi çekmiþti. Ne çok konuþurdu, ne de çok sorardý; ama bahçesinin içinde dolaþýrken, sanki her çiçeðe, her dala, her kuþa selam verirdi.

Kuþlar, kediler, tavuklar… Bahçesi, hayvanlarýn güvenle gelip konakladýðý bir sýðýnaktý. Aðaçlara taktýðý suluklar yaz kýþ dolu olurdu. Kýþýn buz tutanlarý kýrar, içine ýlýk su koyardý. Kuþlar onu görünce dallara konar, bülbüller þakýyarak seslenirdi. Tavuðunun yumurtasýný, dalýndaki kirazý, dutu, çileði; sebzesini, meyvesini komþularla, yoldan geçen çocuklarla paylaþýrdý.

Hasta komþu oldu mu eli boþ gitmezdi. Ramazan’da iftar sofralarýnýn bereketinde mutlaka onun eli vardý. Kim neye ihtiyaç duysa, o koþar yetiþirdi. Yüzünde hep ayný güleç ifade… Kimse nereden geldiðini, ne iþ yaptýðýný bilmezdi. Merak edenlere tek söylediði,
— “Þimdi buradayým, önemli olan o,”
olurdu.

Bir gün annemi evine çaðýrdý. Ben de gittim. Oturup biraz sohbet ettikten sonra,
— “Sakýncasý yoksa konuya gireyim,”
dedi. Annem,
— “Hayýrdýr komþu?”
diye sorunca, baþýný hafifçe eðip,
— “Beni sonuna kadar dinleyin,”
dedi.

Altý aylýkken bu eve evlatlýk verilmiþ. Babasý ölünce mirasýn çoðu ona kalmýþ. Annesi vasi tayin edilmiþ. Sonra anne yeniden evlenmiþ. Üvey baba ve annesi, kýzýn servetinden gizlice harcamalar yapmýþ. Durum ortaya çýkýnca paralar geri alýnmýþ ama o ev, o sýcaklýk bir daha ayný olmamýþ. Tahsil için evden ayrýlmýþ, geri dönmemiþ.

Yurt dýþýnda okurken evlenmiþ. Çocuklarý olmamýþ. Bir kayak kazasýnda eþini kaybetmiþ. Ardýndan annesinin ölüm haberini almýþ. Tüm varlýðýný satýp Türkiye’ye dönmüþ.

Fakat döndüðünde, akciðer kanserinin son evresindeymiþ. Peruk, kemoterapinin izlerini gizliyormuþ. Elindekini yine paylaþmýþ: öðrencilere burs, huzurevine baðýþ… Kendi kendine yetemez hale gelince, huzurevinde kalmaya karar vermiþ.

O gün anneme dönüp, yavaþça þunlarý söyledi:
— “Hiç kimsem yok. Bu evi size býrakmak istiyorum. Bunu benim son arzum olarak kabul edin.”

…

Bugün, onun aramýzdan ayrýlýþýnýn altýncý yýlý. Bahçesinde artýk baþka çiçekler var, ama ben hâlâ her bülbül sesi duyduðumda, onun kuþlarla konuþan o gülümsemesini hatýrlýyorum.

Kamil ERBÝL

.