BABA,OÐUL,TORUN

Bugün babamýn vefatýnýn üzerinden beþ yýlý aþkýn bir süre geçti. Ne cenazesinde bulunabildim, ne de bugüne kadar mezarýný ziyaret edebildim. Ýþte, yýllar sonra babamýn mezarýný ziyaret etmek için yola çýktým. Araba ile ilerlerken hafif hafif kar yaðýyordu. Ýçimden, “Bu kadar zaman sonra, bu soðuk kýþ gününde neden þimdi?” diye sordum kendime. Cevabýný bulamadým. Arabanýn sileceklerinden gelen ses dýþýnda etrafta hiçbir ses yoktu. Kalorifer içeriyi iyice ýsýtmýþ, beni bir rehavet sarmýþtý. Sol camý biraz araladým, içeri dolan soðuk hava beni kendime getirdi.

Þehrin dýþýndaki mezarlýða vardýðýmda arabamý dýþarýya park edip yürümeye baþladým. Giriþin sol tarafýnda mezarlýk görevlilerinin bulunduðu küçük bir bina vardý. Oraya yönelip kapýyý çaldým ve içeri girdim.

“Merhaba,” dedim.

Ýçeride yanan sobanýn etrafýnda oturanlar hep bir aðýzdan “Merhaba,” dediler. Yüzüme dikkatle bakýyorlardý; belli ki tanýyamamýþlardý.

“Hayrola abi, bu kýþ gününde?” dediler.

“Babamýn mezarýný ziyaret edeyim dedim,” diye cevap verdim.

“Ýyi… iyi… Abi, kim senin baban?” diye sordular.

Babamýn adýný söylediðimde, sobanýn baþýnda oturanlarýn yüz ifadeleri bir anda deðiþti. Sanki hortlak görmüþ gibi bana baktýlar. Ýçlerinden biri, sanki baþýndan savar gibi, “Gel, beni takip et,” dedi ve hýzla dýþarý çýktý. Sessizce mezarlarýn arasýndan geçerek bir mezarýn baþýnda durdu. Eliyle iþaret ederek, “Ýþte amcamýzýn mezarý bu,” dedi. Ters ters bakarak hýzlý adýmlarla uzaklaþtý.

Bir süre mezarýn baþýnda öylece kaldým. Babamýn vefatýnýn üzerinden beþ yýl geçmiþti. Ne ben, ne eþim ne de çocuklarým; onunla ölmeden önce yýllardýr konuþmamýþ, görüþmemiþtik. Oðlumun sünnetine bile davet etmemiþtik.

Kar hýzýný artýrmýþtý. Mezarýn ayak ucuna çöküp kaldým. Mezar yapýlmamýþtý, yalnýzca baþýnda bir mermer levha vardý. Üzerinde sadece adý, soyadý ve ölüm tarihi yazýlýydý.

Bu kadar zaman sonra, þimdi babamýn mezarý baþýnda ne yapacaktým?

Askerden geldikten sonra, meslek lisesi mezunu olduðum için babam bana iki seçenek sunmuþtu: Ya bir fabrikada iþe girecektim ya da kendi atölyemi açacaktým. Ben atölye açmayý tercih ettim. Babam dükkaný tuttu, içerisini tamamen donattý ve bana teslim etti.

Ticaret kabiliyetim olmadýðý için iþlerim pek iyi gitmiyordu. Sanayide tecrübem olmasýna raðmen müþteriyle diyalog kuramazdým. Ne kadar iyi iþ çýkarýrsan çýkar, müþteriyle iletiþim yoksa olmuyordu. Bu arada evlenme kararý aldým. Babam dükkan kirasý, vergi, sigorta gibi tüm masraflarý karþýladý. Galiba bu durum bana da kolay gelmiþti.

Ev tuttuk. Beyaz eþyadan þofbene kadar her þeyi o aldý. Bir de oðlum oldu. Masraflar arttýkça artýyordu. Ben iþten para kazanýyordum ama o da yetmiyordu. Babam ise tek kelime etmiyor, ele güne rezil olmayalým diye her þeyi karþýlýyordu. Annem kansere yakalandý, vefat etti. Allah rahmet eylesin.

Bir süre sonra babam, "Bak oðlum, durumum iyi ama geleceði bilemeyiz. Dükkanda da iþler yolunda gitmiyor, seni bir fabrikaya sokalým," dedi. Çok sinirlenmiþtim. Belki de her þeyin hazýr olmasý bana kolay geliyordu. Sonunda istemeye istemeye fabrikaya girdim.

Annemin vefatýndan üç yýl sonra, babam kendi rýzamýzla iyi bir hanýmla evlendi. Ardýndan babam bize verdiði maddi desteði yavaþ yavaþ kesmeye baþladý. Aslýnda deðil bizi desteklemek, artýk kendi geçimini bile zor saðlýyordu. Biz ise hâlâ almaya alýþýk olduðumuz için onu baský altýna almaya baþladýk. Küçük meselelerden dolayý küstük. Nihayetinde, onun söylediði küçücük bir sözle ipleri tamamen kopardýk.

Amacýmýz, belki yine bir þekilde ondan bir þeyler koparýrýz diye düþünmekti. Babam tüm çabalarýna raðmen bizden uzak kaldý. Üvey annemiz haným bir kadýndý ama ondan da çýkarýmýz kalmayýnca onu da suçladýk. Babam oturduðu ilçedeki evini satýp baþka bir yere taþýndý. Kýsa süre sonra da bir kýzým oldu.

Kýzým sekiz yaþýna geldiðinde karaciðerinin çalýþmadýðýný öðrendik. Hepimiz büyük bir yýkýma uðradýk. Akrabalar, eþ dost testler yaptýrdý ama uygun donör bulunamadý. Eþim, “Babana sorsak?” dediðinde “Bu saatten sonra, yaptýklarýmýzdan sonra sence yardým eder mi?” dedim.

Eþim, “Denesek ne kaybederiz?” dedi. Babamýn çok yakýn bir arkadaþýný yolladýk. Babam, “Torunumu hiç görmemiþ olsam bile o benim canýmdýr. Uygun olursa karaciðerimi veririm,” demiþ. Ama bir þartý vardý: Eðer uyarsa ve nakil yapýlacaksa, ne ameliyat sýrasýnda ne sonrasýnda hiçbirimiz onu görmeyecektik. Sebebi ise oðlumu, torununu çok sevdiði için bizden tamamen kopunca psikolojik tedavi görmek zorunda kalmýþ. Ayný þeyi yaþamak istemiyormuþ.

Kabul ettik. Tahliller yapýldý. Dokular uydu. Nakil günü geldi. Doktorlar, babamýn isteðini yerine getireceklerini söylediler. Önce babam, sonra kýzým alýndý. Ameliyat uzun sürdü. Sonunda ikisi de yoðun bakýma alýndý.

Üvey annem bizi gizlice babamýn yattýðý katýn camýna götürüp gösterdi. Ama öyle ezilmiþtik ki, aðlayamadýk bile. “Babanýz bunu duyarsa kýzar, lütfen bu aramýzda kalsýn,” dedi.

Babam taburcu edilirken tekerlekli sandalyeyle çýkarken uzaktan gördüm onu. O mutlu gülümsemeyi hiç anlayamamýþtým. Bu, onu son görüþümdü.

Kýzým çok þükür iyileþti. Babam bizi hiç affetmedi. Sadece, “Ben onlara hakkýmý helal ediyorum, gerisini Rabbime havale ediyorum,” demiþ. Babam öldüðünde gömülmesinin üzerinden bir hafta geçmiþti. Vasiyeti üzerine bize haber verilmeden defnedilmiþti. Kýsa bir süre sonra da üvey annem vefat etti. O da babamýn yanýna gömüldü.

Ýþte, bugüne kadar babamýn mezarýna gelmeye cesaret edememiþtim. Bu karlý, soðuk kýþ gününde, utana sýkýla geldim. Mezarýn baþýnda öylece kalakaldým. Ne okuyabildim ne dua edebildim. Baþýmý çevirince, üvey annemin mezarýný da gördüm. Ayaða kalktým. Tüm vücudum titriyordu. Ýki mezarýn ortasýnda durup sadece bir Fatiha okuyabildim:

“Her ikiniz de bizi affedin,” diyebildim.

Hýzlý adýmlarla mezar baþýndan uzaklaþtým. Gözüm görünmesin diye takkemi gözlerime kadar indirdim, pardösümün yakalarýný kaldýrdým. Mezarlýk görevlilerinin yanýndan geçerken yüzlerindeki nefret dolu bakýþlarý gördüm.

Arabama binip mezarlýktan uzaklaþýrken kar, daha da hýzlanarak yaðmaya devam ediyordu.

Kamil ERBÝL